Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Είναι μια ημέρα ευαισθητοποίησης για τα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία. Είναι μια μέρα που υπογραμμίζει την αναγκαιότητα διασφάλισης της ισότιμης πρόσβασης όλων των μαθητών στην εκπαίδευση, καλλιέργειας του σεβασμού και καταπολέμησης κάθε μορφής διακρίσεων και αποκλεισμών.
Όπως όλα τα ΑμεΑ με ανάμεικτα συναισθήματα για μια τέτοια ημέρα. Τολμώ να πω με χαροποιεί και με ενοχλεί ταυτόχρονα. Το να είσαι ανάπηρος δεν αναζητάς το ενδιαφέρον του κόσμου για μια μέρα όπως αυτή, αλλά διεκδικείς τον σεβασμό καθημερινά σαν ισότιμος πολίτης αυτής της κοινωνίας.
Είμαι σε αμαξίδιο που μέχρι πρότινος λεγόταν καρότσι. Αλλάζουν οι όροι των λέξεων αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Δυστυχώς ακόμα υπάρχουν αφιλόξενα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε ράμπες και πολλές άλλες συμπληγάδες στην καθημερινότητά μας.
Το να εξισώνουν τα ΑμεΑ σαν ήρωες στην προσπάθεια να διεκδικήσουν μια καθημερινότητα μεταφράζεται ως προκατάληψη και άμυνα απέναντι στην αναπηρία.
Λέμε μπράβο σε κάτι που δε θα έπρεπε, ευχόμαστε κουράγιο σε κάτι που απλά θα έπρεπε να είναι ρουτίνα και ηρωποιούν προσπάθειες που θα έπρεπε να είναι καθημερινότητα για όλους.
Οι λόγοι είναι ότι η κοινωνία βλέπει την αναπηρία σαν μίασμα, ως ντροπή, ανωμαλία από τον ενδόμυχο φόβο της δικής της ανασφάλειας.
Για να μπορεί ένα άτομο, με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας να είναι αυτόνομο, θα πρέπει το 50% να έχει βάση στη θέλησή του και στης οικογένειά του, και το άλλο 50% είναι μέρος της κοινωνίας.
Ενα αμφιλεγόμενο αστείο που άκουσα πρόσφατα που ρωτάτε “Τι είναι καλύτερο από το να κερδίσεις μια Παραολυμπιάδα;
Η απάντηση είναι: να περπατάς!
Στην αρχή με ενόχλησε αλλά μετά με έκανε να γελάσω.
Είναι αλήθεια, αλλά από τη στιγμή που η διαφορετικότητα γίνεται αστείο όχι προκλητικό, σημαίνει ότι αρχίζει η μειονότητα των ΑμεΑ να είναι ορατή. Το χιούμορ άλλωστε είναι η ευγένεια της απελπισίας και από τη στιγμή που μεταδίδεται το αστείο. Συνεπάγεται ότι εισαγόμαστε στην καθημερινότητα και έχουν αρχίσει και μας βλέπουν έστω και με αυτό τον τρόπο και να κατανοούν τα προβλήματα μας.
Έχουμε δικαίωμα να τσαλακωθούμε σε ένα ανέκδοτο, όπως ο κάθε άνθρωπος ή μειονότητα.
Καλό είναι να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε καμία διαφορά σαν άνθρωποι απλά διαφέρουμε στην προσέγγιση των καθημερινών αναγκών.
Είμαστε ίδιοι. Γελάμε, κλαίμε, νιώθουμε, ονειρευόμαστε, αγαπάμε, ελπίζουμε, πραγματοποιούμε, κάνουμε λάθη.
Αδιαφορούμε πως μπορεί να μας χαρακτηρίσουν, αλλά διεκδικούμε την ισότητα και τον σεβασμό.
Να θυμάστε ότι:
• Ένα ΑμεΑ δε φέρνει τη γρουσουζιά.
• Δεν είναι τιμωρία να γεννηθείς ΑμεΑ ή να αποκτήσεις στην πορεία κάποια αναπηρία.
• Η Κοινωνία θα πρέπει να βοηθήσει τα ΑμεΑ στην κανονικότητα με έργα (π.χ. διαβάσεις για προβλήματα αισθητηριακά και κινητικά.). Να ενισχύσει την παιδεία και να εξαλείψει τα ταμπού γύρω από τα ανάπηρα άτομα στα μάτια των νέων παιδιών.
• Σεβόμαστε το χώρο στάθμευσης για Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ)!
• Δεν κλείνουμε ράμπες!
• Μην βλέπεις με οίκτο ένα ΑμεΑ, δε χρειάζεται, το ξέρουμε ότι είμαστε ΑμεΑ, έχουμε καθρέφτη σπίτι μας και έχουμε αντίληψη της πραγματικότητας και επίγνωση της κατάστασής μας!
• Αντιμετώπισε ένα ΑμεΑ με σεβασμό όπως θα ήθελες να δουν εσένα οι γύρω σου!
• Εξήγησε στο παιδί σου πριν βγείτε έξω ότι υπάρχει διαφορετικότητα και τη σεβόμαστε!
• Πρόσφερε βοήθεια σε ένα ΑμεΑ μόνο αν σου ζητηθεί και άκου τις οδηγίες που πραγματικά θα βοηθήσουν!
Είμαι η Ευαγγελία, είμαι ανάπηρη, είμαι γυναίκα και μπόρεσα να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερό μου όνειρο σε χαλεπούς καιρούς για τ’ άτομα που μας απέκλειαν από τη βασική εκπαίδευση και να φτάσω σήμερα στην απόκτηση του διδακτορικού μου.
Δρ. Ευαγγελία Δέσποινα Παυλούς
Phd Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ. Πανεπιστημίου Αιγαίου
Ημέρα ευαισθητοποίησης για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ – Της Δρ. Ευαγγελίας Δ. Παυλούς
