πάρχει μια λάμψη υπερηφάνειας στα μάτια του Abu Jaafar όταν μιλάει για τη «δουλειά» του.
Ο Abu -δεν πρόκειται για το πραγματικό όνομα του, συμφώνησε να μιλήσει στο BBC υπό καθεστώς ανωνυμίας- ήταν μπράβος σε παμπ.
Μέχρι που κάποια στιγμή γνώρισε μια συμμορία που έκανε εμπόριο οργάνων.
Η δουλειά του είναι να βρίσκει ανθρώπους οι οποίοι είναι τόσο απελπισμένοι ώστε δέχονται να χάσουν κάποιο από τα όργανα τους προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα και να συνεχίσουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Το κύμα προσφύγων από τη Συρία στον Λίβανο έφερε πολλές ευκαιρίες στο εμπόριο οργάνων, με άλλα λόγια, άνοιξε τις δουλειές.
«Ναι, εκμεταλλεύομαι ανθρώπους», λέει ο Abu αν και επισημαίνει ότι το πιθανότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς ίσως και να είχαν πεθάνει στην πατρίδα τους και ότι η απόφαση να χάσουν ένα όργανο δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τη φρίκη που έχουν ήδη βιώσει.
«Εγώ τους εκμεταλλεύομαι και αυτοί επωφελούνται», λέει κυνικά.
Η βάση, η έδρα της δουλειάς του, το σημείο από το οποίο κάνει το εμπόριο οργάνων, είναι ένα μικρό καφενείο σε μία από τις πιο πολυσύχναστες γειτονιές της νότιας Βηρυτού.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ερειπωμένο κτίριο καλυμμένο από μουσαμά, με ένα δωμάτιο γεμάτο παλιά έπιπλα στο πίσω μέρος.
Τριάντα πρόσφυγες τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτός είναι ο κύκλος εργασιών του.
«Η αγορά ζητάει κυρίως νεφρά. Αλλά, βρίσκω και άλλα όργανα. Μια φορά μου ζήτησαν ένα μάτι και κατάφερα να βρω κάποιον ο οποίος ήταν διατεθειμένος να πουλήσει το μάτι του. Τραβάω φωτογραφία το μάτι και το στέλνω με το Whatsapp στα ‘παιδιά’ για να πάρω το Ok. Μετά κάνω την παράδοση» εξηγεί.
Τα στενά δρομάκια της γειτονιάς που δουλεύει είναι γεμάτα πρόσφυγες. Ο νόμος δεν τους επιτρέπει να εργαστούν και οι περισσότερες οικογένειες μόλις που τα βγάζουν πέρα.
Ζουν στοιβαγμένοι σε καταυλισμούς και η βοήθεια που λαμβάνουν είναι ελάχιστη.
Οι πρόσφυγες που έφτασαν από τη Συρία μετά τον Μάιο του 2015, όταν ο Λίβανος ζήτησε από τον ΟΗΕ να σταματήσει την καταγραφή νέων προσφύγων, ήταν εξαιρετικά ευάλωτοι. «Όσοι δεν κατάφεραν να καταχωρούν ως πρόσφυγες υποφέρουν. Τι μπορούν να κάνουν; Είναι απελπισμένοι. Δεν έχουν άλλον τρόπο για να επιβιώσουν παρά να πουλήσουν τα όργανα τους» λέει ο Abu Jaafar.
Η κατάσταση στη Βηρυτό είναι τραγική: Πρόσφυγες ικετεύουν στους δρόμους -κυρίως, μικρά παιδιά. Αγόρια γυαλίζουν παπούτσια, πουλάνε τσίχλες και χαρτομάντιλα τρέχοντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα -η εκμετάλλευση των παιδιών δεν έχει τέλος. Άλλα στρέφονται στην πορνεία. Όμως, η πώληση ενός οργάνου σημαίνει γρήγορο χρήμα.
Η συμμορία νοικιάζει σπίτια, τα οποία μετατρέπονται σε προσωρινές κλινικές. Εκεί χειρουργούν οι γιατροί. Οι δότες υποβάλλονται σε βασικές εξετάσεις αίματος πριν από τη χειρουργική επέμβαση (και μόνο).
«Μόλις τελειώσει η επέμβαση τους γυρίζω πίσω. Τους φροντίζω για μια εβδομάδα, μέχρι να βγουν τα ράμματα και από κει και πέρα δεν με νοιάζει τί θα τους συμβεί. Ούτε με νοιάζει αν ο πελάτης πεθάνει, αυτό που ήθελα το πήρα. Από τη στιγμή που ο πελάτης πληρωθεί, δεν είναι δικό μου πρόβλημα τί θα γίνει μετά» λέει ο Abu.
Η πιο πρόσφατη περίπτωση, ο τελευταίος ‘πελάτης’ του ήταν ένα 17χρονο αγόρι που έφυγε από τη Συρία όταν σκοτώθηκαν ο πατέρας και οι δύο αδελφοί του. Το παιδί ήταν στον Λίβανο επί τρία χρόνια, χωρίς δουλειά και με συνεχώς αυξανόμενα χρέη, παλεύοντας να στηρίξει την μητέρα και τις πέντε αδελφές του.
Συμφώνησε με τον Abu να πουλήσει το δεξί νεφρό του για 8.000 δολάρια (7.340 ευρώ). Δύο ημέρες μετά, σφαδάζοντας από πόνους που δεν μπορούσαν να ανακουφίσουν τα αναλγητικά, έπεσε σε έναν καναπέ προσπαθώντας να βρει ανακούφιση. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα και τα αίμα στο σημείο της επέμβασης είχε ποτίσει τους επιδέσμους….
Ο Abu δεν αποκαλύπτει πόσα έβγαλε ο ίδιος από το deal αυτό. Επίσης, λέει ότι δεν ξέρει πού πηγαίνουν τα όργανα μετά την αφαίρεση, πιστεύει όμως ότι εξάγονται.
Στη Μέση Ανατολή υπάρχει έλλειψη οργάνων για μεταμόσχευση εξαιτίας των πολιτισμικών και θρησκευτικών αντιρρήσεων για τη δωρεά οργάνων.
Ο Abu Jaafar ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τουλάχιστον ακόμη επτά «μεσίτες» (όπως αυτός) που δουλεύουν στον Λίβανο.
«Η επιχείρηση είναι ακμάζουσα. Αυξάνεται, δεν μειώνεται. Ειδικά μετά τη μετανάστευση των Σύρων στον Λίβανο».
Ξέρει ότι αυτό που κάνει είναι παράνομο, αλλά δεν φοβάται τις αρχές.
Στην πραγματικότητα είναι αδηφάγος, όπως γράφει το BBC. Ο αριθμός του κινητού του είναι ζωγραφισμένος με σπρέι στους γύρω δρόμους. Οι γείτονες τον σέβονται και τον φοβούνται. Όσο μιλάει έχει ένα όπλο κάτω από το πόδι του.
Θα μπορούσε να αγοράσει αυτοκίνητο και να δουλέψει ως ταξιτζής, για παράδειγμα. Ή, να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Δεν το κάνει.
«Βοηθάω τους ανθρώπους αυτούς και δεν δίνω δεκάρα για τον νόμο. Στην πραγματικότητα, είναι ο νόμος που κόβει στους πρόσφυγες την πρόσβαση στην εργασία και τη βοήθεια… Δεν πιέζω κανέναν. Διευκολύνω το αίτημα κάποιου….»
Και στο τέλος ρωτά τον δημοσιογράφο του BBC, Alex Forsyth: «Πόσα θέλεις για το μάτι σου;».
tvxs.gr
