Αποσπάσματα από το ενδιαφέρον άρθρο στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Παντελή Μπουκάλα με τίτλο «Η εμμονή των ρεκόρ σε κορεσμένο τόπο»
(…)Δεν είναι εξωτερικοί οι αντίπαλοι του τουρισμού. Εσωτερικά είναι τα προβλήματά του, όσα τον έχουν μετατρέψει από ευλογία σε απειλή. Τα μεγέθη δεν επιτρέπουν πια να τον αντιμετωπίζουμε σαν ακίνδυνο φίλο, σαν γενναιόδωρο χρηματοδότη. Οι τουρίστες των τριάντα και τριάντα πέντε εκατομμυρίων δεν είναι οι μεγαλόκαρδοι αρχαιολάτρες που θα καταπιούν αγόγγυστα τη «μερίδα ξου» επειδή θα δουν τον Παρθενώνα ή την Ολυμπία. Στην πλειονότητά τους είναι απολύτως ενημερωμένοι, ξέρουν για τον τόπο μας περισσότερα κι από μας (γευσιγνωστικές γωνιές, μονοπάτια, απόμερες παραλίες) και έχουν τις αξιώσεις τους. Αδιαπραγμάτευτες. Αν υποπτευθούν την κοροϊδία, που ορισμένοι εδώ εξακολουθούν να τη θεωρούν μαγκιά, έχουν στη διάθεσή τους τα βούκινα του φέισμπουκ, του τουίτερ, του ίνσταγκραμ για να μας εκθέσουν και να πάρουν λίγο από το αίμα τους (ή τα ευρώ τους) πίσω. Κι αν η «μαγική παραλία» που είδαν στο ίντερνετ αποδειχθεί εξίσου πυκνοκατοικημένη με τη γειτονιά της μεγαλούπολής τους, θα στραφούν αλλού. Η Αίγυπτος λ.χ. δεν θα παραμείνει επ’ άπειρον ημιαποκλεισμένη από τα τουριστικά προγράμματα….Μοιάζει αδύνατο τώρα πια να μπορέσει η Ελλάδα να διατηρήσει άθικτα ορισμένα από τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Τα ρεκόρ δεν καταρρίπτονται δίχως κόστος. Είναι φθοροποιά. Και συνειδήσεις φθείρουν και τα λεγόμενα υλικά αγαθά. Η μαζική χρήση μιας πολυδιαφημισμένης αμμουδιάς ή η μαζικότατη επίσκεψη σε ένα από τα νησιά μας που βρίσκονται κάθε χρόνο στον κατάλογο των «δέκα ή είκοσι ωραιότερων του κόσμου» (λες και υπάρχει αντικειμενικός μετρητής εξαίρετης νησιωτικότητας) δεν θ’ αφήσει άθικτο τον χαρακτήρα τους. Θα τα επιβαρύνει. Θα τα αλλοιώσει. Δεν θ’ αφήσει πάνω τους σχεδόν τίποτε το δελεαστικό… η Ελλάδα, ζαλισμένη από την εμμονή των ρεκόρ, αλλά και από το σχετικά εύκολο χρήμα, με το οποίο ψευτολύνει τα προβλήματα που προκαλεί η ισχνή παρουσία της σε τομείς μη καλυπτόμενους από την επιγραφή «παροχή υπηρεσιών», μένει έξω από την αγωνιώδη συζήτηση περί ορίων και όρων που έχει ξεκινήσει προ πολλού σε άλλες χώρες. Εκεί όπου είδαν επίσης την τουριστικογενή ευδαιμονία να αθροίζεται τελικά με τις υπόλοιπες κακοδαιμονίες τους…. Δεν λέω να μπουν απαγορευτικά, αλλά να σκεφτούμε ότι τα ρεκόρ απειλούν με εξάντληση τον τόπο. Επειδή, απλούστατα, το σύμπαν ενδέχεται να διαστέλλεται, ο μικροχώρος μας όμως όχι. Κι ο χρόνος δεν παγώνει και δεν ξαναγυρνάει, ώστε να διαγράψουμε αναδρομικά τα λάθη μας.
