Η Κατερίνα Παπαχατζή, μετέτρεψε τον πόνο της μάνας σε δύναμη και την απελπισία σε ελπίδα, κάνοντας τη Ρόδο αλλά και όλη την Ελλάδα, να μιλά για το έργο της «Ροδαυγής», που στα 5,5 χρόνια λειτουργίας της έχει 10.000 δότες μυελού των οστών, πέντε εκ των οποίων έχουν σώσει ζωές…
Στην συνέντευξή της σήμερα στην «δημοκρατική», μιλά με υπερηφάνεια για το «τέταρτο παιδί της», την «Ροδαυγή», περιγράφει τις δραματικές ώρες που έζησε όταν χρειάστηκε το παιδί της να μεταμοσχευθεί, μιλά για τις δύσκολες μέρες της προετοιμασίας και της αναμονής, εξομολογείται ότι δεν μπορεί να ξεχάσει ακόμα κι όταν κοιμάται, και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους έχουν δεύτερες σκέψεις για να γίνουν δότες μυελού των οστών…
• Πότε συστάθηκε η «Ροδαυγή»;
Στις 14 Αυγούστου του 2011
• Με ποια αφορμή;
Όταν χρειάστηκε το τρίτο παιδί μου, ο Μιχάλης, να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών.
• Πόσων χρονών ήταν τότε το παιδί;
Ηταν 5 ετών.
• Γιατί χρειάστηκε την μεταμόσχευση;
Είχε μεσογειακή αναιμία και η μόνη αποθεραπεία για να γίνει καλά, ήταν να βρεθεί συμβατός δότης.
• Από πού πήρε το μόσχευμα;
Από την μεγάλη μου κόρη.
• Πόσα παιδιά έχεις;
Εχω τρία παιδιά. Την Τσαμπίκα, τον Γιάννη και τον Μιχάλη.
• Εγιναν προσπάθειες τότε να βρεθεί δότης ή γνωρίζατε εξαρχής ότι η κόρη σας είναι συμβατή;
Η διαδικασία αυτή είναι χρονοβόρα, για να δει κανείς αν η μαμά, ο μπαμπάς ή τα αδέλφια είναι συμβατοί δότες. Είχαμε κάνει ανακοινώσεις με τον πρώην σύζυγό μου για να βρεθεί συμβατός δότης και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη. Το τηλέφωνό μου δεν σταματούσε να χτυπάει… Θυμάμαι ότι το μόνο που ήθελα τότε ήταν να κοιμάμαι 15 ώρες το 24ωρο. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Και χαρά για όλη αυτή την κινητοποίηση του κόσμου αλλά και πολύ άγχος για όλα όσα συνέβαιναν στο παιδί.
• Βγαίνουν, λοιπόν, τα αποτελέσματα και προκύπτει ότι συμβατός δότης 100%, είναι η κόρη σου.
Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου… Οδηγούσα, έβρεχε καταρρακτωδώς, σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και μου είπαν «Κυρία Παπαχατζή, ο μικρός σας γιος, ο Μιχαλάκης, είναι συμβατός 100% με την κορούλα σας την Τσαμπίκα και θα μπορέσει να του δώσει μόσχευμα». Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έκλαιγα για 20 λεπτά ασταμάτητα, δεν μπορούσα να το πιστέψω… Ηταν μία από τις λίγες στιγμές της ζωής μου που έλεγα συνέχεια «Σ΄ευχαριστώ Θεέ μου, σ΄ευχαριστώ Θεέ μου…».
