Για ακίνητα της μεγάλης και ιστορικής Ιεράς Μονής του Ρουκουνώτη Σύμης, τα οποία στο νεοϊδρυθέν Κτηματολόγιο Σύμης καταγράφηκαν ως “αγνώστου”, εκδόθηκε η υπ. αρ. 142/2024 απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου με επιπλέον καταλυτικές και βαρυσήμαντες για τη νομολογία αναφορές, πέρα από το ζήτημα ότι στα επί Οθωμανών μη δορυάλωτα νησιά της Δωδεκανήσου (πλην Ρόδου και Κω) δεν υπήρξαν δημόσιες γαίες, όπως έχει κριθεί σύμφωνα και με την απόφαση αρ. 458/2016 του Αρείου Πάγου για τις νησίδες των Σεσκλιών της Ιεράς Μονής Πανορμίτη.
Συγκεκριμένα, η υπ. αρ. 142/2024 απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου θεμελιώνεται και στις από το 2021 μεταβολές των διατάξεων της δασικής νομοθεσίας που βάσει της απόφασης για τα Σεσκλιά επακολούθησαν.
Με απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου δικαιώθηκε η Ιερά Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη Σύμης και αναγνωρίστηκε η κυριότητά της επί 27 ακινήτων της τα οποία καταχωρήθηκαν ως δασικά στο Ελληνικό Δημόσιο.
Eιδικότερα σύμφωνα με τις από το 2021 μεταβολές των διατάξεων της δασικής νομοθεσίας για τα – πλην Ρόδου και Κω νησιά της Δωδεκανήσου, δεν ισχύει πλέον το επί δασών και δασικών εκτάσεων τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου και μεταξύ άλλων δεν δικαιούται να ασκεί ένδικα μέσα όπου δεν έχει τίτλους κυριότητας.
Πιο συγκεκριμένα, το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου επιλήφθηκε εφέσεως που άσκησε η «Ιερά Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ του Ρουκουνιώτη», που παραστάθηκε διά του πληρεξούσιου δικηγόρου κ. Θεόδωρου Παπαγεωργίου κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Εκρινε πως, στα νησιά της Δωδεκανήσου, πλην της Ρόδου και της Κω (όπως είναι η Σύμη, Κάρπαθος, Πάτμος, Χάλκη, Μεγίστη κλπ), που δεν ήταν «δορυάλωτα», δηλαδή δεν είχαν κατακτηθεί με τα όπλα, ο Τούρκος κατακτητής Σουλεΐμάν ο Μεγαλοπρεπής, όχι μόνο δεν δήμευσε γη, αλλά παραχώρησε δικαιώματα, με αποτέλεσμα όλα ανεξαιρέτως τα κτήματα που κατείχαν, νέμονταν και εξουσίαζαν από τότε οι κάτοικοι των νησιών αυτών να ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους (στις ιδιοκτησίες τους) ως «γαίες μούλκ».
Αναφέρεται η ίδια απόφαση πως καθιερώθηκε νομοθετικά η μόνη και ορθή ερμηνευτική άποψη για τη νομική θέση των δασών και των εν γένει δασικών εκτάσεων στις περιφέρειες, κατά την οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει δικαίωμα στα δάση και τις εν γένει δασικές εκτάσεις, μεταξύ άλλων, και στη Δωδεκάνησο και δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί των δασών που προβλέπεται στο από 16-11-1836 β.δ. «περί ιδιωτικών δασών», με αποτέλεσμα, προκειμένου περί δασών που βρίσκονται στη Δωδεκάνησο μόνη η επίκληση από το Δημόσιο και απόδειξη της δασικής μορφής της διεκδικούμενης έκτασης να μην αρκεί για τη θεμελίωση του δικαιώματος κυριότητάς του σ` αυτήν, αλλά πρέπει το Δημόσιο σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να επικαλείται και αποδεικνύει ότι έγινε κύριο με οποιονδήποτε τρόπο.
Τονίζεται πως, η ορθή αυτή ερμηνευτική άποψη επιβεβαιώνεται και από την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση του άρθρου 10 παρ. 1 περ. IV του ν. 3208/2003 (που προστέθηκε με το άρθρο 152 του Ν. 4819/2021), σύμφωνα με την οποία το Δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα κυριότητας σε δάση, δασικές εκτάσεις και στις εκτάσεις των περιπτώσεων α` και β` της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του ως άνω νόμου που περιλαμβάνονται σε περιοχές του δευτέρου εδαφίου του άρθρου 62 του Ν. 998/1979, δηλαδή και στη Δωδεκάνησο, για τις οποίες το Ελληνικό Δημόσιο δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας ή άλλα επαρκή στοιχεία απόδειξης της κυριότητάς του, όπως πράξεις μίσθωσης, παραχώρησης ή άλλης εκμετάλλευσης, αξιοποίησης και προστασίας της έκτασης ως δημόσιας και συγχρόνως, οι διεκδικούντες την έκταση διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας, οι ίδιοι ή οι δικαιοπάροχοί τους, οι οποίοι έχουν συνταχθεί μέχρι την 1η.7.2001 το αργότερο, έστω και εάν έχουν μεταγράψει μεταγενέστερα.
Κατά ρητή δε αναφορά του προαναφερθέντος άρθρου (10 παρ. 1 περ. IV εδ. β), εκκρεμείς εμπράγματες αγωγές του Δημοσίου που αφορούν στις εν λόγω εκτάσεις οι οποίες βασίζονται σε τίτλους ιδιοκτησίας ή σε άλλα επαρκή στοιχεία απόδειξης της κυριότητάς του, δεν επηρεάζονται από τη ρύθμιση του άρθρου.
