«Αν δεν υπάρχει ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο και στις διεθνείς συνθήκες τότε δεν είναι δυνατό να χτισθεί πραγματική φιλία. Τέτοιες φιλίες- δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω – χτίζονται πάνω στην σταθερή βάση του αμοιβαίου σεβασμού του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου», τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, μιλώντας στην τελετή ανακήρυξής του σε επίτιμο δημότη του Δήμου Βοϊου -Σιάτιστας και πρόσθεσε «εμείς το εννοούμε αυτό και καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ζήσουμε ως φίλοι και καλοί γείτονες. Υπ’ αυτό το πνεύμα, έχω καλέσει για επίσημη επίσκεψη, μετά μάλιστα από πολλές δεκαετίες, στην Ελλάδα, τον φίλο Πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν. Και είμαι βέβαιος ότι η επίσκεψη αυτή θ’ αποτελέσει ορόσημο για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών μας και μάλιστα μέσα σε μια συγκυρία κατά την οποία, καθένας για διαφορετικούς βεβαίως λόγους, δοκιμάζονται, αλλά είναι αποφασισμένοι να υπερβούν την κρίση και να κατακτήσουν το μέλλον που τους αναλογεί και τους αρμόζει».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αφού υπογράμμισε ότι η «Ελλάδα αποτελεί δύναμη ειρήνης και ασφάλειας στα Βαλκάνια αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Είναι, όμως, πάντοτε έτοιμη να υπερασπισθεί μέχρι κεραίας τα σύνορά της, το έδαφός της και την κυριαρχία της, που αποτελούν, αντιστοίχως, σύνορα, έδαφος και κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης» έστειλε ηχηρά μηνύμα στους γείτονές μας:
«Προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας: Tην καλούμε να εγκαταλείψει τον, ολισθηρό και υπονομευτικό για την διεθνή της εικόνα και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, δρόμο του ευτελούς κιβδηλοποιού και παραχαράχτη τη ιστορίας. Και, όλως αντιθέτως, να σεβασθεί το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο σύνολό τους. Διότι είναι σαφές ότι όσο επιμένει στην χρησιμοποίηση ονόματος, το οποίο, πέραν της προκλητικής παραχάραξης της ιστορίας, αποπνέει αλυτρωτισμό, υπονομεύει την ευρωπαϊκή της προοπτική. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο αποκλείει από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση κράτη τα οποία αμφισβητούν, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, το status quo των υφιστάμενων συνόρων.
Προς την γείτονα Τουρκία εμείς οι Έλληνες, τείνουμε πάντοτε χείρα φιλίας και καλής γειτονίας. Θέλουμε μια Τουρκία δημοκρατική, θέλουμε μια Τουρκία ευημερούσα, η οποία να έχει ευρωπαϊκή προοπτική. Αλλά για να γίνει αυτό πράξη προϋποθέτει, από την πλευρά της Τουρκίας, πλήρη, ειλικρινή και έμπρακτη απόδειξη του σεβασμού του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου στο σύνολό τους. Προϋποθέτει δηλαδή πλήρη έμπρακτο και αποδεδειγμένο σεβασμό και της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία αναγνωρίζει μόνο θρησκευτική μειονότητα στην Ελλάδα κι αυτό πρέπει να γίνει εμπράκτως αποδεκτό εάν η ίδια η Τουρκία θέλει να έχει ευρωπαϊκή προοπτική. Επίσης πρέπει να θυμίσω σε όλους ότι το Άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ θεμελιώνει το δικαίωμα προληπτικής άμυνας, το φυσικό δικαίωμα της «ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας» κράτους-μέλους του ΟΗΕ. Υπενθυμίζω επίσης ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ το 2005 είχε πει μεταξύ άλλων «Επικείμενες απειλές καλύπτονται πλήρως από το άρθρο 51, το οποίο διασφαλίζει το φυσικό δικαίωμα των κυρίαρχων κρατών να αμυνθούν εναντίον ένοπλης επίθεσης». Ενόψει των προεκτεθέντων, a fortiori η Ελλάδα νομιμοποιείται, όταν και εφόσον το κρίνει σκόπιμο για την άμυνά της, να κάνει χρήση και ως προς τα Δωδεκάνησα του κατά τις διατάξεις του άρθρου 51 του Χάρτη του ΟΗΕ δικαιώματος προληπτικής άμυνας έναντι της Τουρκίας, δίχως μάλιστα χρονικό περιορισμό. Και τούτο διότι, ιδίως μετά το 1974 κατά τ’ ανωτέρω, η απειλή χρήσης βίας εκ μέρους της Τουρκίας –άρα η συνακόλουθη επικείμενη απειλή, όπως προεκτέθηκε- είναι αφενός κάτι παραπάνω από προφανής, και δη με επανειλημμένες και διαφόρων μορφών προκλήσεις και, αφετέρου, διαρκής όπως καταδεικνύει ακόμη και η σημερινή τουρκική συμπεριφορά στο Αιγαίο. Πρόσθετη απόδειξη συνιστά και το γεγονός του, εντελώς αντίθετου με κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, «casus belli» της Τουρκίας ως προς την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας.
Προς την φίλη γείτονα Αλβανία: Προωθούμε πάντοτε με ειλικρίνεια τις σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας με αυτήν και ευνοούμε την ευρωπαϊκή της προοπτική. Οι στόχοι αυτοί μπορούν να επιτευχθούν μόνο με πλήρη σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού κεκτημένου στο σύνολό τους, κάτι όμως το οποίο δεν συμβιβάζεται με συμπεριφορές οι οποίες παραβιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, όπως π.χ. τα Δικαιώματα των μειονοτήτων και το κορυφαίο δικαίωμα στην ιδιοκτησία».