• Μετά από το τηλεφώνημα, σε πόσο διάστημα ξεκίνησε η προετοιμασία για την μεταμόσχευση;
Σε 20 ημέρες ήμουν στην πόρτα του Ογκολογικού Νοσοκομείου «Ελπίδα» με τον Μιχαλάκη. Πριν την μεταμόσχευση, έπρεπε να γίνουν χημειοθεραπείες, να «μηδενίσει» ο οργανισμός του, να μην έχει καθόλου λευκά αιμοσφαίρια και να έχει πολύ χαμηλό αιματοκρίτη. Αυτές οι εικόνες, είναι οι πιο συγκλονιστικές. Τότε βλέπεις την αντίστροφη μέτρηση, από την ζωή, παίρνοντας την κατηφόρα και οδεύοντας προς τον θάνατο… Βλέπεις να καίγεται το σώμα του παιδιού, αρχίζουν να πέφτουν τα μαλλιά του, να κάνει εμετούς, να ανεβάζει πυρετό, να μην έχει καμία επαφή με το περιβάλλον, ίσως να χρειάζεται και παροχή οξυγόνου… Τότε σε κυριεύει ο φόβος. Φοβάσαι για την ζωή του παιδιού σου, το βλέπεις να σβήνει… Θυμάμαι μια φορά, πήγα κοντά, του μιλούσα και δεν μου απαντούσε και άρχισα να στριγγλίζω σαν υστερική. Νόμιζα ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, αυτές οι 15 ημέρες της προετοιμασίας.
• Τι σκέφτεται μια μάνα εκείνη την ώρα;
Κενό. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο, το οποίο είναι 5Χ5, υπάρχει ένα παράθυρο το οποίο είναι κλειστό, υπάρχει μια πόρτα που έχει μόνο ένα τζάμι για να βλέπεις έξω, φοράς 24 ώρες το 24ωρο μια μάσκα, μια στολή και γάντια. Με αυτά κοιμάσαι και με αυτά ξυπνάς. Βλέπεις την εικόνα του παιδιού σου μόνο, δεν μπορείς να δεις τίποτα άλλο. Δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει «έξω», δεν υπάρχει τίποτα πέρα από εκείνη την πόρτα με το τζάμι, δεν υπάρχει ζωή.
• Περνάνε λοιπόν οι δύσκολες ώρες της προετοιμασίας του Μιχάλη κι έρχεται στην Αθήνα η Τσαμπίκα για να δώσει το μόσχευμα.
Ναι, ήρθε το παιδί στην Αθήνα με μεγάλη χαρά για να βοηθήσει τον αδελφό της. Ελειψε για περίπου 10 ημέρες από το σχολείο, έπρεπε να είναι σε ένα προστατευμένο περιβάλλον για να μην αρρωστήσει από κάποια ίωση, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να δώσει το μόσχευμα.
• Πόσων χρονών ήταν τότε;
Η Τσαμπικούλα τότε ήταν 12 ετών. Η λήψη έγινε με τον παλιό τρόπο, έκανε ολική νάρκωση και μπήκε στο χειρουργείο Σήμερα, το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσεις αίμα. Την άλλη μέρα, το παιδί έφυγε για την Ρόδο.
• Και τα δύο σου παιδιά, εκείνη την περίοδο, μπήκαν στο χειρουργείο.
Ο Μιχάλης έκανε μια φορά χειρουργείο, όταν έπρεπε να μπει ο φλεβοκαθετήρας στον λαιμό για να γίνονται οι χημειοθεραπείες. Επώδυνο κι αυτό… Να σου τραβάνε το παιδί από τα χέρια, το παιδί να κλαίει, και να πρέπει να μπει στο χειρουργείο για δύο ώρες. Ακίνδυνο μεν αλλά ψυχοφθόρο. Το μόσχευμα της αδελφής του, το πήρε με μια απλή μετάγγιση, δεν χρειάζεται χειρουργείο. Δίνεις τρεις ώρες από την ζωή σου και σώζεις μια ζωή. Όταν μπεις μέσα σε ένα Ογκολογικό Νοσοκομείο και δεις τρεις ορόφους γεμάτους από παιδιά χωρίς μαλλάκια, να κρέμονται οροί από πάνω τους, τότε λες «δεν αξίζει να δώσω δύο ώρες από την ζωή μου για να σώσω ένα παιδί;».
• Η μεταμόσχευση πότε έγινε;
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2011.
