Tην μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ενός μεγάλου μάρτυρα της εκκλησίας μας, προστάτη του Δικαστικού Σώματος και πολιούχου της πόλεως των Αθηνών, γιόρτασε χθες ο Δικηγορικός Σύλλογος Ρόδου και το δικαστικό σώμα και στην Ρόδο.
Ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Ρόδου κ. Βασίλης Περίδης, στην «καθιερωμένη» ομιλία του στον ιερό ναό του Ευαγγελισμού, αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του Αγίου…
«Σε μια εποχή, που ούτε οι θεσμοί, ούτε οι άνθρωποι, έμεναν ανεπηρέαστοι από τις πιέσεις της εξουσίας και του χρήματος, ο Διονύσιος ήταν στη συνείδηση των Αθηναίων δικαστής ανεπίληπτου ήθους, που τη συνείδηση του δεν έκαμπτε καμιά δύναμη.
Μετά την επίσκεψη το 51 μ.Χ. στην Αθήνα του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος μίλησε για τον αληθινό θεό στους Αθηναίους, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης σαγηνεύτηκε από την ομιλία του, πίστεψε στο θείο λόγο και βαπτίστηκε μαζί με την οικογένειά του. Απαρνήθηκε τον πλούτο, την περίοπτη κοινωνική του θέση και καταξίωση και έγινε με τις πράξεις του πνευματικός οδηγός των Αθηναίων και άξιος Επίσκοπος της Εκκλησίας των Αθηνών. Με τα συγγράμματά του και την παιδεία του, πέτυχε τη ζεύξη του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό. Αγωνίσθηκε σθεναρά υπέρ του δικαίου, της αρετής και της αγάπης, χωρίς δειλία, μικρότητες και φόβο. Μαρτύρησε με φρικτό θάνατο το έτος 95 μ.Χ. δια της πυράς επί αυτοκράτορα Δομετιανού».
Ο κ. Περίδης ανέφερε ότι ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, αποτελεί το σύμβολο της Δικαιοσύνης, στο οποίο συνδυάζεται με ιδανικό τρόπο η αδέκαστη, σοφή δικαστική κρίση με την πίστη στις αρχές του Χριστιανισμού….
«Είναι αλήθεια, ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας και της κοινωνίας. Στις δημοκρατίες η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η απονομή της γίνεται από τα δικαστήρια. Τα Δικαστήρια εκδίδουν τις αποφάσεις τους με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας και τα νόμιμα αποδεικτικά μέσα, που αναγνωρίζουν το Σύνταγμα και οι Νόμοι, όπως επιτάσσουν οι θεμελιώδεις αρχές της Δίκαιης Δίκης και της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, εφαρμόζοντας συγκεκριμένους κανόνες και εγγυήσεις, αφού λάβουν γνώση όλων των στοιχείων της δικογραφίας και έχοντας ακούσει και ελέγξει όλους τους εμπλεκομένους».
Πρόσθεσε ο κ. Περίδης και τα ακόλουθα:
«Επειδή όμως και οι δικαστές είναι άνθρωποι, μπορεί να εκδοθούν και λάθος δικαστικές αποφάσεις. Γι’ αυτό υπάρχουν τα Εφετεία και σε κάποιες περιπτώσεις και ο Άρειος Πάγος, όπου μια υπόθεση εξετάζεται ξανά, από δικαστές με κατά τεκμήριο περισσότερες γνώσεις και εμπειρία. Δεν είναι δε καθόλου σπάνιο, η τελική απόφαση να είναι διαφορετική από την αρχική.
Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης πρέπει να είναι πάντοτε σεβαστές. Όχι επειδή είναι -που δεν είναι- απαραιτήτως πάντοτε σωστές, αλλά επειδή είναι η έκφραση ενός κορυφαίου θεσμού της δημοκρατίας. Μπορούμε να τις σχολιάζουμε και να ασκούμε κριτική, οφείλουμε όμως να τις σεβόμαστε».
Αναφέρθηκε ακολούθως στο τεκμήριο αθωότητας…
«Έχει κατοχυρωθεί στα Συντάγματα κάθε δημοκρατικής χώρας και στα πιο σημαντικά διεθνή νομικά κείμενα. Σημαίνει, ότι μέχρι να καταδικαστεί κάποιος αμετάκλητα για ό,τι κατηγορείται, θεωρείται αθώος. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τον νόμο, απαγορεύεται ν΄ αναφέρεται ως ένοχος σε δημόσιες δηλώσεις, είτε πρόκειται για πρόσωπο, που έχει παραπεμφθεί σε δίκη, είτε για πρόσωπο που έχει καταδικαστεί πρωτοδίκως.
Στο τελευταίο χρονικό διάστημα, παρατηρείται, έντονα, το φαινόμενο της επίκλησης ‘’του κοινού περί δικαίου αισθήματος’’ σε εκκρεμείς δίκες. Η επίκληση και αξιοποίηση ‘’του γενικού αισθήματος Δικαιοσύνης’’, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, γιατί πολύ εύκολα μπορούμε να διολισθήσουμε σε εκτροπή προς τα λαϊκά δικαστήρια και σε αμφισβήτηση του τεκμηρίου αθωότητας.
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται οι «ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ» των τηλε-δικαστών και των τηλε-εισαγγελέων, που «εκδίδονται» με φήμες, εικασίες και σχόλια της καθημερινότητας, παραβιάζοντας κάθε έννοια του τεκμηρίου αθωότητας, πριν την έκδοση των αποφάσεων των Δικαστηρίων. Αυτές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες σε μία ευνομούμενη πολιτεία, διότι δημιουργούν μία κοινωνική και ψυχολογική πίεση προς τους δικαστές και τους ενόρκους των Δικαστηρίων, απευθύνονται κυρίως στο θυμικό και προσπαθούν να κατευθύνουν την κρίση τους κατά την έκδοση των αποφάσεων.
Απέναντι σ΄ αυτά τα φαινόμενα η στήριξη της Δικαιοσύνης και των δικαστικών λειτουργών είναι υποχρέωση όλων μας, διότι η Δικαιοσύνη αποτελεί την μόνη σταθερή εγγύηση προστασίας του κράτους Δικαίου και των θεσμών του».
