«…Οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής Κυβέρνησης με τους εταίρους έχουν φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να αναλογιστούμε στο τι συνίσταται ο ευρωπαϊσμός που πιστεύουμε και τον οποίο έχουμε ως αναφορά όλοι μας, αλλά και ποιο είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο το οποίο πρέπει να προασπίσουμε. Οφείλω να θυμίσω ότι ακόμα και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ υπήρχε πρόβλεψη ελλείμματος 3% το οποίο σε καιρούς κρίσης είναι πιθανόν κατά περίπτωση να αυξηθεί. Γιατί, λοιπόν, στη διαπραγμάτευση η ευρωπαϊκή πλευρά παρουσιάζει ένα σκληρό πακέτο φορολογικών απαιτήσεων, όταν στην ελληνική οικονομία υπάρχει ακόμα χαμηλό μεν, αλλά υπαρκτό πρωτογενές πλεόνασμα; Η ευρωπαϊκή ενοποίηση πρέπει να εκφράζει τη συλλογική βούληση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και να βασίζεται σε ένα κοινό μοντέλο συνεννόησης, το οποίο θα χαρακτηρίζεται από καλή θέληση, διάθεση για επίτευξη συναινέσεων και συμβιβασμών και υπέρβαση όλων των παλαιών διαιρέσεων και διχασμών. Αρχίζω όμως να πιστεύω ότι αυτό το πνεύμα κινδυνεύει, αφού έχει μάλλον υποβιβαστεί σε έναν οικονομικό δογματισμό ο οποίος τροφοδοτείται από βραχυπρόθεσμες μικροπολιτικές επιδιώξεις και εν τέλει υπονομεύει το ευρωπαϊκό όνειρο. Οι οικονομικές αξίες στην Ελλάδα έχουν πέσει και η μεσαία τάξη έχει εξαντληθεί. Είναι φανερό πλέον, ότι το μοντέλο διαχείρισης της ελληνικής κρίσης που επιβλήθηκε την τελευταία πενταετία έχει αποτύχει. Στο πλαίσιο αυτό, χρειάζεται να επαναδιατυπωθεί ο ευρωπαϊσμός των απαρχών του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και να δείξουμε έμπρακτα ότι μας ενδιαφέρει το μέλλον της Ε.Ε. ως «ένωσης» και όχι πηγής «διαχωρισμών». Η Ελλάδα έχει παραδεχτεί τις ανεπάρκειές της και τα λάθη της. Η αντιμετώπιση όμως της χώρας μας, ούτε αξίζει σε ένα ευρωπαϊκό λαό, ούτε βεβαίως αρμόζει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι καιρός ένας «αμοιβαίος συμβιβασμός» με τους εταίρους μας, αυτή τη φορά μαζί με τα οικονομικά δεδομένα της συμφωνίας, να εμπνεύσει ένα νέο συμβόλαιο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρώπη…».
Δήλωση του Βασίλη Κορκίδη για τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις
