Επί μία πενταετία τρία παιδιά περιμένουν να διερευνηθούν οι καταγγελίες που έχουν κάνει για σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα τους. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο φάκελος μεταφέρεται από γραφείο σε γραφείο και τα παιδιά έχουν αναγκαστεί να διηγηθούν πολλές φορές όσα τους συνέβησαν. Και φυσικά, για πολλοστή φορά, το κοινωνικό κράτος πουθενά. Τι να πει κανείς πια; Που ν’ ανατριχιάσεις πιο πολύ; 2022: τα δύο παιδιά επανέρχονται στις καταγγελίες τους παίρνοντας θάρρος από την αποκάλυψη της φρικώδους υπόθεσης του Κολωνού. Παιδιά που δεν έχουν κακοποιηθεί μόνο σωματικά και ψυχικά, έχουν επαναθυματοποιηθεί όταν καλούνται να καταθέσουν τα ίδια πράγματα. Ανάμεσα στο 2018 και το 2022 τι ΔΕΝ έγινε που θα έπρεπε να είχε γίνει; Αυτό είναι που πρέπει ΘΕΣΜΙΚΑ η πολιτεία να συζητάει. Όχλος, κάποια κόμματα και υπουργοί αναλώνονται στο ανάθεμα και στη διαπόμπευση. Όχι απλά δεν ανιχνεύει η Πολιτεία αυτά τα περιστατικά αλλά της τα λένε τα ίδια τα θύματα και αυτή ΚΩΦΕΥΕΙ. Κάντε κάτι επιτέλους με δομές, κονδύλια, προσωπικό, εξειδίκευση, πρόληψη, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Σε ΟΛΑ τα σχολεία και όχι πιλοτικά. Η ενδοοικογενειακή βία πνίγει όλη την κοινωνία με την αποφορά της. Υ.Γ. Τι σόι πατέρες και μητέρες είναι αυτοί; Πόσο φοβερό ακούγεται, αλήθεια. Κι όμως, οι ειδήσεις που έρχονται μπροστά μας δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που σπέρνουν τα θύματά τους. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτό, είναι να αντιδράς όταν τους καταλαβαίνεις.
Τι να πει κανείς πια;
