Η διαφορά, που όπως φαίνεται μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης πέραν του Eurogroup της 9ης Μαΐου, επισήμως είναι ανάμεσα:
* στην πρόταση-απαίτηση του ΔΝΤ (που προς το παρόν φαίνεται να υποστηρίζεται και από το γερμανικό ΥΠΟΙΚ) για ψήφιση ενός τέταρτου μνημονίου με μέτρα 3,6 δισ. ευρώ και
* την αντιπρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για ένα μηχανισμό “αυτόματης διόθρωσης” (με την μορφή μέτρων περικοπής δαπανών) εάν και εφόσον αποτύχουν οι δημοσιονομικοί στόχοι το 2018.
Τα γεγονότα όμως δεν φαίνεται να στηρίζουν… αξιόπιστα αυτή τη διαπραγματευτική εικόνα.
Πράγματι το ΔΝΤ ζητάει την θεσμοθέτηση αυτού του πακέτου έκτακτων μέτρων μετά το 2018, εφόσον οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν υλοποιηθούν τότε και δεν επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ. (σ.σ. το ΔΝΤ επιμένει ότι ο στόχος αυτός είναι ανέφικτος). Αυτό συζητήθηκε και συμφωνήθηκε πρόσφατα στην Ουάσιγκτον (Εαρινή Σύνοδος του ΔΝΤ) και από την ελληνική πλευρά αλλά “υπό την αίρεση” της μη επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει το… πραγματικό μπέρδεμα.
Και αυτό γιατί η διατύπωση της ελληνικής αντιπρότασης, ήτοι της αποδοχής ενός μηχανισμού “αυτόματης διόρθωσης” στην οποία επιμένει η κυβέρνηση αντί της θεσμοθέτησης των έκτακτων μέτρων από τώρα, δεν διατυπώθηκε ή ακριβέστερα δεν πρωτο-διατυπώθηκε από την Κυβέρνηση αλλά από το Υπ. Οικονομικών στο οποίο ηγείται ο κ. Schaeuble (!).
Και μάλιστα πολύ πριν από την συζήτηση στην Ουάσιγκτον, από το φθινόπωρο του 2015.
Η σχετική αναφορά είχε δημοσιευθεί στο “Κεφάλαιο” με πλάγιο τίτλο “Ο μηχανισμός που ζητάνε οι Γερμανοί να μπει στη συμφωνία” και είχε αναδημοσιευτεί στο Capital.gr.
Συγκεκριμένα το ρεπορτάζ (σ.σ. το οποίο δεν διαψεύσθηκε από κανέναν) ανέφερε τότε ότι ο κ. Schaeuble απαιτεί την “δημιουργία μηχανισμού ‘monitoring’ διαρκείας, που θα καθορίζει με έναν αυτόματο τρόπο προσαρμογές στην δημοσιονομική πολιτική…”, ήτοι ένα μηχανισμό “αυτόματης διόρθωσης” και λήψης μέτρων εφόσον δεν βγαίνουν τα νούμερα για το πρωτογενές πλεόνασμα που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο.
Το δημοσίευμα ανάφερε επίσης ότι:
“Το Βερολίνο είναι ήδη έτοιμο να αρχίσει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος αλλά κανείς δεν αισθάνεται ευχάριστα γι’ αυτό. Η είδηση είναι σε γνώση της ελληνικής κυβέρνησης: η Γερμανία θα ζητήσει να ενταχθεί στην συμφωνία αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους ένας μηχανισμός “monitoring” διαρκείας, που θα “παράγει” και θα καθορίζει με έναν αυτόματο τρόπο προσαρμογές στην δημοσιονομική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης ώστε να διασφαλίζεται η εξυπηρέτηση του χρέους…”.
Όπως είναι προφανές τόσο το περιεχόμενο όσο και η συγκεκριμένη διατύπωση ταυτίζονται με την ελληνική αντιπρόταση για τον “μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης”, που όμως έχει διατυπωθεί πριν από έξι μήνες κατ΄ εντολήν Schaeuble από το Υπ. Οικονομικών της γερμανικής Κυβέρνησης.
Η λογική του “μηχανισμού” αυτού, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Δεκεμβρίου του 2015 προβλέπει ότι “θα λειτουργεί σαν μία “μέγγενη” για τους ετήσιους προϋπολογισμούς και θα διασφαλίζει με τις κατάλληλες δημοσιονομικές πολιτικές (δηλαδή τον έλεγχο των ελλειμμάτων και πλεονασμάτων) την ετήσια εξυπηρέτηση του χρέους”.
Και ο ESM επόπτης.
Επί της ουσίας όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ του Δεκεμβρίου του 2015: “Αυτό σημαίνει ότι η παρακολούθηση της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού – σε συνεργασία με τις προβλεπόμενες από το δημοσιονομικό σύμφωνο διαδικασίες αλλά και πέραν αυτών – θα είναι διαρκής και σταθερή από ένα “μηχανισμό”, ο οποίος θα ανατεθεί κατά πάσα πιθανότητα στον ESM και ο οποίος θα παρακολουθεί κάθε απόκλιση, προκειμένου να “συνιστά” αμέσως την διόρθωσή της για να εξασφαλισθεί ο στόχος του πλεονάσματος.
Σύμφωνα με τις “ιδέες” που υπάρχουν πάνω σ’ αυτό, θα υπάρχουν προβλέψεις και για τις περιόδους στις οποίες θα δικαιολογείται η κακή πορεία της οικονομίας η οποία θα επιτρέπει “διορθώσεις” και προς τα κάτω μεταφέροντας για το μέλλον υποχρεώσεις π.χ. από αυξημένους τόκους κ.λ.π.
Το σημείο αυτό είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα γιατί αφορά το πως η οικονομία θα ανταποκριθεί στο μέλλον σε αυξημένα κόστη από τυχόν αυξήσεις στα επιτόκια σε περίπτωση αλλαγής στην νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, όπως αρχίζει τώρα για παράδειγμα από η Fed.
H “ιδέα” που έρχεται από το Βερολίνο είναι ότι σε περίπτωση που αυξηθούν τα επιτόκια στο μέλλον – κάτι που θεωρείται ότι έτσι κι αλλιώς θα συμβεί – η Ελλάδα δεν θα μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται και να αποπληρώνει με τα σημερινά επιτόκια, δηλαδή να αποπληρώνει το χρέος της με επιτόκια μικρότερα από τα επιτόκια που θα πληρώνει τότε ο δανειστής της (το ESM, κ.λ.π). Έτσι κι αλλιώς το χαμηλό επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας από τον ESM είναι συνάρτηση του Euribor και θα αυξηθεί και αυτό μαζί με το Euribor…”
Αυτά προβλέπονταν από την πλευρά του γερμανικού ΥΠΟΙΚ.
Και προφανώς δείχνουν αξιοσημείωτη “ομοιότητα” με την “ελληνική” πρόταση για την απεμπλοκή της διαδικασίας αξιολόγησης…
