Είμαι άνθρωπος πολύ κλειστός και δεν είμαι συνηθισμένη στις ανακοινώνεις. Ελπίζω να μπορώ να γράψω τα παρακάτω με αξιοπρέπεια.
Ο υπέροχος γιος μου είναι αυτή τη στιγμή στην Εντατική, συνδεδεμένος με μηχανήματα που τον κρατάνε στη ζωή, ένα νεαρό παιδί είναι νεκρό και ο καλός φίλος του γιου μου καταστράφηκε από το γεγονός. Ένα δευτερόλεπτο και 3 οικογένειες έχουν αλλάξει για πάντα. Ο γιος μου δεν ήταν ο οδηγός ούτε του αυτοκινήτου, ούτε της μηχανής, ήταν απλά ένας επιβάτης.
Δεν αισθάνομαι ούτε οργή, ούτε μίσος, ούτε διάθεση για εκδίκηση, μόνο σπαρακτικό πόνο και θλίψη. Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα υπέρ της ειρήνης και έχω μάθει στα παιδιά μου δύο πράγματα: ότι ‘υπάρχει πάντα καιρός για να αγαπηθούν’ και ότι ‘τα απλά πράγματα είναι τα καλύτερα’. Στη ζωή μου δεν έχω κατηγορήσει κανέναν, ούτε πιστεύω ότι έχει σημασία το φταίξιμο. Όλοι όσοι εμπλέκονται, ήδη υποφέρουν αρκετά.
Η καρδιά μου είναι κοντά στην οικογένεια του νεκρού παιδιού, γιατί η θλίψη τους είναι και δική μου, όπως και στον φίλο του γιου μου, του οποίου η ζωή θα κουβαλάει αυτή τη μνήμη για πάντα.
Θέλω να εξηγήσω τι μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή, με την ελπίδα ότι μπορεί να σταματήσει έστω κι ένα νεαρό άτομο από το έχει την ίδια μοίρα ή να επηρεάσει στο μέλλον τους γονείς, με στόχο το παιδί τους να είναι ασφαλές.
Η μια πλευρά του κεφαλιού του γιου μου συνετρίβη όταν η μηχανή έπεσε πάνω στο παράθυρο και τον χτύπησε, υπάρχει σοβαρό τραύμα στον εγκέφαλο του και δεν θα γνωρίζουμε την πρόγνωση του για αρκετό καιρό ακόμα. Μετά από ώρες χειρουργικής επέμβασης, τοποθετήθηκε σε καταστολή προκειμένου να σταθεροποιηθεί και μεταφέρθηκε στην Κρήτη όπου είναι τώρα..
Έχω μία ακαταμάχητη λαχτάρα να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου και να τον φροντίσω αλλά δεν μου επιτρέπεται. Με αφήνουν να τον δω ή να μείνω δίπλα του μόνο μισή ώρα τη μέρα. Είμαι ακόμα σε σοκ, δεν κοιμάμαι και περιμένω την όμορφη σύζυγό του να έλθει κι αυτή εδώ. Είναι τώρα Τετάρτη, αυτές οι 23,5 ώρες της κάθε μέρας είναι ένα τίποτα και η ζωή υπάρχει κάπου, έξω.
Δεν τα γράφω αυτά για να εγείρω τον οίκτο, δεν τον χρειάζομαι. Τα γράφω με την ελπίδα κάτι καλό να βγει από αυτό. Στις 15 Οκτωβρίου κάθε χρόνο θα ήθελα να βλέπω τον αριθμό των θανατηφόρων δυστυχημάτων να είναι μικρότερος από τον προηγούμενο.
Θα ήθελα να δω τον νόμο να αλλάζει και να αυξηθεί ξανά το όριο ηλικίας για την οδήγηση μηχανών άνω των 125cc, ή οποιουδήποτε τροχοφόρου που μπορεί να φτάσει ταχύτητες υπερβολικά ανώτερες των επιτρεπτών από τον νόμο. Να επιβληθεί αυστηρότερα η χρήση κράνους, με την άμεση κατάσχεση του διπλώματος οδήγησης σε αυτούς που δεν το τηρούν. Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να είναι ένα βήμα προς τα εμπρός για να κρατήσει τα παιδιά σας ασφαλή και περισσότερες οικογένειες από το να ζήσουν την καταστροφή.
Οι μοτοσυκλέτες δεν είναι «παιχνίδια», πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με τον σεβασμό που οφείλουμε σε οτιδήποτε μπορεί να αφαιρέσει την ζωή.
Ελπίζω κάποιος που θα το διαβάσει αυτό θα μπορέσει να ξεκινήσει μια αλλαγή στην νοοτροπία, αλλαγή που είναι αναγκαία.
Αυτή είναι η ευχή που έχω για τον γιο μου, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν θα ήθελε το κακό κανενός.
Στις 15 Οκτωβρίου κάθε μέρα θα δένω λουλούδια σε κάποιο στύλο στον δρόμο, όχι κοντά στον τόπο του δυστυχήματος. Τα λουλούδια αυτά δεν θα είναι για να εκφράσω θλίψη, θα είναι για να εκφράσουν την χαρά για την αγάπη που ο γιος μου μού έχει δώσει σε όλη του τη ζωή.
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βοήθησαν τον γιο μου και εξακολουθούν να τον βοηθούν.
