«Οι γιατροί μας είναι στα όριά τους. Εδώ και μήνες μπορεί να εξετάζουν και 200 άτομα ημερησίως. Πού είναι η ιατρική βοήθεια του Δημοσίου; Εδώ και μήνες η ελληνική κοινωνία τρέχει, ταΐζει, ντύνει, φροντίζει τους πρόσφυγες. Αλλά το κράτος;» λέει εν απογνώσει ο Νικήτας Κανάκης των Γιατρών του Κόσμου.
Μια καλή ερώτηση-απάντηση, στα «αυτή είναι η υπερήφανη Ελλάδα» του πρωθυπουργού , αναφέροντας τους νησιώτες οι οποίοι υπερβάλλουν εαυτόν για να βοηθήσουν όπως μπορούν τους δυστυχισμένους που ξεβράζονται στις ακτές των νησιών τους.
Μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι για τους συμπατριώτες μας οι οποίοι δίνουν καθημερινά μάθημα ανθρωπιάς. Για την Καλυμνιά που αγκάλιασε το 10χρονο ασυνόδευτο προσφυγόπουλο και έκανε τα πάντα για να βρει τον αδερφό του, για τους ψαράδες στα νησιά που βγαίνουν για μεροκάματο κι αντί για ψάρια κουβαλούν ξεπαγιασμένους ανθρώπους, για τη νησιώτισσα που πήρε στην αγκαλιά της ένα νεκρό μωρό, και θρηνούσε αντικαθιστώντας τη μάνα που χάθηκε (φωτο) , για όλους αυτούς τους άγνωστους που προσπαθούν να κρατήσουν τα λογικά τους, αντικρίζοντας κάθε μέρα το θάνατο, αλλά είναι επικίνδυνος λαϊκισμός να θέλουμε να πιστωθούμε όλοι από τα αναπαυτικά μας σαλόνια τη συμπεριφορά τους. Η συμπεριφορά του καθενός μας, του κάθε πολίτη, είναι θέμα ατομικής ευθύνης και ευαισθησίας και δεν γίνεται να κόβεις μια φέτα πολιτών που σε βολεύει για να χαρακτηρίσεις την μεγάλη εικόνα. Γιατί η μεγάλη εικόνα συμπεριλαμβάνει και κασιδιάρηδες που δεν είναι λίγοι. Συμπεριλαμβάνει και ένα άπραγο και διαλυμένο κράτος.Τολμά ο πρωθυπουργός να αναλογισθεί πόσο πιο τραγική θα ήταν η κατάσταση με τους πρόσφυγες χωρίς όλους αυτούς τους αφανείς ήρωες των νησιών, αλλά και τους εκατοντάδες εθελοντών που έχουν έρθει από το εξωτερικό; Και οι οποίοι, ζητούν εδώ και καιρό άδεια από την ελληνική κυβέρνηση να φέρουν τα σκάφη τους, για να βοηθούν πιο αποτελεσματικά, αλλά απάντηση δεν έχουν πάρει ακόμη. Και γι’ αυτά όλα κανείς δεν είναι υπερήφανος.
Μια φέτα περηφάνιας