• Μετά από πόσο καιρό επιστρέψατε στη Ρόδο;
Μετά την μεταμόσχευση αρχίζει και πάλι η αντίστροφη μέτρηση. Δεν υπάρχει η ομάδα αίματος του παιδιού αλλά του δότη και ξεκινάνε να αναπλάθονται τα κύτταρα του δότη στον οργανισμό του λήπτη. Οι 15 ημέρες μετά την μεταμόσχευση είναι οι πιο κρίσιμες μέχρι να διαπιστωθεί αν το μόσχευμα έγινε δεκτό από τον οργανισμό του λήπτη. Δύο μήνες μείναμε στο Ογκολογικό και άλλους πέντε μήνες στον ξενώνα του «Ελπίδα» σε προστατευμένο περιβάλλον.
• Η ιδέα για την ίδρυση της «Ροδαυγής» σε ποιο στάδιο γεννήθηκε;
Όταν το παιδί ήταν σε καταστολή, στη διάρκεια των χημειοθεραπειών.
Εβλεπα έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω ώστε να βοηθηθούν κι άλλες μαμάδες που βιώνουν τον ίδιο Γολγοθά και δεν είχαν πού να απευθυνθούν για βοήθεια, για στήριξη, όπως κι εγώ.
• Εκείνη την ώρα λοιπόν, που εσύ είσαι στο δωμάτιο και το παιδί σου είναι σε καταστολή, σκέφτηκες και τις άλλες μανούλες…
Πήρα τηλέφωνο την δικηγόρο και καλή μου φίλη, την Βίκυ Μαυρονικόλα, της είπα τις σκέψεις μου και με βοήθησε με τα διαδικαστικά θέματα.
• Η «Ροδαυγή» από πού πήρε το όνομά της;
Από την κοινωνική λειτουργό Μαίρη Χατζηαντωνίου, που ήταν από τους λίγους ανθρώπους που με καλούσε στο τηλέφωνο τότε και με νοιαζόταν. Όταν ψάχναμε όνομα εγώ, η Ντίνα Μαχαιρίδου και η Μαίρη Χατζηαντωνίου, καταλήξαμε στην «Ροδαυγή», κάτι φωτεινό, ένα ξεκίνημα…
• Μια νέα ζωή…
Ναι, μια νέα ζωή. Εγώ νιώθω ότι ο Μιχάλης γεννήθηκε μέσα στο «Ελπίδα». Όταν ήρθαν για να του κάνουν την μετάγγιση, έκλαιγα. Ηταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου.
• Το παιδί τι θυμάται από εκείνη την περίοδο;
Ελάχιστα πράγματα, ήταν μικρούλης. Ο γονιός θυμάται σε αυτές τις περιπτώσεις. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο που περάσαμε εκεί μέσα. Εκεί μέσα γίνεσαι άνθρωπος… Κοιμάσαι και ξυπνάς μέσα στη νύχτα από τις κραυγές μιας άλλης μάνας, βλέπεις φορεία με άσπρα σεντονάκια να περνούν από μπροστά σου, τη μια μέρα το παιδί σου παίζει με ένα κοριτσάκι και την άλλη μέρα ψάχνεις το κοριτσάκι και μαθαίνεις ότι έφυγε κατά τη διάρκεια της νύχτας… Πώς να τα ξεχάσεις όλα αυτά;
• Εκεί μέσα, αναπτύσσετε μεταξύ σας σχέσεις οι μαμάδες;
Μετράς και το ψωμί, το μοιράζεσαι. Ο,τι έχεις μοιράζεσαι… Δεν υπάρχει η λέξη «χρήμα», δεν υπάρχουν υλικά αγαθά, μόνο συναίσθημα. Η μια μαμά να αγκαλιάζει την άλλη.
• Φαντάζομαι από τις δύσκολες στιγμές εκεί μέσα, θα είναι να παρηγορήσεις μια μάνα που το παιδί της «έφυγε».
