Μία συνέντευξη εκ βαθέων παραχώρησε στην «δημοκρατική» ο Ρόδιος σπρίντερ κ. Μιχάλης Σεΐτης που μίλησε για την εμπειρία του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, τις προσπάθειές του και την μεγάλη του αγάπη για τον αθλητισμό αλλά και την εμπειρία του στα κοινά, από τη θέση του αντιπροέδρου του ΔΟΠΑΡ. «Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο», δηλώνει και ξεκαθαρίζει ότι «αν δεν προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτά που δεν σου αρέσουν, δεν θα γίνει τίποτα».
Επίσης μιλάει για το τραγικό ατύχημα που είχε και την δικαστική διαμάχη με το Δήμο Ρόδου, που του στοίχισε τον ακρωτηριασμό του και περιγράφει την σχέση του με τα κοινά από την στιγμή που κατέβηκε στον πολιτικό… στίβο.
• Κύριε Σεϊτη, να ξεκινήσουμε από το Τόκιο. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας και περιγράψτε μας τι έγινε τελικά.
Για μένα ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά γιατί είχα έναν τραυματισμό που ξεκίνησε τον Απρίλιο και ακολούθησαν και άλλοι. Η χρονιά είχε ξεκινήσει πολύ καλά, με πολλή προπόνηση και προετοιμασία. Ωστόσο, η ολυμπιακή χρονιά είναι γενικά περίεργη, επειδή οι αθλητές θέλουν πολύ να συμμετέχουν –οπότε μπορεί να υπερβάλλουν σε κάποια σημεία. Αυτό θεωρώ πως έγινε και στην δική μου περίπτωση, διότι ίσως κάναμε παραπάνω προπόνηση από όσο μπορούσα να αντέξω. Οπότε ήρθε ο τραυματισμός, τον οποίο προσπαθούσα να ξεπεράσω. Τελικά, πήγα στους Πανευρωπαϊκούς (με ένα ρίσκο για το πόδι μου) και πήρα την 3η θέση –πολύ μακριά όμως από το ατομικό μου ρεκόρ λόγω του τραυματισμού. Είχα μια μικρή υποτροπή, ξεκίνησα πάλι από την αρχή και τελικά έφτασα στο Τόκιο. Τις πρώτες ημέρες δεν ήμουν πολύ σίγουρος για το αν θα μπορούσα να τρέξω τελικά (πράγμα που δεν γνωρίζει… κανένας).
Τελικά, έτρεξα στα 200 όπου υπήρχαν αρκετοί καλοί αθλητές με καλό χρόνο. Έτσι κατάφερα να προκριθώ στον τελικό και πήρα την 6η θέση.
• Από εκεί και πέρα, όμως, βάλατε νέους στόχους –μετά την ατυχία. Ποιοι είναι αυτοί;
Μακροπρόθεσμα έχω θέσει ως στόχο τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι μιας και θα γίνουν σε τρία χρόνια κι επειδή νιώθω πως δεν πήρα αυτό που μου αξίζει, προσωπικά, θέλω να ξαναπροσπαθήσω. Ο πιο κοντινός στόχος μου είναι οι Πανευρωπαϊκοί που θα γίνουν του χρόνου, καθώς και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το οποίο θα γίνει στην Ιαπωνία. Καλά να είμαστε… θα συμμετέχουμε!
• Ήταν ένας μεγάλος προσωπικός στόχος για εσάς η συμμετοχή στο Τόκιο; Η αλήθεια είναι πως οι αγώνες διεξήχθησαν κάτω από δύσκολες συνθήκες, λόγω της πανδημίας, χωρίς θεατές και με τους αθλητές υπό μεγάλη πίεση…
Ναι, γενικά ήταν πολύ περίεργοι αγώνες. Η Ολυμπιάδα διαρκεί τέσσερα χρόνια ενώ αυτή διήρκησε πέντε χρόνια –που σημαίνει ότι βγήκαμε έξω από τον προγραμματισμό μας. Εμείς προετοιμαζόμασταν να τρέξουμε το 2020 και τελικά, φτάσαμε στο 2021. Αυτό μας έβγαλε εκτός προπονήσεων αναγκαστικά. Τον πρώτο καιρό η ψυχολογία μας ήταν περίεργη (όπως και όλων των αθλητών) και τελικά είπαμε ας γίνουν οι αγώνες, να πάρουμε μέρος και να πάμε παρακάτω. Τρέξαμε σε ένα άδειο στάδιο, με χίλιους περιορισμούς. Ακόμη και η καθημερινότητά μας στο Τόκιο ήταν πιεστική. Παντού με μάσκες, κάθε μέρα τεστ… όλα αυτά επηρέασαν την ψυχολογική μας κατάσταση. Ελπίζω να μην το ξαναπεράσουμε ποτέ αυτό!
