Κοινή είναι η διαπίστωση πως η πόλη μας, είναι μια πόλη χωρίς συγκεκριμένο σημείο αναφοράς.
Στα παλιά όμορφα χρόνια, όπως με νοσταλγία διηγούνται οι παλαιότεροι, σημείο αναφοράς της πόλης μας, νυφοπάζαρο και σημείο κοινωνικών συναντήσεων, ήταν το Μανδράκι. (αυτό είναι της πόλης το φώς, αυτό είναι ο Λύχνος της).
Οι βόλτες πάνω κάτω, τα παγκάκια με τα σπόρια και τα παγωτά, οι κρυφές ματιές και τα πειράγματα και για τους λίγους έχοντες, ίσως κάποιος καφές στα μαγαζιά της νέας αγοράς.
Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες άλλαξαν, η ανθρωπογεωγραφία της πόλης και χειμώνα και καλοκαίρι αλλοιώς διαμορφώθηκε.
Η κοινωνία «διερράγη διχώς», οι φιλικές και κοινωνικές σχέσεις έγιναν σχέσεις γνωριμίας, σχέσεις άνομων συμφερόντων, χωρίς αυτά, να είναι αποτέλεσμα μόνο της αλλαγής των οικονομικών δεδομένων.
Η εξατομίκευση και η διαρραγή του κοινωνικού ιστού, οφείλεται σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, στο γεγονός ότι η γειτονιά έπαψε να είναι γειτονιά και πρωτίστως στο γεγονός ότι η πόλη μας, δεν εχει κανένα κύριο σημείο αναφοράς.
Δεν θα κάνω καμιά αναφορά στις συνοικίες της πόλης οι οποίες για να αποκτήσουν ανθρώπινες – κοινωνικές και οικονομικές λειτουργίες έχουν ανάγκη ειδικών παρεμβάσεων.
Επιχειρήθηκε να γίνει κύριο σημείο αναφοράς η παλιά πόλη, για λάθος λόγους και με λάθος τρόπους, κάποτε υπήρξε κέντρο Διοικητικό κατακτητών και μάλιστα περιοχή απαγορευμένη σαν κατοικία για τους τότε Έλληνες κατοίκους.
Απέτυχε η προσπάθεια, μοναδικό σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της πόλης, μετά την Ενσωμάτωση ήταν το Μανδράκι, που και αυτό όμως κατακτητών δημιούργημα είναι.
Αποδέχεσαι τα τετελεσμένα και προχωράς με βάσει αυτά.
Ήταν και είναι η πιο προβεβλημένη περιοχή της πόλης, είναι η αγκαλιά που δέχεται ντόπιους και ξένους, μια από τις πιο πολυφωτογραφημένες περιοχές της πόλης.
Ότι η καρδιά για το ανθρώπινο σώμα, είναι και το Μανδράκι για τη ζωή της πόλης, κοινωνική- οικονομική και την τουριστική προβολή του νησιού.
Πολλές κουβέντες και σχεδιασμοί, κουβέντες του αέρα και αποτέλεσμα μηδέν.
Για χρόνια θεωρήθηκε ότι το κυκλοφοριακό κουμφούζιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του κέντρου, ανατέθηκαν και εκπονήθηκαν ων ουκ έστιν αριθμός κυκλοφοριακών μελετών, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Σε ένα κεφάλι γεμάτο ψείρες δεν προσπαθείς να τους ανοίξεις δρόμους στο κεφάλι για να περπατούν, αλλα προσπαθείς να τις διώξεις, να τις καθαρίσεις.
Καταστήσαμε το Μανδράκι «λύχνον υπό τον μόδιον», αντί να βάλουμε τον λύχνο στο λυχνάρι για να φωτίζει τον κόσμο, το σκεπάσαμε και το αφήσαμε στο σκοτάδι.
Κυκλοφοριακό χάος, σκοτεινό την νύχτα, αδιάφορο την ημέρα, απροσπέλαστο για τους μόνιμους κατοίκους, δραγουμημένο από υπηρεσίες, καταπατημένος χώρος και ένα παραλιακό μέτωπο, που θυμίζει τούρκικο παζάρι με τέντες και πάγκους μικροπωλητών. ΕΛΕΟΣ.
Ο Χώρος έχει ανάγκη από φως και όχι φως υπό τον μόδιον, πρέπει να αλλάξει όψη, ρίξτε μια ματιά στο παρελθόν, τα χρόνια εκείνα οι Ιταλοί έκαναν δυό συντριβάνια.
Η πρόταση μου είναι συγκεκριμένη και μάλιστα κοστολογημένη, την κατέθεσα ίσως και την κουβέντιασα με τέσσερις τουλάχιστον Δημάρχους, (δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι Δήμαρχος, αρκεί να λύνει προβλήματα και να βλέπει την μεγάλη εικόνα), όλοι συμφώνησαν, κανένας δεν κούνησε το δάχτυλο του.
Αναμορφώνεται η περιοχή με την κατάσκευη συντριβανιού από τον Ευαγγελισμό μέχρι την Τράπεζα της Ελλάδος, το νερό και το φως είναι τα κυρίαρχα στοιχεία της ζωής, με χώρους
πεζοδρομίου και χώρους εξυπηρέτησης της Μαρίνας του Μανδρακιού, όποτε το ΤΑΙΠΕΔ αποφασίσει. (ταλαίπωροι ραγιάδες)..
