Τίποτε δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, παρά τα λόγια ενός άλλου μεγάλου.Του Μάνου Χατζηδάκι: «Σήμερα λοιπόν θέλω να σας αποκαλύψω έναν φίλο μου συνθέτη, πολύ σημαντικό, που είμαι βέβαιος πως δεν ξέρετε. Τον Μίκη Θεοδωράκη», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις την περίοδο 1978-1979, σε ραδιοφωνική εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα. «Ποιοι είναι αυτοί που ξέρουνε τη μουσική του σημασία μέσα στον χώρο μας; Κι ακόμα ότι ο Θεοδωράκης δεν έγραψε μόνο τον «Ζορμπά» ή το «Πέντε-πέντε-δέκα…» Ούτε πάλι οι άλλοι, οι περισσότεροι, που ερμηνεύουν τη μεγαλοσύνη του γιατί τους καθηλώνει στα γήπεδα με τις ώρες και τους κινητοποιεί εσωτερικά. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας ποταμός σπανίων μελωδιών που έχει βαθιές τις ρίζες του στον αραβικό χώρο κι όχι μόνο στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήρε την επική μεγαλοστομία και λεβεντιά που σφραγίζει τους ρυθμούς του. Απ’ τα νησιά του Αιγαίου τη χάρη του και τη λεπτεπίλεπτη δεξιοτεχνία του. Κι από τη βόρεια Ελλάδα τους βαθείς αναστεναγμούς της μουσικής του. Ο Θεοδωράκης είναι βαθιά και πλατιά μουσικός και λειτουργεί παράλληλα σ’ άλλες λιγότερο γνωστές στιγμές, με ακρίβεια και με συνείδηση των πηγών του και των στόχων του, με ευαισθησία και με τεχνική απαράμιλλη. Αυτές είναι οι στιγμές που τον τοποθετούν στο μέλλον, σίγουρα και παντοτινά. » Ήταν ευτύχημα πως στην Ελλάδα υπήρξε εκείνο το διάστημα όπου ο Μίκης και ο Μάνος δημιούργησαν τέχνη σε ίδιο χρόνο, σ’ ένα παράλληλο μουσικό – αισθητικό σύμπαν. Μάς έδωσαν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε βαθύτερα την τέχνη να ακούμε και να τραγουδάμε τον ποιητικό λόγο, να νιώθουμε την φιλοσοφία των ποιητών, την τέχνη των λέξεων. Αποχαιρετάμε τον τελευταίο των μεγάλων. «Σαν βολίδα προχωράς στο χάος. Στερνή φορά ας ακουστεί μες στη σιωπή το Τραγούδι της Γης. Πριν τελικά τυλιχτώ στο χάος, ένα “γεια σου” θα πω στη ζωή» (Μίκης Θεοδωράκης Συμφωνία αρ. 2).
«Οι στιγμές που τον τοποθετούν στο μέλλον σίγουρα και παντοτινά»
