Της Νεκταρίας Μπίλλη
Σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Και πράγματι παλιά τον Αύγουστο δεν υπήρχαν ειδήσεις. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο προέχουν οι παραλίες, οι πισίνες, τα ποτάμια, οι λίμνες τα μπάνια τέλος πάντων του ελληνικού λαού. Μια έκφραση που μας την κληροδότησε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου όταν το 1987 του ζητήθηκε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, αρνήθηκε λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν θα χαλάσει τα μπάνια των πολιτών. Με θεματοφύλακα της αξίας των θερινών διακοπών τον Ανδρέα λοιπόν, τίποτα δεν κουνιόταν τον μήνα Αύγουστο, όλα μεταφέρονταν για τον Σεπτέμβρη.
Τα παραπάνω ωστόσο ανήκουν στο απώτερο παρελθόν διότι έκτοτε πέρασε πολύς καιρός, με μεταβολές και ανατροπές στην πολιτική ιστορία.
Σημειώθηκαν σοβαρές μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονιστήκαμε, μέχρι που φτάσαμε στο αλήστου μνήμης 2010 όπου από το Καστελόριζο ανακοινώθηκε η είσοδος του ΔΝΤ στην χώρα, η διαρκής δημοσιονομική επιτροπεία, και τα μνημόνια διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο. Τρία στον αριθμό.
Η επιβολή των μνημονίων επέφερε δεσμεύσεις και περιορισμούς και κατ΄επέκταση περιόρισε σε λίγες έως ελάχιστες τις διακοπές των Ελλήνων. Φτάνοντας στο σήμερα, κλείνουμε ένα χρόνο από την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, έχουμε νέα Κυβέρνηση που πυρετωδώς έχει επιδοθεί στην υλοποίηση των βασικών τομών των εξαγγελιών της, επομένως όλα δείχνουν ότι αυτόν τον Αύγουστο θα υπάρχουν ειδήσεις και όπως φαίνεται θα είναι καλές και θετικές .
Τα νομοσχέδια που προωθεί η Κυβέρνηση έρχονται να αποκαταστήσουν και να θεραπεύσουν δυσλειτουργίες αγκυλώσεις και βαριές δυσκαμψίες που λειτούργησαν ανασταλτικά και αναχρονιστικά στην πορεία και την διοίκηση της χώρας σχεδόν σε όλους τους τομείς όπως στην υγεία στην δημόσια ασφάλεια στην παιδεία κ.οκ. Η προώθηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση του περιβόητου «Πανεπιστημιακού ασύλου» αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για την λειτουργία της δημοκρατίας.
Σε καμία δημοκρατική χώρα στον κόσμο δεν υπάρχει «Πανεπιστημιακό άσυλο με την έννοια της προστασίας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ελεύθερης επιστημονικής έρευνας.
Η έννοια του είχε νόημα σε αυταρχικά καθεστώτα όπου τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν ήταν σεβαστά. Επί παραδείγματι στα Πανεπιστήμια της Αναγέννησης δεν δίδασκαν τον ηλιοκεντρισμό του Κοπέρνικου ή στα Πανεπιστήμια του 19ου την Δαρβινική θεωρία.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες όμως καμία ιδέα δεν διώκεται πουθενά οπότε κανένας Ακαδημαϊκός χώρος δεν χρήζει ασυλίας. Αντιθέτως όπου δημιουργούνται χώροι όπου δεν μπορεί να εισέλθει η Αστυνομία τότε αναπτύσσονται άσυλα παρανομίας. Και αυτό το βίωσε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την επαναφορά του ασύλου.
Οι εικόνες που παρακολουθήσαμε όπως τις κατέγραφε η κάμερα σε Καποδιστριακό σε Αριστοτέλειο και σε άλλα Πανεπιστημιακά ιδρύματα απαράδεκτες.
Συμμορίες κλεφτών, ληστών, τρομοκρατών, διακινητών, λαθρεμπόρων να επωφελούνται από το ακαταδίωκτο, με τον Υπουργό να καλεί τα παιδιά μας σε ρωμαλέα κινήματα για να πατάξουν την παραβατικότητα. Έλεος. Πράγματα απαράδεκτα και αδιανόητα για οποιαδήποτε κοινωνία στον κόσμο.
Πράγματι υπάρχει πλέον μια Κυβέρνηση με αρκετούς έμπειρους υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς καταρτισμένους, κάποιοι βέβαια εξ αυτών με βαριά βιογραφικά που ξεκίνησαν δυνατά και ορεξάτοι εστιάζοντας στα σοβαρά, στα κρίσιμα και στα μείζονα θέματα. Είναι βασικό ότι τείνουν ώτα ευήκοα και παρουσιάζουν άμεσα αντανακλαστικά στην όποια κριτική. Άλλωστε καμία Κυβέρνηση δεν έχασε ακούγοντας την κριτική που της ασκείται.
Οι οιωνοί λοιπόν είναι αίσιοι και όλα δείχνουν ότι σιγά-σιγά η χώρα οδεύει προς την κανονικότητα. Μεγάλη κουβέντα, διότι η κανονικότητα είναι σαν το ταγκό που χρειάζεται δύο και εν προκειμένω δεν γνωρίζουμε τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης το αμέσως επόμενο διάστημα εκεί κατά το φθινόπωρο όταν ξεκούραστοι από τις διακοπές, ηλιοκαμένοι και με όπλο το ποσοστό 31% της κάλπης επιδοθούν σε αγώνες ακόμη και στα πεζοδρόμια, εκφράσεις που ειπώθηκαν από το βήμα της Βουλής. Ίδομεν