Είναι κάτι το οποίο μπορώ να φανταστώ, αλλά δεν μπορώ να το νιώσω απόλυτα. Είναι το πιο οδυνηρό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Να περνάς έναν τέτοιο Γολγοθά και να χάνεις τον μαχητή σου…
• Ερχεστε λοιπόν στο σπίτι σας μετά αρκετούς μήνες, με το παιδί να είναι πλέον καλά, και γεννιέται η «Ροδαυγή» την οποία την έχει αγκαλιάσει όλη η Ρόδος…
Στα 5,5 χρόνια λειτουργίας της «Ροδαυγής» έχουμε καταχωρήσει 10.000 δότες μυελού των οστών εκ των οποίων πέντε βρέθηκαν συμβατοί και χάρισαν ζωή σε πέντε ανθρώπους! Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμάς. Είμαστε δίπλα σε κάθε μάνα που θα μας χρειαστεί, δεν είναι βοήθεια μόνο τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά, είναι κι αυτό το τηλέφωνο που θα χτυπήσει για να σε νοιαστεί ο άλλος…
• Πώς μπορεί κάποιος να γίνει δότης μυελού των οστών;
Καταρχήν πρέπει να είναι μεταξύ 18 και 45 ετών και να μην έχει περάσει κάποια κακοήθεια. Κάνει μια αίτηση, δίνει λίγο σάλιο κι αν βρεθεί συμβατός, να δώσει μόνο 250 ml αίματος. Αυτό είναι όλο.
• Τα όνειρά σου για την «Ροδαυγή» ποια είναι;
Όλα αυτά που έχουμε επιτύχει. Η αγάπη του κόσμου, το ότι σώζονται οι ζωές, η αγκαλιά της Ντίνας Μαχαιρίδη, της Φρόσως Κουβίδη, της Μαίρης Χατζηαντωνίου. Για όλες μας, η «Ροδαυγή» είναι το παιδί μας.
• Όταν ξεκινούσες την προσπάθεια για την «Ροδαυγή», πίστευες ότι θα έβρισκες τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Ναι, γιατί έγινε με αγάπη από έναν άνθρωπο που είχε περάσει από αυτή την δύσκολη πόρτα… Εχω πολλή αγάπη να δώσω. Αν μου ζητούσε κάποιος να κόψω το χέρι μου και να του το δώσω, θα του το έδινα δεν θα το σκεφτόμουν. Αν μου έλεγε μια μάνα ότι είμαι συμβατή με το παιδί της και χρειάζεται το ένα μου νεφρό, θα το έδινα.
• Τα άλλα σου παιδιά, πώς πέρασαν όλη αυτή την δυσκολία;
Ηταν λίγο δύσκολα γιατί υπήρχε η απουσία της μανούλας από το σπίτι. Αλλά υπήρχε η τεράστια αγάπη του πατέρα, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να καλύψει όλα τα κενά, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες για να μην λείψει τίποτα από κανέναν μας και για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα είχε δύο ρόλους, του πατέρα και της μάνας. Τα παιδιά μου, σε κάθε εκδήλωση της «Ροδαυγής» είναι εκεί…
• Κάθε φορά που μια μανούλα χρειάζεται την στήριξη της «Ροδαυγής» τα ξαναζείς όλα από την αρχή, σου έρχονται στο μυαλό;
Πάντα είναι στο μυαλό μου, ακόμα κι όταν κοιμάμαι. Δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό μου, τα ζω καθημερινά.
• Κλείνοντας την συνέντευξη, τι θα ήθελες να πεις στον κόσμο;
Μην περιμένεις να σου χτυπήσει ο κίνδυνος την δική σου πόρτα, που εύχομαι να μην ξανασυμβεί ποτέ σε κανέναν, αλλά δυστυχώς συμβαίνει. Φαντάσου ότι είναι το παιδί σου και σου λένε ότι είναι άρρωστο και επείγει να βρεθεί δότης και δεν έχεις κανέναν δίπλα σου, θα το ξανασκεφτόσουν να γίνεις δότης μυελού των οστών;
