Αναρωτιέσαι που είναι άραγε όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες που ποζάρουν στα διάφορα φιλανθρωπικά γκαλά.
Οι μεγάλοι ή μικρότεροι επιτυχημένοι του επιχειρηματικού, εφοπλιστικού κόσμου. Που χάθηκαν σ’ αυτόν το δίχως τέλος κατήφορο της χώρας; Δ
εν υπάρχουν πια μεγάλοι ΄Ελληνες σαν αυτούς που δώσανε αποθέματα προσφοράς ο καθένας στον τόπο του, σε εποχές που δοκιμαζόταν η ο τόπος; Οχι είναι η απάντηση.
Η επαφή τους με την προσφορά, είναι όταν αυτό τους το συστήσει ο λογιστής τους, ως λύση φοροαπαλλαγής.’ Οταν αυτό είναι απαραίτητο για το «χτίσιμο» προφίλ προς ίδιον όφελος.
Γιατί η μεγαλύτερη πλειοψηφία ανήκει στην γενιά που ο αξιακός κώδικας έχει αποδομηθεί, αναγορεύοντας ως μοναδική αξία την αξία του χρήματος.
Ανήκουν σε μια Ελλάδα που μαιμούδιζε δεκαετίες.
Κι ενώ η δύση οργάνωνε τις κοινωνίες της , βασιζόμενη στις ελληνικές αξίες , εμείς εδώ, ειδικά η γενιά του Πολυτεχνείου , που είναι άλλωστε , ως ένα μεγάλο βαθμό ο ρυθμιστής των πραγμάτων σήμερα- ξεπουλούσαμε την αντίσταση στο πολυτεχνείο και τα αριστερά μας αμπέχονα , για μια μεζονέτα στα βόρεια προάστια , μια βίλα σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, ένα τζίπ και ταχύπλοα.
Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι , ευτυχισμένοι και βολεμένοι. Οι στιγμές αυτοκριτικής και συνειδητοποίησης ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ο ωχαδερφισμός σ’ ολο του μεγαλείο.
«Social loafing» το λένε οι ψυχολόγοι το φαινόμενο.
Οι αρχαίοι έλληνες είχαν μια λέξη για αυτό: «ιδιώτης».
Οι αγγλοσάξωνες το διατήρησαν και λένε «idiot» όταν θέλουν να περιγράψουν τον ηλίθιο .
Ο ιδιώτης αντιδιαστέλλεται από τον πολίτη, ο οποίος ενδιαφέρεται για το καλό της πόλης, δηλαδή το κοινό καλό, γιατί σε αντίθεση με τον ιδιώτη γνωρίζει ότι όταν η πόλη ευημερεί, θα ευημερεί κι αυτός.
Υπάρχει και η ρήση που λέει ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα και δεν προστρέξεις σε βοήθεια τότε απλά καταδικάζεις τον εαυτό σου, αφού η φωτιά μοιραία θα σε κάψει και σένα.
Εξάλλου αγαπητέ φίλε Δημήτρη, που αναρωτιέσαι και προσπαθείς να ξεχωρίσεις κάποιους σύγχρονους οικονομικούς παράγοντες σε αυτό το νησί, που απέκτησαν πλούτο και που ως άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να προσφέρουν κάτι από αυτόν και για το καλό του κοινωνικού συνόλου – όπως ο Χατζηκουμπλάς, που έκτισε το σχολείο στο χωριό σου και έδωσε όραμα στα παιδιά που φοίτησαν εκεί- μήπως γιατί ο Χατζηκουμπλάς και τόσοι άλλοι σαν αυτόν, έζησε την ανέχεια και δεν την ξέχασε εκεί που πήγε να δουλέψει και να αποκτήσει πλούτο;
Μήπως γιατί ήξερε, ότι το πρώτο βήμα για την έξοδο απ’ τη φτώχεια ήταν η γνώση. Αυτό για παράδειγμα ποιόν θα μπορούσε να απασχολήσει σήμερα από τους έχοντες και κατέχοντες; Τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν, όπως δεν κινδύνεψαν και αυτοί.
Ξενοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι και αποκομμένοι από την ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθώντας να ζουν στην πλευρά της άλλης ταχύτητας, σ’ αυτή τη χώρα των δύο ταχυτήτων.
Λίγοι οι ρομαντικοί εναπομείναντες της προσφοράς. Κι αυτοί παλιότερης γενιάς, που έζησε δύσκολα, απέκτησε πλούτο με δουλειά και όχι με… καλές επαφές και όρους νεοελληνικής πραγματικότητας.
Λίγοι που ήσυχα χωρίς ταρατατζούμ, ακολουθούν το δρόμο της προσφοράς, ως άλλοι γραφικοί Δον Κιχώτες, χαμένοι «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»
Αφορμή για τις σκέψεις χθεσινό δημοσίευμα: «Πιστός στην ευεργεσία που είναι ταυτισμένη με την Ήπειρο της προσφοράς, ο 29χρονος Νίκος Λούλης (γιος του Κώστα Λούλη), που αποτελεί την 7η γενιά μυλωνάδων, αναλαμβάνει με δικά του έξοδα την αναστήλωση του γεφυριού της Πλάκας. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας “Μύλοι Λούλη Α.Ε.” που διαπρέπει σήμερα επιχειρηματικά σε ολόκληρο τον κόσμο, ήδη επικοινώνησε με τον περιφερειάρχη Ηπείρου, Αλέκο Καχριμάνη και του γνωστοποίησε την πρόθεση της οικογένειας Λούλη. Όπως χαρακτηριστικά του ανέφερε, οι πρόγονοί του χρηματοδότησαν κατά το παρελθόν δύο φορές την κατασκευή του γεφυριού και γι’ αυτό και για τον ίδιο, πέφτει βαρύ το φορτίο της προσφοράς για την αναστήλωσή του.»
