Aυτές τις μέρες παρατηρείται μια έξαρση αναφορικά με τη διαπόμπευση, τον στιγματισμό ανθρώπων. Δεν φτάνει ο φόβος αν τυχόν και αρρωστήσεις, έχεις και τον φόβο μη σου καρφιτσώσουν και «κίτρινο αστέρι», μη παραδοθείς στην χλεύη, την διαπόμπευση και τις απειλές της αγέλης. Ξεμπροστιάζονται άνθρωποι που υποβάλλονται σε τεστ, ακόμη χειρότερα εάν νοσούν, με αναρτήσεις περιττές σε «δημοσιογραφικά» sites και social media, με τοξικές νουθεσίες, διανθισμένες με ύβρεις. Πόσο δύσκολο είναι κάποιοι να βουτήξουν στην λογική και να αντιληφθούν πως μπορεί να βρεθούν σε μια τέτοια δυσάρεστη θέση, σαν αυτή που βρέθηκε η οικογένεια του μωρού που διαγνώστηκε θετικό στον Covid19 ή της συμπολίτισσας μας πρόσφατα, η οποία έγινε στόχος επιθέσεων; Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, όλα αυτά είναι περιττά και επικίνδυνα. Η δημόσια διαπόμπευση ατόμων, κυρίως λόγω μεταδοτικών νοσημάτων, εμπεριέχει σημαντικούς κινδύνους, δεδομένου ότι κάποιοι υπό το φόβο αυτό, μπορεί να αποκρύψουν το πρόβλημά τους, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη διασπορά των νοσημάτων στο γενικό πληθυσμό και ανεπαρκή αντιμετώπιση του από τις υγειονομικές υπηρεσίες. Και να μην ξεχνάμε, πως η δημόσια διαπόμπευση αποτελεί παραβίαση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, κατάφορη παράβαση των προσωπικών δεδομένων, του ιατρικού απορρήτου και εφαλτήριο για αναπαραγωγή ρατσιστικών στερεοτύπων και ότι στο παρελθόν αποτέλεσε σημάδι κοινωνιών σε παρακμή, που διψούσαν για άρτο και θεάματα.
