Η ιστορία δείχνει ότι οι άνθρωποι, σε περιόδους που σοκάρονται από γεγονότα που ανατρέπουν τη ζωή τους (από πολέμους, μέχρι οικονομικά κραχ), στρέφονται με μια ιδιαίτερη ορμή και ανάγκη στην Τέχνη, στον Πολιτισμό, στην Ιστορία τους, αναζητώντας μια διέξοδο, έστω κι αν μοιάζει ουτοπική, μπροστά στο ρεαλιστικό στενό πλαίσιο που τους πνίγει. Ουκ επ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος…
Αυτό, για κάποιους, οι οποίοι σχολίασαν σε δημοσίευμα της «δ», για τον κίνδυνο να σταματήσει η ανασκαφή της Κυμισάλας λόγω έλλειψης χρημάτων: «Ραπανάκια για την όρεξη, εδώ δεν έχουμε να φάμε», αλλά και «εδώ δεν έχουμε νερό, τα αρχαία μας μάραναν». Περίεργη σύγκριση, που αθωώνει –ως προς το δεύτερο- όσους έχουν την ευθύνη και των δύο.
