Σκεφτείτε λίγο όλοι εσείς που βγήκατε στα κάγκελα εναντίον των «ηλικιωμένων» πάλι, βλέποντάς τους στις ουρές της Τράπεζας πως πολλοί δεν διαθέτουν και δεν ξέρουν να χειριστούν καν κάρτα και ATM, μπερδεύονται με το παραμικρό. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι μονάχοι, που ζουν μακριά από τα παιδιά τους ή δεν έχουν κάποιον να κάνει τις βασικές, καθημερινές συναλλαγές. Ακόμη κι αν ξέρουν να κάνουν ηλεκτρονικές συναλλαγές τους ρώτησε κανείς αν έχουν να πληρώσουν την προμήθεια των 3 ευρώ για οποιαδήποτε συναλλαγή μέσω e-banking; Ας περιορίσουμε λίγο τον εγωισμό και το αίσθημα παντοδυναμίας, απέναντι σε ανθρώπους που το πέρασμα του χρόνου φέρνει πολυεπίπεδες αλλαγές όχι μόνο στο σώμα αλλά και στον ψυχισμό τους. Απερίσκεπτοι και απαράδεκτοι δεν είναι. Τρομαγμένοι είναι και τους πρέπει ο σεβασμός από όλους μας. Ευπαθής ομάδα είναι, ευάλωτη, αλλά ο σεβασμός δεν βλάπτει. Δεν αναστέλλεται μετά από ένα ηλικιακό όριο. Ποιος το ορίζει άλλωστε; Οδυνηρή η προσαρμογή για όλους, πιο οδυνηρή γι’ αυτούς. Η κανονικότητα αργεί, μα ο σεβασμός είναι για κάθε εποχή. Έχουμε την επιλογή είτε να υποβαθμίζουμε τους ηλικιωμένους, είτε να τους στηρίζουμε. Φροντίζοντάς τους, διαμορφώνουμε το ίδιο το μέλλον μας. Και αυτό δεν αφορά μόνον κάθε έναν ατομικά αλλά και το κράτος… Γιατί όπως έγραψε και η Δημουλά «Από τα όνειρα που ανάθρεψα το πιο πονετικό μου: να μη γερνάω μόνη».
Ο σεβασμός δεν αναστέλλεται
