Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός μίλησε στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου«Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο Πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις». Κατά την ομιλία του, λέγοντας ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα σε 5 λεπτά ένα τεράστιο θέμα όπως η Ανώτατη Παιδεία, επικεντρώθηκε σε ένα επίκαιρο, μεγαλύτερο, θέμα που αφορά την ουσιαστική λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Εξερχόμενος από την αίθουσα, ο Αντιπρόεδρος της Βουλής απάντησε σε κοινοβουλευτικούς συντάκτες σχετικά με την ομιλία του, δηλώνοντας τα εξής:
«Μα είναι πολύ απλό. Σήμερα, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο προηγούνται της ουσιαστικής λειτουργίας της Βουλής και η Βουλή ακολουθεί. Έτσι, δημιουργούνται τηλεοπτικές «προσωπικότητες» – που σε πολλές περιπτώσεις έχουν ελάχιστη κοινωνική προσφορά – οι οποίες είναι οι αυριανοί βουλευτές οι οποίοι ψηφίζονται από τον κόσμο γιατί τους έχουν δει στην τηλεόραση. Αύριο όμως, οι ίδιες τηλεοράσεις θα καταγγέλλουν τους εκλεκτούς τους ως ανίκανους, είτε εκείνοι χειρίζονται τα θέματα των πυρκαγιών είτε σοβαρότερα θέματα, από άλλες δημόσιες θέσεις. Αυτό το καθεστώς της τηλεοπτικής δημοκρατίας όπου σε κοινές εκπομπές εμφανίζονται δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, αθλητές, πολιτικοί και συζητούν τα πάντα δεν ωφελεί ούτε τη δημοκρατία ούτε τη σωστή πληροφόρηση των πολιτών. Το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο θα πρέπει να δει όλα αυτά τα θέματα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου εάν ένας Αντιπρόεδρος της Βουλής μιλούσε στη Βουλή και έλεγε τα όσα είπα για τη λειτουργία της Βουλής και το αδιέξοδο της Ανώτατης Παιδείας, θα ήταν πρώτη είδηση. Εδώ, θα δείτε ότι κανένα μέσο ενημέρωσης δε θα τα αναπαραγάγει, αντίθετα θα προβληθούν οι διαξιφισμοί βουλευτών που αλληλοϋβρίζονταν την ώρα που προήδρευα.»
Αναλυτικά η ομιλία του στη Βουλή ήταν η εξής:
«ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ (Αντιπρόεδρος της Βουλής): Κύριε Πρόεδρε, ομολογώ ότι είχα κατά νου να κάνω μια άλλη ομιλία, αλλά, όντας στην Έδρα και βλέποντας την εικόνα της Βουλής, αναγκάζομαι να πω αυτά που θα πω, ότι, δηλαδή, ενώ κυματίζει μεσίστια η σημαία για το εθνικό πένθος, οι πάντες μιλούν παντού εκτός από την Αίθουσα της Βουλής, όπου αποσπασματικά, εν μέσω νομοσχεδίων, τοποθετούνται συνάδελφοι Βουλευτές ή Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι ή κόμματα, αλλά όχι επισήμως τα κόμματα -μιλώ διά των Αρχηγών τους- ενώ, αν δούμε τι γινόταν στις αντίστοιχες καταστροφές στη Βρετανία και στη Γαλλία, μόλις υπήρχε τέτοια εθνική καταστροφή με θύματα -δεν έχει σημασία αν είναι πυρκαγιά ή βομβιστική ενέργεια- η πρώτη προσφυγή του Πρωθυπουργού, αλλά και των κομμάτων ήταν στη Βουλή.
Εδώ η ενημέρωση γίνεται τηλεοπτικά. Είναι σαν να έχουμε τηλεοπτική δημοκρατία. Δημιουργούν τα θέματα οι σταθμοί και ακολουθούν οι πολιτικοί. Απολογούνται οι πολιτικοί στους δημοσιογράφους. Αυτό το πράγμα είναι αφύσικο για μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι δημοσιογράφοι έπρεπε να είναι εδώ και υπεύθυνα να ακούν τους διαλόγους στη Βουλή.
Βέβαια, ο σεβασμός των νεκρών απαιτεί -την ώρα που οι νεκροί ακόμα δεν έχουν ανευρεθεί ή, αν θέλετε, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη η ανεύρεσή τους ή ο ενταφιασμός τους- να πει κανείς να μη συζητήσουμε σε βάθος το θέμα, να γίνει μια ενημέρωση της Βουλής αντί να γίνεται διά των τηλεοράσεων. Το αντιλαμβάνομαι.
Αυτό το πράγμα, όμως, που έχουμε σήμερα δεν ξέρω πόσες μέρες ακόμη θα συνεχιστεί, δηλαδή ένας-ένας ξεχωριστά και προσωπικά να εκφράζει τη λύπη του, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει μια κατάθλιψη όλου του ελληνικού λαού, η οποία βέβαια εκφράζεται διά των τηλεοπτικών μέσων.
