Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Υποτίθεται ότι με την πανδημία συνειδητοποιήσαμε τη σημασία που έχουν τα δημόσια καθολικής κάλυψης και καθολικής πρόσβασης συστήματα υγείας. Αυτά στα οποία έχουν πρόσβαση όλες και όλοι και που δεν χρειάζεται να βάζεις το χέρι στην τσέπη. Αυτά που προσφέρουν ένα πραγματικό αίσθημα ασφάλειας σε μια υγειονομική κρίση. Αυτό φάνηκε ακόμη και στις στατιστικές της πανδημίας. Χώρες με ισχυρά δημόσια συστήματα υγείας τα πήγαν καλύτερα από αυτές που στηρίζονται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα υγείας. Το τονίζει σε όλους του τόνους και συνεχώς ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: «Η πανδημία υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη όλων των χωρών να επενδύσουν σε ισχυρά συστήματα υγείας και πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, ως η καλύτερη άμυνα ενάντια σε εστίες όπως το COVID-19, και ενάντια στις πολλές άλλες απειλές για την υγεία που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Τα συστήματα υγείας και η ασφάλεια της υγείας είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πρέπει να δράσουμε μαζί και να επικεντρωθούμε στους πιο ευάλωτους μεταξύ μας προκειμένου να εξαλείψουμε τις σοβαρές ανισότητες που υπαγορεύουν ποιος ζει μια μακρά, υγιή ζωή και ποιος όχι.» Η πανδημία απέδειξε ότι στις καινούργιες κρίσεις χρειάζονται δημόσιες δομές για να αντέξει η κοινωνία. Ωστόσο, στη χώρα μας εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι η λύση για το σύστημα υγείας είναι η παραπέρα εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών στοιχείων. Οι διατάξεις του νομοσχεδίου που προβλέπουν την παράλληλη εργασία των γιατρών του ΕΣΥ στον ιδιωτικό τομέα και η σειρά άλλων προβλέψεων, ρίχνουν μια ξανάστροφη στον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και να προσφέρουν ρόλο πρωταγωνιστικό στο χρήμα. Καταργείται ουσιαστικά ο νόμος του 1983, τον οποίο εισηγήθηκε ως υπουργός ο Παρασκευάς Αυγερινός και εμπνεύστηκε ο Γιώργος Γεννηματάς που το πείσμα του και το έργο του δεν τα λησμονεί ο ελληνικός λαός. Οσο σημαντική και εάν είναι η αγορά, ταυτόχρονα χρειαζόμαστε ορισμένα κρίσιμα αγαθά και υπηρεσίες να έχουν δημόσιο χαρακτήρα, να προσφέρονται με ευθύνη του κράτους, ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν πρόσβαση εγγυημένη σε αυτά όλες και όλοι. Αυτό σε τελική ανάλυση είναι και το πραγματικό «αίσθημα ασφάλειας του πολίτη».