Ο νεκρός δεδικαίωται. Το έργο του όμως μένει. Κι αυτό το έργο που άφησε πίσω του ο Γιώργος Κουρής, είναι εδώ, δίπλα μας. Στις ημέρες μας τυπώνονται πρωτοσέλιδα που είναι πολύ πιο χυδαία από εκείνα της «Αυριανής». Απλώς σήμερα συνηθισμένοι στην αισθητική και στην ακρότητα του αυριανισμού τα «τρώμε» αμάσητα. Γι’ αυτό το έργο, που μας απόμεινε μεταπολιτευτική κληρονομιά, το παρακάτω απόσπασμα από εύστοχο άρθρο της «Καθημερινής»:
«Χαμερπής ομοφυλόφιλος. Κνώδαλο. Σκουληκιασμένο τομάρι. Κάθαρμα. Εκμαυλιστής. Απόβρασμα. Οχι, το απάνθισμα δεν προέρχεται από άλλον ένα δημόσιο καβγά στο Faceboρok. Μπορεί να έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που οι ειδικοί στα νέα media έχουν ορίσει ως shitstorm. Αλλά είναι πολύ αρχαϊκό shitstorm. Προέρχεται από την τόσο μακρινή και τόσο κοντινή δεκαετία του ’80. Η «πλατφόρμα» της διαπόμπευσης ήταν η εφημερίδα «Αυριανή». Και ο στόχος ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Στην αντιπαράθεση του συνθέτη με την εφημερίδα, που με διακυμάνσεις κράτησε σχεδόν όλο το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, εντοπίζεται όχι μόνο το είδος του λόγου που σήμερα έχουμε την τάση να ταυτίζουμε με την ψηφιακή δημόσια σφαίρα. Συναντώνται και τα βασικά ρεύματα που εξακολουθούν να διατρέχουν την ελληνική κοινωνία. Με μια δόση ηθελημένου αναχρονισμού, θα μπορούσε κανείς να πει ότι στη σύγκρουση Χατζιδάκι – «Αυριανής», η μία πλευρά εκπροσωπούσε την εξωστρεφή, ευρωπαϊκή Ελλάδα, που από τους αντιπάλους της αναθεματίζεται ως «συντηρητική ελίτ». Και η άλλη πλευρά εκπροσωπούσε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν εθνολαϊκισμός, στην πιο επιθετική εκδοχή του. Στην εκδοχή που θα αξιωνόταν χωριστό λήμμα στο λεξικό της εγχώριας πολιτικής ιστορίας: Αυριανισμός. Στο στόχαστρο της εφημερίδας δεν είχε βρεθεί μόνο ο Χατζιδάκις. Είχε βρεθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που είχε συκοφαντηθεί με πρωτοσέλιδη «φωτογραφία» ως συνεργάτης των ναζί. Είχε βρεθεί και ο Μίκης Θεοδωράκης, που επιχειρήθηκε να στιγματιστεί ως μέλος της ΕΟΝ του Μεταξά στην εφηβεία του. Είχε στο τέλος βρεθεί ακόμη και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, διά της συζύγου του, όταν το 1995 η εφημερίδα δημοσίευε καθημερινά φωτογραφίες από την ιδιωτική της ζωή. Είναι μεγάλος ο πειρασμός να αναρωτηθεί κανείς σήμερα: Τελικά; Ποια από τα δύο ρεύματα επικράτησε; Ακριβώς τριάντα χρόνια μετά, η ερώτηση ακούγεται απλοϊκή. Υπάρχουν όμως ορισμένα ίχνη. Η «Αυριανή» επιζεί. Οχι μόνο επειδή η εκδοτική της κουλτούρα είναι ακόμη ενεργός στον Τύπο, υπό άλλον τίτλο. Αλλά επειδή ο αυριανισμός δείχνει να έχει εξαπλωθεί ως κοινή γλώσσα στα νέα Μέσα.» (ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ)