• Να σας ρωτήσω για την πορεία σας, πόσο δύσκολη είναι για εσάς η ενασχόληση με τον αθλητισμό;
Γενικά θα σας έλεγα ότι κάθε χρονιά είναι δύσκολη. Εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες αθλητές με συμβόλαια. Είμαστε επαγγελματίες χωρίς τις αποδοχές που έχουν οι επαγγελματίες. Η προετοιμασία μας είναι πάρα πολύ δύσκολη, για να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να ασχολούμαστε με το άθλημα δεν πρέπει να εργαζόμαστε αλλού, κάνουμε διπλές προπονήσεις, χρειάζεται να πηγαίνουμε συνέχεια στο εξωτερικό για να κάνουμε προετοιμασία (αφού τον Ιανουάριο π.χ. με το κρύο δεν μπορούμε να κάνουμε προπόνηση εδώ, χρειαζόμαστε ζέστη –κάτι που είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς). Όλο αυτό χρειάζεται πολλά έξοδα τα οποία κάθε χρόνο πρέπει να… κυνηγάμε. Ευτυχώς, εγώ έχω κάποιους χορηγούς που με στηρίζουν αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια δύσκολη κατάσταση.
Κάποιοι αθλητές δεν έχουν κανένα χορηγό, καμία στήριξη και οι περισσότεροι σταματούν αναγκαστικά. Κάποιοι το έχουν δηλώσει αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί αθλητές που είναι ταλέντα και θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στον Αθλητισμό και δεν το μαθαίνει ποτέ κανένας.
• Πώς είναι στη Ρόδο ο Αθλητισμός; Οι υποδομές είναι επαρκείς για να βοηθήσουν τους νέους αθλητές και να τους προετοιμάσουν για μελλοντικά σπόρ;
Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε ένα καλό επίπεδο και ίσως είμαστε πιο τυχεροί από άλλα νησιά. Πλέον γίνεται και πολύ μεγάλο έργο μέσω του ΔΟΠΑΡ, όπου με τον πρόεδρο Αλέξανδρο Κολιάδη, προσπαθούμε πάρα πολύ να βελτιώσουμε την κατάσταση. Π.χ. το «Καλλιπάτειρα» έχει αλλάξει εικόνα και προσπαθούμε να ανεβάσουμε την ποιότητα που υπάρχει. Θεωρώ ότι με κάποιες μικρές αλλαγές δεν θα έχουμε να ζηλέψουμε τις υποδομές της πρωτεύουσας.
• Αυτή η δημοτική αρχή, δίνει βάρος στις υποδομές, στον Αθλητισμό;
Κοιτάξτε, ο Αθλητισμός είναι ένα τεράστιο κομμάτι. Για τον στίβο έχουμε ένα κλειστό γήπεδο στο οποίο κάνουμε το ζέσταμά μας. Αυτό αν καταφέρουμε και το μεγαλώσουμε θα μπορούμε να κάνουμε και προπόνηση, όπως και στην Αθήνα. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα. Το Στάδιο είναι καλύτερο από το ΟΑΚΑ, που έχει έναν ακατάλληλο τάπητα και θα μπορούσε να βελτιωθεί πολύ. Ένα γυμναστήριο είναι αναγκαίο στο στάδιο του στίβου, γιατί τόσο καιρό συμβιβαζόμαστε με έναν χώρο όπου δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που πρέπει.