Βεβαίως, αυτή η εισαγωγή ήταν αναγκαία από την εικόνα που εγώ είδα σήμερα στη Βουλή. Έτσι μου ανατρέπει το πρόγραμμα και ο περιορισμένος χρόνος να ασχοληθώ με το νομοσχέδιο επί της ουσίας.
Όμως, πρέπει να πω ότι το δράμα της ανώτατης παιδείας είναι μεγάλο. Εγώ έχω -και θα καταθέσω στα Πρακτικά- δύο άρθρα μου σε μεγάλη εφημερίδα -«Το δράμα της ανώτατης παιδείας» και «Οι διεθνείς αξιολογήσεις των ΑΕΙ»- όπου περιγράφεται αυτό το αλαλούμ. Δηλαδή, συμφώνησαν η Βουλή, τα κόμματα και διακόσιοι πενήντα πέντε Βουλευτές ψήφισαν τη μεγάλη μεταβολή στην Παιδεία. Εν συνεχεία, οι διακόσιοι πενήντα πέντε Βουλευτές ανατράπηκαν από εκατό πενήντα τέσσερις Βουλευτές, μεταξύ των οποίων υπήρχαν άτομα που ψήφισαν τον προηγούμενο νόμο μεταξύ των διακοσίων πενήντα πέντε, δηλαδή οι ίδιοι Βουλευτές ψήφισαν δύο φορές, υπέρ και κατά του νόμου. Μηδέ του Αρχηγού των ΑΝΕΛ εξαιρουμένου που ήταν τότε στη Νέα Δημοκρατία.
Αυτό δεν έχει γίνει ξανά ποτέ στην ιστορία της χώρας ούτε και των άλλων χωρών. Άρα, λοιπόν, αυτό που δίνουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι πάμε να κάνουμε ένα σύστημα ανώτατης παιδείας αποδεκτό από όλους είναι θλιβερό, διότι φαίνεται ότι δεν κάνουμε τίποτα, γιατί αυτή η πλειοψηφία, όταν γίνει κυβέρνηση, έχει υποσχεθεί να ανατρέψει αυτά που εμείς κάνουμε σήμερα. Αυτό θα γίνει. Άρα, μηδέν δια μηδέν ίσον μηδέν. Στο τέλος, δηλαδή, μηδέν.
Κάποια στιγμή δεν πρέπει όλοι εδώ να προβληματιστούμε σχετικά με το τι θα γίνει με την ανώτατη παιδεία; Ήταν διακόσιοι πενήντα πέντε –δεν ήταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αυτών, το καταλαβαίνω- αλλά έστω και τώρα δεν έπρεπε να κάνει έναν διάλογο το Υπουργείο Παιδείας με όλους, να φέρει εδώ τους νόμους και να έχει μεγαλύτερες πλειοψηφίες; Τι θα γίνει, δηλαδή; Θα κάνουμε ξανά νέα ιστορία και θα συνεχίζεται στο διηνεκές αυτός ο παραλογισμός; Είναι πράγματα τα οποία ξεφεύγουν από την κοινή λογική.
Βεβαίως, είναι θλιβερό και το φαινόμενο να βλέπει κανείς αλλεπάλληλες τροπολογίες όχι μόνο των άλλων Υπουργείων, αλλά και του Υπουργείου Παιδείας. Είναι δυνατόν το Υπουργείο Παιδείας να κάνει τροπολογίες επί του νόμου που φέρνει το ίδιο, σήμερα; Είναι, δηλαδή, σαν να λέμε ότι δεν πρόλαβε; Ας το έφερνε μετά από δυο εβδομάδες, να το μελετήσουν όλοι, να μελετήσουν και τις τροπολογίες. Πώς θα γίνει, δηλαδή; Είναι δυνατόν να μου πείτε ότι διάβασε κανένας την τελευταία τροπολογία που είδα εγώ ως Προεδρεύων; Εγώ τουλάχιστον την κοίταζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι λέει. Έτσι περνάνε τα νομοσχέδια στη Βουλή;
Εγώ πραγματικά εκπλήττομαι και εκφράζω έτσι –αν θέλετε- και την ανησυχία μου, γιατί ξέρω ότι αυτά τα πράγματα τα συμμερίζονται όλοι, αλλά δεν τα λέμε όλοι και, περισσότερο, δεν τα εφαρμόζουμε. Αν κάνουμε μια συζήτηση ιδιαιτέρως μεταξύ μας έξω από την Αίθουσα, θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτά. Για ποιο λόγο δεν συμφωνούμε μέσα στην Αίθουσα;
Ο χρόνος, κύριε Πρόεδρε, είναι πολύ λίγος για να ασχοληθώ με το νομοσχέδιο. Ήθελα απλώς να εκφράσω σκέψεις και ανησυχία, αν θέλετε, γιατί ο δρόμος της τηλεοπτικής δημοκρατίας δεν είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθούμε. Πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και γνωρίζουμε όλοι ποιος είναι αυτός.»
