Αρθρο του Δαμιανού Β. Αθανασίου
Κάποτε τα δένδρα του δάσους αποφάσισαν ανάμεσά τους να ανακηρύξουν κάποιο Βασιλιά. Ετσι πλησίασαν την ελιά και της πρότειναν να αναλάβει την διοίκηση.
Η ελιά, δεν δέχτηκε, αρνούμενη να αφήσει το έλαιο που τρέχει στις φλέβες της και χρήζει βασιλείς, για να γίνει βασίλισσα .
Η πρόταση έγινε μετά στο αμπέλι. Αρνήθηκε ομοίως λέγοντας «τρέχει οίνος στις φλέβες μου και ευφραίνω τους ανθρώπους… ποτέ».
Τελικά πρότειναν την θέση σ’ έναν κάκτο. Του έκαναν την πρόταση και αποδέχτηκε με χαρά… «να σας έχω κάτω από την προστασία μου, τον ίσκιο μου», είπε.
Είναι αλήθεια ότι αυτοί, που έχουν τα προσόντα, ξέρουν και τις ευθύνες των θέσεων που αναλαμβάνουν, ενώ εκείνοι, που δεν τα έχουν, σπεύδουν συνήθως πρώτοι.
Και τι κάνουν οι τελευταίοι, προκειμένου να κρύψουν την ανικανότητα τους, τις αδυναμίες τους: Περιχαρακώνονται από αυλοκόλακες και αυταπατώνται. Έχουν την εντύπωση ότι σ’ αυτή την κοινωνία διαβιούν μόνο οι χειροκροτητές τους, οι οσφυοκάμπτες, που τους περιτριγυρίζουν.
Οι υπόλοιποι είναι γι αυτούς εχθροί, ούτε ακούν, ούτε αφουγκράζονται τα μηνύματα, που τους στέλνουν.
Οι ίδιοι οι κόλακες είναι συνήθως άνθρωποι χασομέρηδες, με όλα τα χαρακτηριστικά του κηφήνα, δηλαδή του τύπου που προσπαθεί να επωφελείται χωρίς να δουλεύει, άτομα τα οποία νομίζουν ότι διακρίνονται στον κύκλο τους, όντας προσκολλημένοι και εμφανιζόμενοι δίπλα σε κάποιον πολιτικό ή άνθρωποι, που προσβλέπουν στην εκπλήρωση των επιθυμιών και των στόχων τους με… πλάγιους τρόπους.
Δυστυχώς η τάξη αυτή είναι πολυπληθής και αυξάνεται συνεχώς εξαιτίας της απόγνωσης του λαού και των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων του.
Όταν η τσέπη αρχίζει να τρυπάει οι σχέσεις του είδους εξελίσσονται…
Οι ετερόκλητες ομάδες που σχηματίζονται γύρω από την ιδιότυπη αυτή «συμμαχία», συμπεριφέρονται μάλιστα ωσάν να μην έχουν συνείδηση των κινδύνων που απειλούν τον τόπο στον οποίο ζουν και επέλεξαν να υπηρετήσουν.
Οι αυλοκόλακες, οι Ρασπούτιν της κάθε εξουσίας, η καμαρίλα του αρχηγού, παρασύρουν συχνά σε λάθος αποφάσεις, που δείχνουν λάθος δρόμους και δημιουργούν λάθος εντυπώσεις.
Χάνουν σχεδόν πάντα την επαφή με την πραγματικότητα και τελικά εκτίθενται.
Όταν δε η εξουσία τους φθείρεται, οι φανατικοί ξερόλες και κόλακες, είναι εκείνοι που πρώτοι εγκαταλείπουν το σκάφος.
Πάμπολλα τα παραδείγματα στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ρόδου.
Έγκειται, λοιπόν, στους ηγέτες να τους καταλαβαίνουν και να τους αγνοούν, αν θέλουν να είναι ηγέτες.
Έγκειται επίσης στα δημοκρατικά ανακλαστικά των πολιτών να απομονώνουν και να στηλιτεύουν αυτά τα φαινόμενα.
Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο… Θεός.
Την δουλοπρέπεια, τα γλειψίματα, την μιζέρια, τον χαφιεδισμό, την κοροϊδία, την υποκρισία και πολλά άλλα, τα απορρίπτουν και τα καταδικάζουν και ίδιοι οι ηγέτες, που έχουν γενναιότητα και ήθος.
Η ανεπάρκεια ξέρετε, έχει μια κακάσχημη δίδυμη αδελφή: την ανικανότητα. Αυτή δεν συμφιλιώνεται εύκολα με την αυτογνωσία.
Βαθύτατα συμπλεγματική από τη φύση της, συνηθίζει να επιλέγει κακές παρέες και να συναγελάζεται μαζί τους.
Πρόκειται για τύπους, που ερωτοτροπούν μονίμως με την ίντριγκα, που δεν υπακούουν σε ιδεολογικές και πολιτικές νόρμες. Είναι δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, φίλοι του ενός πολιτικού την μία μέρα και φίλοι του αντιπάλου του την επομένη, κυρίως στις προεκλογικές περιόδους, που κινούνται γύρω από τους άρρωστους με το μικρόβιο της πολιτικής.
Ηθικά ασπόνδυλοι, ανασφαλείς και ευάλωτοι, που στην δύναμη, απαντάνε πρόθυμα με δουλοπρέπεια και κολακεία.
Ταπεινή συμβουλή και προτροπή: σας πήρανε χαμπέρι και οι πέτρες!
Με το να αλλάζετε ιδεολογικό και πολιτικό φερετζέ κάθε τρείς και δύο, δεν θα σώζετε τον επιούσιο εις το διηνεκές.
Όταν ένα Μέσο Ενημέρωσης παραμένει ήσυχο, δηλαδή δεν «γαυγίζει», τόσο πιο πολύ το αγαπάει η εξουσία και σε τοπικό επίπεδο τα παραδείγματα είναι πολλά.
Όσοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους στο συγκεκριμένο άρθρο, να είναι σίγουροι ότι όντως γι αυτούς μιλάω!…
Σας πήρανε χαμπέρι και οι πέτρες!
