Με αφορμή το θάνατο του στελέχους του ΠΑΣΟΚ και αγαπημένου φίλου Γιώργου Μαυρή, ο τ. Υφυπουργός Πολιτισμού-Τουρισμού Γιώργος Νικητιάδης απευθύνει τον παρακάτω τελευταίο χαιρετισμό.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΩΡΓΟ (Μπλάκη μου)
Υπάρχουν αγωνιστές που παρά την τεράστια, διαρκή και ανιδιοτελή προσφορά τους, δεν διεκδίκησαν ποτέ ούτε αξιώματα, ούτε αναγνώριση. Πάντοτε παρόντες, μόνιμα προσφέροντες και ουδέποτε αναμένοντες κάτι για τον εαυτό τους. Σε αυτό το σπάνιο είδος ανθρώπου συγκαταλέγεται ο αποβιώσας σήμερα (Σάββατο) Γιώργος Μαυρής.
Απλό μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του, συνεχώς συμμέτοχος στους αγώνες μέχρι τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή.
Με τον Γιώργο Μαυρή δεν με συνέδεε απλώς η πολιτική μας ταύτιση, κυρίως ήτανε φίλος. Φίλος στις χαρούμενες, φίλος και στις δύσκολες στιγμές. Φιλότιμος, ευέξαπτος όταν ετίθεντο θέματα αρχών, υπερήφανος, πεισματάρης αλλά πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με κεφαλαία. Όταν θα ζητούσε κάτι ποτέ δεν αφορούσε τον ίδιο και ποτέ δεν σχετιζόταν με ιδιοτέλειες τόσο γνωστές δυστυχώς στον κόσμο που ζούμε. Του άρεσε να με προσφωνεί «αφεντικό», μία προσφώνηση που δεν είχε βεβαίως σχέση με εξαρτήσεις, αλλά οριοθετούσε την κομματική ιεραρχία όπως ο ίδιος την αντιλαμβανότανε. «Αφεντικό, πρέπει να τοποθετηθείς για το ένα θέμα, για το άλλο…» «Αφεντικό, τι θα κάνεις στις εκλογές;» «Αφεντικό, να έρθω να σε πάρω από το αεροδρόμιο;» «Αφεντικό, δεν μου αρέσει αυτός που είδα δίπλα σου…».
Πάντα ευθύς, πάντα ειλικρινής, πάντα πρόθυμος. Στην πρώτη εκλογή μου ως Βουλευτή, έκλαιγε ώρες από χαρά. Με τον ίδιο τρόπο έκλαιγε από λύπη όταν για πρώτη φορά δεν εκλέχτηκα. Το κλάμα του ανθρώπου με τον βαθειά συναισθηματικό εσωτερικό κόσμο. Τα δάκρυα του αληθινού φίλου. Τα ίδια δάκρυα, αφήνω και εγώ αγαπημένε μου Γιώργο, γράφοντας πολύ λιγότερα από όσα πραγματικά αξίζεις.
Θα σε θυμάμαι πάντα «Μπλάκη» μου, όπως σου άρεσε να σε φωνάζω μεταφράζοντας το επώνυμό σου στα αγγλικά και αστειευόμενος μαζί σου.
