Εστω, ότι με τη δημοπράτηση των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών, μπήκε τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Εστω, ότι η κυβέρνηση ανέλαβε να σώσει την Ελλάδα και τους Ελληνες από τους «νταβατζήδες της ενημέρωσης». Εστω, ότι μπαίνει τέλος στην ανομία και την ασυδοσία που επικρατούσε επί 27 χρόνια στον τηλεοπτικό χώρο, όπως υποστήριξε ο πρωθυπουργός. Εστω, ότι πρόκειται για διαδικασία πρότυπο, όπως δήλωσε ο κ. Παππάς. Εστω, ότι μας έχουν πείσει, πως δεν άλλαξαν απλώς πιόνια στην ίδια σκακιέρα…
Στις τόσες δηλώσεις που έγιναν από τα κυβερνητικά στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στον σχεδιασμό που προηγήθηκε, στους νομικίστικους όρους που καταρτίστηκαν, στα ψιλά γράμματα των συμβολαίων που συντάχθηκαν, δεν βρέθηκε ένας, έστω ένας, να ασχοληθεί με τους εργαζόμενους που θα μείνουν στο δρόμο;
Ηταν τέτοια η χαρά των κυβερνητικών στελεχών που κατάφεραν να «μαντρώσουν» σε ένα κτήριο και να απαξιώσουν, αυτούς τους ισχυρούς (;) επιχειρηματίες, που κανείς δεν ασχολήθηκε με τους εργαζόμενους οι οποίοι άρχισαν ήδη να μετρούν αντίστροφα… 90, 89, 88, 87…
Όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι και το δράμα τους ήταν σε πρώτο πλάνο. Δικαίως. Οι σημερινοί κυβερνώντες τότε, ήταν στημένοι έξω από τα κάγκελα για να συμπαρασταθούν σε ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους. Ορθώς.
Όταν απολύθηκαν οι καθαρίστριες από το Υπουργείο Οικονομικών, έγιναν συναυλίες, δόθηκαν υποσχέσεις που τηρήθηκαν και εξαργυρώθηκαν. Δικαίως ή αδίκως, είναι μια άλλη συζήτηση. Υπήρχε όμως κάποιος που στάθηκε δίπλα τους όταν αυτές οι γυναίκες βρέθηκαν στον δρόμο.
Με τους εργαζόμενους των καναλιών όμως, στα οποία η κ. Γεροβασίλη ξεκαθάρισε ότι σε 90 μέρες θα πέσει μαύρο, τι γίνεται; Ποιος θα δώσει συναυλίες γι΄αυτούς, ποιος θα περάσει να τους σφίξει το χέρι και να τους δώσει διαβεβαιώσεις ότι «αυτό δεν θα περάσει»;
Πτωχοί τω πνεύματι, όσοι νομίζουν ότι οι μεγαλοδημοσιογράφοι-παράγοντες, αυτούς που όλοι αναθεματίζουν, θα μείνουν εκτός παιχνιδιού. Στο παιχνίδι θα παραμείνουν, απλώς θα αλλάξουν πόστο. Κανένας «νταβατζής της ενημέρωσης» δεν επιβιώνει χωρίς του υποτακτικούς τους και καμία κυβέρνηση δεν στέκεται χωρίς «ελεγχόμενο τηλεοπτικό τοπίο». Ας μην γελιόμαστε. Αν πράγματι η κυβέρνηση είχε μέλημα να προσφέρει σωστή και αντικειμενική ενημέρωση, δεν θα συντηρούσε τέσσερα κρατικά (κρατικά όχι δημόσια) κανάλια με μηδενική τηλεθέαση, τα οποία πληρώνουμε από την τσέπη μας. Θα περιόριζε και αυτά.
Περιέργως πώς, η εγχώρια αγορά μπορεί να συντηρήσει μόνον τέσσερα ιδιωτικά, τα κρατικά, προφανώς, ανήκουν σε άλλη μαθηματική εξίσωση…
Εχουμε και λέμε λοιπόν, τέσσερα μετρημένα ιδιωτικά κανάλια, γιατί η αγορά δεν σηκώνει άλλα, νέοι εγχώριοι μεγαλοεπιχειρηματίες στην μπίζνα της τηλεθέασης, μεγαλοδημοσιογράφοι-παράγοντες που απλώς θα αλλάξουν αφεντικά…
Για τους χιλιάδες άλλους, δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς υπαλλήλους δεν φρόντισε κανείς, δεν ασχολήθηκε κανείς, δεν μερίμνησε κανείς. Αμελητέα ποσότητα. Παράπλευρες απώλειες, αριστεροί μου ευαισθητούληδες. Οικογένειες τινάζονται στον αέρα και ζωές ναρκοθετούνται, επειδή έπρεπε να αλλάξουν τα πιόνια στην σκακιέρα. Κι ας βαφτίστηκε «εξυγίανση», το παιχνίδι με τους ίδιους όρους θα εξακολουθεί να παίζεται…
Α-τυπος και υπογραμμός: Εστω…
