Η συγκινητική ιστορία της Ελευθερίας Πελαρδή, την οποία εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της στην «δημοκρατική», την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, προκάλεσε αίσθηση και έδωσε δύναμη και ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους, εντός κι εκτός συνόρων.
Η Ελευθερία, χθες, με αφορμή τη συνέντευξή της στη «δ», ήταν καλεσμένη στην εκπομπή του Star «Αλήθειες με την Ζήνα», όπου μίλησε για την απόφασή της πριν από ένα χρόνο να μετακομίσει στη Δανία με την 14χρονη κόρη της Γεωργία, την μάχη με τον καρκίνο μέχρι πριν από έναν μήνα αλλά και το bullying που υπέστη όλα τα προηγούμενα χρόνια στη Ρόδο, για το βάρος της.
Όπως ανέφερε στη «δ» η Ελευθερία, μετά την συνέντευξή της, δέχθηκε καταιγισμό τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων από τα οποία πήρε αλλά και έδωσε δύναμη σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια ζητήματα.
Πριν από έναν χρόνο η Ελευθερία Πελαρδή άφησε πίσω της τη Ρόδο και μαζί με την 14χρονη κόρη της Γεωργία, γέμισαν με ελπίδες και όνειρα τις βαλίτσες τους, για να κάνουν μια νέα αρχή και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο, στη Δανία.
Κόντρα στις προκλήσεις, ακόμα κι όταν έμαθε ότι έχει νοσήσει με καρκίνο στους τρεις μόλις μήνες που μετρούσε στην νέα της πατρίδα, η Ελευθερία όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά πάλεψε και παλεύει, όπως κάνουν οι μαχητές της ζωής, για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.
Στην συνέντευξή της στη «δημοκρατική», μίλησε ανοιχτά για το bullying που υπέστη στη Ρόδο, την απόφαση της μετακόμισης, τις δυσκολίες της μετάβασης, το σοκ της διάγνωσης και την αγωνία της αποθεραπείας, σε μια χώρα που δεν είχε προλάβει ακόμα να ζήσει.
Η Ελευθερία στα 32 της χρόνια, χρειάστηκε να δώσει πολλές μάχες με σημαντικότερη αυτή για την υγεία της, όμως είναι αποφασισμένη να κυνηγήσει τα όνειρά της και να συνεχίσει να στηρίζει την κόρη της, χωρίς να βλέπει μπροστά της εμπόδια παρά μόνο προκλήσεις, παραδίδοντας μαθήματα γενναιότητας, θάρρους κι ελπίδας.
Η ιστορία της συγκίνησε τους τηλεθεατές αλλά και τους καλεσμένους της εκπομπής, καθώς η δύναμη και η αισιοδοξία της αποτελεί παράδειγμα για πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.
Για το θέμα της ασθένειάς της είχε αναφέρει σχετικά: «Ειδικά στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα, όλο αυτό το διάστημα, οι γιατροί και οι νοσοκόμες, στάθηκαν δίπλα μου σαν οικογένεια.
Δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Τώρα μιλάμε, και είναι σαν να μην το πέρασα εγώ, σαν να αφορά κάποια άλλη. Ομως το πέρασα με τη βοήθεια των γιατρών μου και των νοσοκόμων, παρά τη φοβία μου για τους γιατρούς. Οταν ο γιατρός μου, μου το ανακοίνωσε, είδα ένα μαύρο μπροστά μου, τίποτα άλλο.
Είπα “Θεέ μου, δεν μπορώ να το περάσω αυτό…” Εχω κι ένα παιδί στην εφηβεία, έπρεπε να διαχειριστώ εκτός από τις δικές μου και τις ανασφάλειές της. Ηταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Ομως είχα δύο επιλογές, ή να παλέψω για να ζήσω ή να αφεθώ να πεθάνω. Χειρουργήθηκα μέσα σε μια εβδομάδα από την ημέρα της διάγνωσης.
Με τη βοήθεια των γιατρών μου το πέρασα… Την πρώτη φορά που με εξέτασε ο γιατρός μου, μου χάιδευε τα μαλλιά και μου κρατούσε το χέρι γιατί έτρεμα από τον φόβο μου. Στις τελευταίες χημειοθεραπείες, δυσκολεύτηκα πολύ από τις παρενέργειες», ενώ ξεκαθάρισε ότι τουλάχιστον για την επόμενη 10ετία δεν βλέπει επιστροφή στη Ρόδο καθώς στη Δανία αισθάνεται περισσότερη ασφάλεια για την ίδια και το παιδί της, σημειώνοντας επίσης ότι εκεί δεν υφίσταται bullying, όπως όσο ζούσε στο νησί μας, λέγοντας χαρακτηριστικά στη συνέντευξή της: «Σαφώς και δεν είναι καλό να είναι κάποιος υπέρβαρος, όμως δεν έχει το δικαίωμα κανείς να σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Οταν στα 17,5 μου χρόνια πήγα να γεννήσω, είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία που μου στιγμάτισε μια από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου, άκουσα να λένε για μένα “έλα να βάλουμε τη χοντρή μέσα να γεννήσει”… Αυτό τον ρατσισμό δεν τον βιώνω εδώ. Ενώ στη Ρόδο, τα κιλά μου ήταν πάντα αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού.
Ακόμα και για την εύρεση εργασίας. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα κιλά μου, οι άλλοι είχαν και μου το έδειχναν σε κάθε ευκαιρία. Μπορώ να αυτοσαρκαστώ, μπορώ να γελάσω με τα κιλά μου, αλλά επειδή το θέλω εγώ».