Αν με ρωτάτε γι’ αυτή τη δημοτική αρχή, γενικά κάνει μεγάλη προσπάθεια για να βελτιώσει τις υπάρχουσες υποδομές.
Για εμάς είναι πολύ σημαντικό να φέρουμε νέα παιδιά στον Αθλητισμό, γιατί μέσω του Αθλητισμού χτίζεις χαρακτήρα, βάζεις στόχους και απομακρύνεσαι από άλλες συνήθειες. Με το να γυμνάζεσαι γίνεσαι καλύτερος, βελτιώνεσαι, γίνεσαι πιο επίμονος και υπομονετικός. Ο Αθλητισμός σε αλλάζει, είναι τρόπος ζωής και αν δεν υπήρχε δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στο ατύχημά μου.
• Στη δικαστική σας διαμάχη με το Δήμο Ρόδου, διεκδικείται αποζημίωση για το επώδυνο τροχαίο που έγινε η αιτία να ακρωτηριαστείτε. Μιλήστε μας γι αυτό.
Το ατύχημα έγινε στις 05.30 το πρωί της 20ής Ιουνίου 2013, όταν επέστρεφα με τη μοτοσικλέτα από νυχτερινή έξοδο, είχε πέσει πάνω σε πάγκους της λαϊκής αγοράς που είχαν στηθεί για την επόμενη μέρα σε ένα σημείο επί της οδού Βύρωνος, στο κέντρο της πόλης. Λίγα μέτρα πριν από το στάδιο του Διαγόρα, λόγω έλλειψης φωτισμού και προειδοποιητικής σήμανσης που να απαγορεύει τη διέλευση των οδηγών, σηματοδοτώντας τη λειτουργία υπαίθριας λαϊκής αγοράς, έπεσα με ταχύτητα σε έναν από τους πάγκους, τον οποίο αντιλήφθηκα την τελευταία στιγμή. Αν και προσπάθησα να κάνω ελιγμό, δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκρουση, λόγω της ολισθηρότητας του δρόμου από σκουπίδια και σάπια φρούτα που προέρχονταν από τους πάγκους των παραγωγών. Έτσι, έχασα τον έλεγχο της μηχανής και έπεσα και στον δεύτερο στη σειρά πάγκο, με αποτέλεσμα η μοτοσικλέτα να ανατραπεί και να συρθώ στο οδόστρωμα.
Ο τραυματισμός στο δεξί πόδι ήταν σοβαρότατος και οι πόνοι φρικτοί. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχα υποστεί ατελή ακρωτηριασμό δεξιάς κνήμης και έτσι υποβλήθηκα σε ακρωτηριασμό στο ύψος του πρώτου τριτημορίου της.
Από την αρχή, απευθύνθηκα στη δικαιοσύνη κατά παντός υπευθύνου αφού ο μόνος που δεν έφταιγε γι αυτό το ατύχημα, ήμουν εγώ. Είναι ένας δικαστικός αγώνας από το 2013 και προσπαθώ να δικαιωθώ.
• Είστε αθλητής αλλά κατεβήκατε και στον πολιτικό στίβο! Σας αρέσει που συμμετέχετε στα κοινά; Πώς βλέπετε την πολιτική;
Θα έλεγα ότι μου αρέσει η προσφορά. Ο λόγος που κατέβηκα με τον Αντώνη Καμπουράκη όταν μου έκανε την πρόταση, είναι γιατί αν όλοι λέμε «κοίτα, τίποτε δεν γίνεται» και τελικά ποτέ δεν θα γίνει τίποτα σε αυτό τον τόπο! Θεώρησα ότι πρέπει να συμμετέχω ενεργά και να κάνω ό,τι μπορώ. Γι’ αυτό δέχτηκα. Μου αρέσει να περπατάω στην πόλη μας, να μιλάω με τον κόσμο, να ακούω τα προβλήματά του. Χάρη στην αγάπη του κόσμου είμαι δημοτικός σύμβουλος. Είναι κάτι καινούργιο για μένα, μαθαίνω καθημερινά και θέλω να κάνω πράγματα για τον τόπο μου!
• Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες μας;
Να πιστεύουν στα όνειρά τους και να μην το βάζουν ποτέ κάτω!
