Ωρα 2 το μεσημέρι, στο Μανδράκι της Νισύρου. Εξω κατά το κοινώς λεγόμενον «σκάει ο τζίτζικας», στο παλιό πετρόκτιστο δημοτικό σχολείο όμως η κατάσταση είναι αρκετά πιο υποφερτή. Οι μικρές αίθουσες δεν βουίζουν βέβαια τέτοιο καιρό από παιδιά, όμως είναι γεμάτες από άλλου είδους μαθητές, αυτούς του κινηματογράφου. Οχι ακριβώς μαθητές δηλαδή, αλλά επίδοξους κινηματογραφιστές όλων των ηλικιών, οι οποίοι συζητούν για το ποια είναι η καλύτερη λύση για να… σκοτώσεις τον τάδε χαρακτήρα ή τι αυτοκίνητο θα έπρεπε να οδηγεί ένας εκπαιδευτής σκύλων.
Ολα αυτά ανήκουν στον κύκλο εργαστηρίων που διοργανώνει και φέτος στο ακριτικό νησί το Μεσογειακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, προσελκύοντας δεκάδες συμμετέχοντες τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Γύρω από τα μεγάλα τραπέζια αναπτύσσονται αυτές τις ημέρες σενάρια ταινιών, τηλεοπτικών σειρών αλλά –για πρώτη χρονιά– και ντοκιμαντέρ. Κάθε γκρουπ συμμετεχόντων καθοδηγείται από κάποιον ειδικό του κινηματογράφου (και πάλι Ελληνα ή ξένο) και στη διάρκεια των δύο εβδομάδων έχει ως στόχο να μετατρέψει τις καλές ιδέες σε πρότζεκτ ικανά να μεταφερθούν στο σινεμά.
Για τον εξωτερικό παρατηρητή, πάντως, η πιο ενδιαφέρουσα είναι αυτή η διαδικασία του χειμαρρώδους brainstorming. Εκεί παρακολουθείς πώς ένα γενικό προσχέδιο σεναρίου αποκτά πιο ξεκάθαρη δομή, διακλαδίζεται ή και περικόπτεται επιτόπου, αν η υπόλοιπη ομάδα καταφέρει να πείσει τον δημιουργό του για μια εναλλακτική προσέγγιση. Σε κάποιο άλλο γκρουπ, η καθοδηγήτρια ζητάει από τους σεναριογράφους να περιγράψουν την πορεία του χαρακτήρα τους με ζεύγη αντιθέτων (καλός – κακός, ενεργητικός – παθητικός, άνδρας – παιδί κ.ο.κ.) και να προσδιορίσουν τα σημεία καμπής, τα «σταυροδρόμια». Ολα αυτά μπορεί να μοιάζουν κάπως τεχνικά, όμως είναι εξαιρετικά ανθρώπινα και απλά όταν τα βλέπεις από κοντά και δίνουν μια ιδέα για το πόσο ανθρώπινη είναι η τέχνη του κινηματογράφου. Η σκέψη πως σε μια γωνιά του Αιγαίου άνθρωποι από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται για να την υπηρετήσουν έχει τελικά τη δική της ομορφιά.
