Δεν ξέρω αν ωφελεί να λέει κανείς τη γνώμη του σε μια τόσο αδιέξοδη και μπερδεμένη εποχή. Εχω την αίσθηση πως τα λόγια μας τα παίρνει ο αέρας και χάνονται μέσα στις καθημερινές φλυαρίες των πολιτικών και του πλήθους. Οι πολίτες μένουν αδιάφοροι πλέον σε κορώνες , όλο και περισσότερο αμέτοχοι, συγκεντρωμένοι σε χρέη, υποχρεώσεις και αριθμούς που δεν βγαίνουν. Ισως είναι πιο φρόνιμο, αυτό που έχει κάποιος να πει, να το λέει όσο καλύτερα μπορεί μέσα από το έργο του, και στα υπόλοιπα να σιωπά. Στην αντίθετη περίπτωση, όποιος αποφασίζει να μιλήσει, να μην ξεχνά ότι για να πάρουν τα λόγια του το ίδιο βάρος με το έργο του, θα πρέπει να προσμετρώνται μαζί το ήθος και η ποιότητά του. Και τέλος πάντων, ότι έχει να πει, να το λέει με χαρτιά και ντοκουμέντα. Να ξέρουμε κι εμείς ποιοι είναι αυτοί που «εισέρχονται από τα παράθυρα προσπαθώντας να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα». Διαφορετικά καταλήγουν να είναι αυτό που κατηγορούν. Συκοφάντες. Οι επικοινωνιολόγοι παροτρύνουν, καθώς φαίνεται εκ του αποτελέσματος, σε υψηλούς τόνους, συνιστούν όξυνση, ευθείες βολές, και λεκτικές πιρουέτες. Κι αυτή η διαρκής αναφορά «της λάσπης στον ανεμιστήρα»… Ολα ηχούν πιο παλιά από τα παλιά.
Πιο παλιά από τα παλιά
