Το ίδιο «δράμα»

Κάθε φορά που έχουμε εκλογές ζούμε το ίδιο «δράμα» για το πώς και εάν θα διεξαχθεί debate, για το εάν θα γίνει με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ή πρέπει να γίνει μεταξύ των «μονομάχων», για το πώς θα οργανωθεί, για το ποιοι θα είναι οι όροι, για το πόσο θα διαρκούν οι απαντήσεις, ποιοι θα είναι οι δημοσιογράφοι που θα θέσουν ερωτήσεις (συμφωνημένες από πριν να σημειώσουμε). Μέρες τώρα αναφέρονται σ’ αυτό στον δημόσιο λόγο, χωρίς να συμφωνούν, το μπαλάκι πέρασε στη διακομματική επιτροπή, με την πρώτη συνεδρίαση να αποβαίνει άκαρπη. Αφού δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για τον τρόπο που θα συνομιλήσουν, πώς θα οργανώσουν συμμαχίες για να μας κυβερνήσουν; Η εμπειρία από το παρελθόν, με δεδομένους και τους ασφυκτικούς κανόνες που βάζουν τα κόμματα στην διαδικασία, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια τηλεοπτική διεκπεραίωση χωρίς την παραμικρή δυνατότητα ουσιαστικής, πολιτικής και προγραμματικής, αντιπαράθεσης. Το μόνο που συζητάμε την επόμενη ημέρα, είναι για τη γλώσσα του σώματος (τα κανάλια φέρνουν ειδικούς γι’ αυτό τον λόγο) τα συντακτικά ή γραμματικά λάθη που μπορεί να έκανε κάποιος και τι φορούσαν οι κυρίες δημοσιογράφοι. Λες και όλα θα κριθούν στην εικόνα και στους συμβολισμούς.