Ενα ποίημα του αστυνομικού της Τροχαίας Ρόδου, Χρήστου Μπέλλου, στη μνήμη του Αυγουστίνου Τσιριμώκου με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία.
«Τ’ αστέρια τρεμοσβήνουνε
κι η νύχτα είναι λίγη»
Ι. ΓΡΥΠΑΡΗΣ
Κι όπου καβάλησες ψιλή, περισπωμένη.
Κι όπου προχώρησες καθώς η ειμαρμένη.
Δάση, οξιές, πελάγη κι αμμουδιές,
τα πνεύματα στολίζουνε μονάχα ψαλμουδιές.
Πολύτονος του δέντρου είναι κάθε κλώνος,
μα του ίσκιου του εξέφυγε παράμερα ο τόνος.
Διάνευε η φλόγα στο σώμα του απείρου
κι η μνήμη νίφτηκε αγίου έλαια μύρου.
Κι ενόσω ‘συ να γέλαγες με την αθανασία,
μέσα στον κόρφο τη φυλά –κρυφά- η Αναστασία.
Ω παράξενη που δείχνει η θωριά σου.
Είσαι αλλιώτικος, δίχως τα γυαλιά σου!
Χρήστος Μπέλλος
*λεξιπλασία Αναστασίας Ζέππου
