Ο Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία Επαρχίας Ρόδου, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των α.με.α. απευθύνεται στους συμπολίτες μας , για το διαχρονικό πρόβλημα της στάθμευσης και της προσβασιμότητας .
Αγαπητοί συνδημότες – συμπολίτες,
Τα άτομα με αναπηρία που ζουν στην περιοχή μας ή την επισκέπτονται είναι πολίτες που έχουν την ανάγκη και το δικαίωμα να συμμετέχουν ισότιμα στη δημόσια ζωή: να κυκλοφορούν, να εργάζονται, να συναλλάσσονται με υπηρεσίες, να ψωνίζουν, να διασκεδάζουν. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι ασθενείς , ούτε επέλεξαν οι ίδιοι να είναι ανάπηροι . Οι άνθρωποι αυτοί για τους οποίους τόσο αδιαφορούμε, και συχνά τους αγνοούμε, ζουν ανάμεσά μας, είναι νέοι, παιδιά, ενήλικες , και οι κοινωνία τους ανήκει, τόσο όσο ανήκει σε όλους μας. Δεν χρήζουν καμίας ειδικής μεταχείρισης, δε ζητούν κάτι παραπάνω από το αυτονόητο, ΣΕΒΑΣΜΟ. Το μόνο που ζητούν και αξίζουν είναι ίση μεταχείριση. Καθώς οι κινητικές (κυρίως) δυσκολίες που αντιμετωπίζουν δυσχεραίνουν ή καθιστούν αδύνατη τη βάδισή τους, διευκολύνονται με τεχνητά μέσα, όπως είναι τα αναπηρικά αμαξίδια κ.λ.π.. Για τη διευκόλυνσή τους κατά την κυκλοφορία τους σε εξωτερικούς χώρους έχουν δημιουργηθεί σε αρκετά σημεία της πόλης (δυστυχώς, υπολείπονται και άλλες), ειδικές ράμπες διέλευσης που εξομαλύνουν την υψομετρική διαφορά δρόμου-πεζοδρομίου, έτσι ώστε ανεμπόδιστα και με ασφάλεια να μπορούν να κατευθύνονται όπου επιθυμούν. Επιπλέον, έχουν δημιουργηθεί και είναι ευκρινείς (μετά από την κατάλληλη σήμανση & διαγράμμισή τους) θέσεις στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων, οι οποίες εξυπηρετούν αυτοκίνητα που μεταφέρουν άτομο με αναπηρία και διαθέτουν το ειδικό σήμα στάθμευσης αναπηρικού αυτοκινήτου που χορηγείται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ από το Γραφείο Συγκοινωνιών, με αυστηρές προϋποθέσεις σε ειδικές κατηγορίες α.με.α.. Δυστυχώς, αποτελεί συχνό φαινόμενο ωστόσο, τόσο η κατάληψη των θέσεων στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων από μη αναπηρικά, όσο και η στάθμευση αυτοκινήτων πάνω (!!!) σε αυτές τις λίγες ράμπες ή δίπλα από αυτές, με αποτέλεσμα τα άτομα με αναπηρία, για τα οποία έχουν δημιουργηθεί και έπρεπε να εξυπηρετούν, να μην μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν. Το να σεβόμαστε τις ράμπες γύρω μας , ενώ μοιάζει αυτονόητο, είναι πάνω από όλα ζήτημα παιδείας και ανθρωπιάς. Η στάθμευση ενός οχήματος, έστω και «για λίγο», σε θέση στάθμευσης αναπηρικού αυτοκινήτου, πάνω σε ράμπα ή δίπλα σε αυτήν με τρόπο που αποκλείει τη χρήση της, αποτελεί ΕΜΠΟΔΙΟ στην ελεύθερη και ασφαλή διέλευση ατόμων με κινητικά προβλήματα, αλλά και εμποδιζόμενων ατόμων (ηλικιωμένων, μητέρων με μωρό σε βρεφικό καρότσι κ.λ.π.).
Η κατάληψη θέσεων στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων και ο αποκλεισμός των ραμπών διέλευσης δείχνουν έλλειψη σεβασμού και αδιαφορία για τις ανάγκες ή δυσκολίες του συνανθρώπου μας. Αποτελούν κοινωνικό αποκλεισμό και περιθωριοποίηση μιας ομάδας ατόμων που σύμφωνα με τις στατιστικές αποτελεί περίπου το 14% του συνολικού ελληνικού πληθυσμού.
Σε αυτό το πλαίσιο, στην τροποποίηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας με την έκδοση του Νόμου 4530/2018 προβλέπονται αυστηρές διοικητικές κυρώσεις στους οδηγούς που εμφανίζουν αντικοινωνική οδική συμπεριφορά. Συγκεκριμένα ……«οι οδηγοί οχημάτων που παρεμποδίζουν ράμπες διάβασης ατόμων με αναπηρία ή σταθμεύουν σε αποκλειστικές ή γενικές θέσεις στάθμευσης ατόμων με αναπηρία, τιμωρούνται με επί τόπου αφαίρεση των στοιχείων κυκλοφορίας και της άδειας οδήγησης, από τον βεβαιούντα την παράβαση, για εξήντα (60) ημέρες» (Ν. 4530, άρθρο 29, παρ. 1β).
Ως Φορέας εκπροσώπησης ατόμων με αναπηρία καλούμε κάθε συμπολίτη μας να δείχνει τη δέουσα προσοχή και ευαισθησία σε θέματα προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρία και παρακαλούμε για τα αυτονόητα: τον σεβασμό των ραμπών διάβασης ατόμων με αναπηρία, καθώς και των θέσεων στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων. Παρακαλούμε για το αναφαίρετο δικαίωμα των συνανθρώπων μας με αναπηρία να ζουν ισότιμα, με ελευθερία, αυτονομία και αξιοπρέπεια στην πόλη μας.
Όταν κάποτε ρωτήσαν ένα νεαρό άτομο με αναπηρία, τι θα ήθελε…..
<<Τι θα ‘θελα; Θα ‘θελα να µπορώ να βγαίνω από το σπίτι µου εύκολα. Να µπαίνω µε το αµαξίδιο στο λεωφορείο και να πηγαίνω στο σχολείο μου, στη δουλειά µου ή για να διασκεδάσω . Να μπορεί να παρκάρει το όχημα που με μεταφέρει στις ειδικές θέσεις στάθμευσης. Τι ωραία θα ήταν, να µπορώ να διασχίσω ένα δρόμο ν’ ανεβοκατεβώ στις διαβάσεις και να περπατήσω στο πεζοδρόµιο χωρίς να συναντώ εμπόδια. Θα µ’ άρεσε, µε τη βοήθεια του σκύλου μου οδηγού και το λευκό µου µπαστούνι, να περπατήσω , να ακούσω το θόρυβο της θάλασσας που δεν μπορώ να δώ…να πάω κάπου για φαγητό. Θα µ’ άρεσε να µε δεχόταν η κοινωνία , και να είχα ίσες ευκαιρίες να σπουδάσω ή να δουλέψω. Εγώ, που έχω κάποιο σωµατικό, ψυχικό ή πνευµατικό έλλειµµα, δυσκολεύοµαι να επιβιώσω στην Ελλάδα μου…. Εγώ, όµως θέλω να ζήσω, και µάλιστα εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο… εδώ που γεννήθηκα !!!!>>
ΣΥΛΛΟΓΟΣ Α.ΜΕ.Α. ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΡΟΔΟΥ
