Σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου επί κακουργημάτων κατηγορούμενοι για απόπειρα εκβίασης από κοινού κατ’ εξακολούθηση και μη, με απειλές ενωμένες με επικείμενο κίνδυνο σώματος και για απλή σωματική βλάβη από κοινού, πράξεις που φέρονται τελεσθείσες από τα τέλη Απριλίου 2022 έως την 8 Μαΐου 2022 στην Ρόδο, παραπέμπονται με το υπ’ αρίθμ. 136/2022 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ρόδου, που εκδόθηκε χθες τρείς αθίγγανοι.
Το ιστορικό της υπόθεσης φέρεται να έχει ως εξής:
Από τα τέλη Απριλίου 2022 ένας αθίγγανος που επικουρεί τον γιο του, στην εμπορική επιχείρηση με χαλιά που διατηρεί στην οδό Ηρακλειδών, άρχισε να δέχεται συνεχόμενες οχλήσεις από δύο εκ των ομοεθνών κατηγορουμένων του, που σταδιακά και γρήγορα κλιμακώθηκαν.
Ειδικότερα, στα τέλη Απριλίου του έτους 2022 και σε ημερομηνία που δεν ενθυμείται ακριβέστερα ο μάρτυρας, δέχθηκε επίσκεψη από δύο κατηγορουμένους που στάθμευσαν ένα παλιό ασημί αυτοκίνητο έξω από το κατάστημα του γιου του και του διαμήνυσαν ότι δήθεν τους χρωστούσε 50.000 ευρώ και θα έφευγαν μόνο αν τους τα έδινε.
Αμέσως μετά άρχισαν να τον απειλούν με συνεχή τηλεφωνήματα και να του ζητούν διάφορα χρηματικά ποσά, άλλοτε 25.000 ευρώ, άλλοτε 30.000 ευρώ άλλοτε 50.000 ευρώ, απειλώντας μεταξύ άλλων με φθορές στα αυτοκίνητα της οικογένειας και με πρόκληση σωματικών βλαβών στον ίδιο, στα παιδιά και στα ανίψια του, αν δεν τους ικανοποιούσε και δη με εκφράσεις όπως «Θέλουμε να μας δώσεις λεφτά για να καθαρίσεις τη δουλειά σου, αλλιώς θα έχεις πρόβλημα. Θα πιάσουμε τα ανίψια και τα παιδιά σου, θα φάτε ξύλο, θα κάψουμε τα αμάξια σας».
Η μόνη αιτιολογία που του έδωσαν γι’ αυτό, καθώς δεν είχαν καμία νόμιμη απαίτηση εναντίον του, είναι ότι αυτοί κάνουν κουμάντο στα Δωδεκάνησα και πρέπει να τους πληρώνουν για να δίνουν εμπορεύματα.
Οι απειλές αυτές επαναλήφθηκαν αρκετές φορές (τουλάχιστον τρεις φορές) και μέσα σε ελάχιστες ημέρες έγιναν πράξη.
Ειδικότερα, την 8η Μαΐου 2022 και περί ώρα 11:00’ και ενώ ο ανιψιός του θύματος βρισκόταν στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων, ένα φορτηγό αυτοκίνητο, άσπρου χρώματος, του έκλεισε τον δρόμο.
Από αυτό εξήλθαν οι 3 κατηγορούμενοι και του διαμήνυσαν ότι ήθελαν τα λεφτά που τους χρωστούσε δήθεν ο θείος του, αλλιώς αυτός και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους θα είχαν συνέπειες και όταν τους απήντησε ότι δεν γνωρίζει τί του έλεγαν, αυτοί άρχισαν να τον χτυπάνε με γροθιές μέσα από το παράθυρο στην θέση του οδηγού όπου βρισκόταν, προκαλώντας του μώλωπες στο αριστερό μάτι και στον αριστερό βραχίονα, ενώ στην προσπάθειά του να εξέλθει του οχήματος, τον χτύπησαν με την πόρτα του αυτοκινήτου στο αριστερό πόδι, προκαλώντας του και εκεί παρόμοια κάκωση.
Καταθέτει ότι την ώρα που τον χτυπούσαν του έλεγαν για τα λεφτά που έπρεπε να τους δώσει ο θείος του που αν και δεν τα ζήτησαν από τον ίδιο, ωστόσο ήθελαν με τον τρόπο αυτό να προειδοποιήσουν τον θείο του τί θα συνέβαινε αν δεν τους έδινε τα ποσά που ζητούσαν.
Οι κατηγορούμενοι δεν αρνούνται την συνάντηση με τον τελευταίο, αλλά ισχυρίζονται ότι τσακώθηκαν μαζί του και ότι τον κτύπησε μόνο ο ένας προβάλλοντας αντιφατικές και αναξιόπιστες αιτιολογίες για τον λόγο που αυτό έγινε.
Πλέον συγκεκριμένα, ο ένας ισχυρίσθηκε προανακριτικά ότι ο λόγος του διαπληκτισμού ήταν γιατί είχαν διαφορές διότι «τους πουλάει χόρτο», δηλαδή για συναλλαγές με ναρκωτικά. Ενώπιον της Ανακρίτριας όμως ο ίδιος ισχυρίσθηκε ότι είχαν απλώς οικογενειακές διαφορές, λόγω διαπληκτισμών του με τα συμπεθέρια του.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος, αναξιόπιστα ισχυρίζεται στην ανακριτική του απολογία ότι χτύπησε τον ανιψιό του θύματος διότι ο τελευταίος είχε χτυπήσει την σύζυγό του που ήταν εξαδέλφη του κατηγορουμένου, ενώ στις ερωτήσεις της Ανακρίτριας για τα στοιχεία της εξαδέλφης του, απαντούσε ότι δεν θυμάται το όνομά της.
Οι κατηγορούμενοι όμως δεν πέτυχαν τον σκοπό τους να αποσπάσουν χωρίς νόμιμη αιτία τα αιτηθέντα χρηματικά ποσά από τον παθόντα, διότι αυτός δεν υπέκυψε και κατήγγειλε μαζί με τον ανιψιό του τόσο τις εκβιάσεις που δέχθηκε όσο και την σωματική επίθεση κατά του ανιψιού του, ως μέσο επίτευξης του σκοπού τους.
Την υπόθεση χειρίζεται η δικηγόρος κ. Πολυξένη Χατζηγιάννη.
