Ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και μεγάλη λιτότητα, ήταν το αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια συμφωνία για ριζικές μεταρρυθμίσεις, η οποία θα τηρηθεί πραγματικά. Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο, αλλά θα πρέπει να πείσει τους εταίρους ότι είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε αλλαγές. Αλλιώς θα πρέπει να φύγει, γράφουν οι FT.
Ο ελληνικός λαός υπέφερε αλλά εις μάτην. Οι αλλαγές στην πολιτική και στην οικονομία που χαρακτηρίζονται από πελατειακές σχέσεις και διαφθορά ήταν μετρημένες. Είναι πιο φτωχοί απ’ ότι πίστευαν ότι είναι. Αλλά παρά τις θυσίες δεν προέκυψε μια πιο παραγωγική Ελλάδα, γράφει ο M. Wolf στους FT.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για την χώρα είναι η ριζική αλλαγή, οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να υπάρξει εκσυγχρονισμός και σχετικές αλλαγές στην νομοθεσία. Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να εστιάσει η διαπραγμάτευση. Η συμφωνία πρέπει να είναι αυτή: βαθιές και ριζικές μεταρρυθμίσεις σε αντάλλαγμα για μια διαφυγή από τα δεσμά του χρέους.
Αυτή η συμφωνία δεν είναι ανάγκη να επιτευχθεί αυτό τον μήνα. Οι Έλληνες έχουν δίκιο που ζητούν χρόνο. Αλλά χρειάζεται να πείσουν τους εταίρους ότι αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τις μεταρρυθμίσεις.
Τι θα γίνει αν φανεί ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο; Η νομισματική ένωση είναι ένας «συνεταιρισμός» κρατών, όχι μια ομοσπονδιακή ένωση. Ένας τέτοιος συνεταιρισμός μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνο ως μια κοινότητα αξιών. Αν η Ελλάδα θέλει να γίνει κάτι τελείως διαφορετικό, είναι δικαίωμά της. Αλλά θα πρέπει να φύγει. Ναι, η ζημιά θα είναι αξιοσημείωτη και το αποτέλεσμα μη επιθυμητό. Αλά μια ανοιχτή πληγή θα ήταν χειρότερη, υποστηρίζει ο αρθρογράφος και προσθέτει:
«Οπότε ας ηρεμήσουμε και ας μιλήσουμε. Και τότε θα δούμε αν οι συζητήσεις μπορούν να γίνουν πράξεις».
Το να περιμένει κανείς να ακολουθήσει η Ελλάδα το πρόγραμμα άλλων χωρών της Ευρώπης είναι γελοίο, πιστεύει κανείς ότι θα ήταν πετυχημένη συνταγή; Δείτε το χρέος σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, όπου εφαρμόζονται τέτοιες πολιτικές: το χρέος διπλασιάστηκε υπό την ηγεσία των Τόρις (συντηρητικοί, η παράταξη του νυν πρωθυπουργού, Ντ. Κάμερον). Το όλο σύστημα καταρρέει εξαιτίας της διαφθοράς των φιλελεύθερων δημοκρατικών κυβερνήσεων από τις μεγάλες επιχειρήσεις που οδήγησε τις ηγεσίες να συναινούν σε φθηνά εργατικά χέρια, φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματίες κλπ.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Ένα σύστημα που αρπάζει τα χρήματα από τα έθνη, αυξάνοντας το κρατικό χρέος, ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες κερδίζουν μεγάλα ποσά και αγοράζουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία. Η Ελλάδα έχει δίκιο που λέει όχι σ’ αυτό…Αλλιώς οδεύουμε προς ένα μονοπάτι σκλαβιάς, ή κοντά στην σκλαβιά…
Προφανώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πλάνο διάσωσης ακόμη και συλλέγει ιδέες από τις συναντήσεις που πραγματοποιεί και στην συνέντευξη τύπου της επόμενης μέρας τις παρουσιάζει. Ακόμη και αν είχαν κάποια ιδέα, μέχρι σήμερα, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ποτέ εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε με την διεθνή κοινότητα. Συνεπώς αυτή η εμπιστοσύνη πρέπει τώρα να κερδηθεί με πραγματική δράση. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, μπορούμε να αφήσουμε ένα περιθώριο αμφιβολίας για τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, συμπεραίνει ο Wolf.