Στο συντριβάνι τοποθετούνται αγάλματα με σαφείς αναφορές στις διάφορες ιστορικές περιόδους του νησιού.
Η πιο εύληπτη και αποτελεσματική μέθοδος προβολής της ιστορικότητας και ταυτότητας του νησιού.
Να αναδείξουμε τον μύθο μας, την ιστορία μας, να αναδείξουμε την Παγκόσμια μοναδικότητα του νησιού.
Δεν είμαστε το νησί των Ιπποτών, είμαστε το νησί ενδόξων προγόνων.
Στο ίδιο μήκος κύματος και με την ίδια στόχευση, αυτήν της απόκτησης ξεχωριστής ταυτότητας, θα έπρεπε προ πολλών χρόνων να είχε γίνει προκήρυξη διεθνούς Αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την στέγαση του κολυμβητηρίου του ΝΟΡ.
Το στέγαστρο πρέπει να είναι εμβληματικό, θα είναι η πρώτη εικόνα των θαλασσινών επισκεπτών και η δεύτερη εικόνα για όλους, την κορυφή του στεγάστρου θα κοσμεί το άγαλμα του Θεού Ηλιου, το πώς και με ποιο τρόπο είναι θέμα μελετητή.
Πολλές κουβέντες για την νέα Αγορά.
Πρώτη και ουσιαστική ενέργεια, κατεδάφιση όλων των εσωτερικών κτισμάτων, παραμένει μόνο η παλιά ψαραγορά, όλος ο χώρος μετατρέπεται σε εσωτερικό πάρκο για παιδιά και μανάδες, πλήρως προστατευμένο και η ψαραγορά σε καφέ.
Κανονισμός χρήσης για όλα τα καταστήματα της Αγοράς, με σαφή προσδιορισμό των χώρων και της χρήσης στο εσωτερικό της αγοράς.
(σε δεύτερη φάση θα καταθέσω την πλήρη μου πρόταση για την Αγορά)
Αποσυμφόρηση του Μανδρακιού, (να φύγουν οι ψείρες) αποχώρηση της Πυροσβεστικής, τα Δικαστήρια στους χώρους του παλιού Νοσοκομείου, ενοποίηση των νέων χώρων του Δικαστηρίου με το πάρκο της Έπαυλης, κατασκευή νέου Διοικητικού κέντρου στις παρυφές της πόλης και αποχώρηση όλων των Υπηρεσιών Δήμου και Περιφέρειας.
Οι πελάτες των Δικαστηρίων και οι Υπάλληλοι των Υπηρεσιών επιβαρύνουν το κέντρο της πόλης, ίσως με περισσότερα από πεντακόσια αυτοκίνητα, η αποχώρηση τους, λύνει το πρόβλημα του κυκλοφοριακού χάους.
Η εποχή που πουλάγαμε μόνο ήλιο και θάλασσα πέρασε, χρειαζόμαστε να κρύψουμε, να εξαφανίσουμε αυτά που μας πληγώνουν και να αναδείξουμε αυτά μας ταιριάζουν.
Δεν πρέπει να ισχύει για εμάς το,
«ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν υπό τον μόδιον, αλλ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τοις οικία» και τότε να είμαστε βέβαιοι πως,
«ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη»
Παρασκευάς Γιάννης
Ρόδος, 4/8/2020
Όντως η πόλη της Ρόδου χάνει την αίγλη της με τα σύγχρονα προβλήματα. Της. Όμως η ιστορικότητα του νησιού δεν καλύπτεται. Αλλά μπορείτε να σουλουπωσετε την κατάσταση του σήμερα για να φανει η κατάσταση του χθες ως όμορφο επίσημο αξιοθέατο και ένδοξη, περιφημη μαρτυρία του νησιού στους διερχόμενους . Θέλει δουλειά να μην μοιάζει με έναν πρόχειρα στημενο …. τουρκικό μαχαλά. Ο,τι όμως είναι ιστορικό όπως η ψαραγορά παραμένει ως μνημείο. Στα μνημεία επάνω δεν φτιάχνουμε τίποτε σύγχρονο. Τα μνημεία αναστηλωνονται κι αναδεικνύονται ως είναι. Όχι καφενείο πάνω στο μνημείο της ψαραγορας. Ούτε το άγαλμα του κολοσσού πάνω στη στέγη κολυμβητηρίου.!!
Ο Κολοσσός να αναστηλωθεί κ να μπει στη θέση περίπου που ήταν κάπου στο Μανδράκι. Το πρόβλημα είναι αυτό. Η αναστήλωση των γκρεμισμένων μνημείων κ η ιστορική ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου Δηλ η ανάπλαση είναι και αναπαράσταση της Εποχής. Του μνημείου . Κ μην υποτιμάτε το φυσικό κάλλος της φύσης, όπως το νερό ,τα φυτά,τα εγχώρια ,τα δέντρα, χλωρίδα της περιοχής κ την πανίδα της
Με αγάπη για τη φυσική κ μνημειακή ομορφιά της Ρόδου