Γράφει ο δικηγόρος
κ. Σάββας Χαραλάμπους
Με την αναθεώρηση του Συντάγματος, το 2001, το μέχρι τότε κράτος δικαίου συμπληρώθηκε και διαμορφώθηκε με βάση και τα διεθνή πρότυπα σε κοινωνικό κράτος δικαίου.
Ορισμένοι, ιδίως αυτοί που κυβερνούν σήμερα, θεωρούν την έννοια αυτή απλή λεπτομέρεια, στο όλο όμως σύστημα αξιών ενός ευρωπαϊκού κράτους, όπως η χώρα μας, η μορφή και το είδος του κράτους ως κοινωνικού κράτους δικαίου αποτελεί το ισχυρότερο ανάχωμα στις πάσης φύσεως παραβάσεις, αυταρχισμούς και ανοησίες της εκτελεστικής εξουσίας.
Το παθογενές αυτό σύνδρομο της εξουσιοφιλίας που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των πολιτικών και ιδίως συγκεκριμένης ιδεολογικής ταυτότητας που αντισταθμίζεται μόνον με μια διαρκή και αποφασιστική άμυνα, είτε αυτή εκφράζεται μέσω της απεργίας είτε μέσω της γνώσης και προβολής των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Ως εκ τούτου το δικαίωμα απεργίας που το ίδιο το Σύνταγμα προβάλλει ως αναφαίρετο δικαίωμα, δεν παραποιεί την ουσία της δημοκρατίας παρά μόνον όταν ασκείται καταχρηστικά. Καταχρηστική είναι η απεργία, όταν παρά τη δυνατότητα επίτευξης του στόχου με ηπιότερες μορφές αντίστασης χρησιμοποιείται αυτή, για να επιτευχθούν σκοποί άλλοι από τον συγκεκριμένο. Επομένως, όταν δεν παρέχεται άλλη δυνατότητα άμυνας στους πολίτες η απεργία αποτελεί μονόδρομο.
Αυτό συμβαίνει και με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των επιστημονικών φορέων εξαιτίας της εμμονής της κυβέρνησης να θεσπίσει μέτρα εξαφάνισης και εξόντωσης συγκεκριμένων επαγγελματικών τάξεων.
Όταν, συνεπώς, προσβάλλονται μ΄ άμεσο και προκλητικό τρόπο από την εκτελεστική εξουσία, ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών ή κατηγοριών που είναι ενταγμένοι σ΄ ορισμένη επαγγελματική ομάδα που κατοχυρώνονται από υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις, όπως π.χ. το αρθρ. 5 παρ. 1 του Συντάγματος, το αρθρ. 47 και 48 του χάρτη των θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή το αρθρ. 1 παρ. 3 του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών του 1948, η δυναμική και η αποφασιστική αντίδραση μέσω των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι καθ΄ όλα σύννομη και δεν υπόκειται στο περιορισμό που θέτει η διάταξη του αρθρ. 20 παρ. 3 του Συντάγματος.
Όταν δε η εκτελεστική εξουσία, που ποθεί, όσον τίποτε άλλο, τη διατήρηση και ενίσχυση της εξουσιαστικής της θέσης, διαβλέψει τον κίνδυνο να μη έχει άλλοθι ή άλλο πειστικό επιχείρημα για την επέκταση και διεύρυνση του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο κυβερνά προβαίνει στην εσωτερική διάσπαση του μετώπου των απεργών κατά τη γνωστή έκφραση του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’ «Διαίρει και βασίλευε».
Έτσι έπραξε και η σημερινή κυβέρνηση που επέτυχε, άγνωστο με ποια ανταλλάγματα, να πείσει τους συνδικαλιστές των συμβολαιογραφικών συλλόγων και των συλλόγων δικαστικών επιμελητών να σπάσουν την απεργία και να επανέλθουν στα καθήκοντά τους.
Με μια απλή, βέβαια, ανάγνωση της πραγματικότητα και των συγκεκριμένων δηλώσεων των συνδικαλιστών αυτών (είναι γνωστή εξ άλλου η επίδραση του συνδικαλιστικού κινήματος με τις αμετροεπείς ενέργειες της πλειονότητας των συνδικαλιστών στην αλλοίωση της φυσιογνωμίας ενός σύγχρονου, προοδευτικού και ευημερούντος κράτους) θα πίστευε ότι επρόκειτο για μια υποχώρηση ενόψει του αβέβαιου χαρακτήρα την απεργίας, μετά και την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου όμως, κατ΄ ουσία, η αποχώρηση των συγκεκριμένων επαγγελματικών τάξεων από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, που συμπληρώνουν ήδη πέντε (5) μήνες, με εμπροσθοφυλακή τους δικηγόρους, έχουν ως βάση και ως αιτία την απελευθέρωση της διαδικασίας των πλειστηριασμών και την άνευ όρων παράδοση του εθνικού πλούτου, της εθνικής αξιοπρέπειας και των εθνικών δομών στα κοράκια και τους γύπες των διεθνών κερδοσκοπικών κεφαλαίων είτε λέγονται Hedge Funds είτε distress funds.
Αυτή είναι η Ελλάδα, δυστυχώς! Μια χώρα χωρίς κανόνες αλλά και χωρίς συνείδηση ευθύνης.
Μ΄αυτή την εικόνα τι περιμένουμε; Σίγουρα όχι το θαύμα της εξόδου από την κρίση, γιατί τα θαύματα, έπαψαν να έχουν πλέον νόημα, αφού μας κυβερνούν οι άθεοι και οι μηδενιστές.
