Κρίθηκαν κατεδαφιστέα τα κτίσματα στις «7 Πηγές»

Μετά από 70 χρόνια «αδράνειας» και με σιωπηρή αποδοχή μίας κατάστασης που έχει παγιωθεί, η Διεύθυνση Δασών Δωδεκανήσου και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου (πρώην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου) πρόκειται να κινήσουν τις διαδικασίες για την «υποβάθμιση» ενός από τα πιο σπουδαία τουριστικά αξιοθέατα της Ρόδου, διατάσσοντας την κατεδάφιση του εστιατορίου και των πέριξ αυτού κτισμάτων στις «Επτά Πηγές».
Για την υπόθεση, που έχει ένα απίθανο ιστορικό, εκδόθηκε συγκεκριμένα η υπ’ αρίθμ 1638/16 απόφαση του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε τα κτίσματα κατεδαφιστέα!
Οταν το 1947 ο Στέφανος Πέτας συνέλαβε την ιδέα της τουριστικής αξιοποίησης των «Επτά Πηγών» και διαμόρφωσε στον παρθένο τότε χώρο ένα κατάστημα μεγέθους όσο ένα περίπτερο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη που θα είχε η περιοχή σήμερα.
Οταν ακόμη από το 1947 ελάμβαναν χώρα παράνομες διακατοχικές πράξεις δημοσίων ακινήτων, με την ανοχή των αρμοδίων, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι 70 περίπου χρόνια μετά αποφάσισε η διοίκηση να επέμβει αποφασιστικά για την εξασφάλιση της έννομου τάξεως.
Σε τέτοιου είδους υποθέσεις δυστυχώς δεν αναζητείται μέση λύση συμφέρουσα για τον τόπο και το δημόσιο και τα αποτελέσματα ακραίων πρακτικών και τακτικών, όπως αυτά που υιοθετούνται  είναι συνήθως καταστροφικά.
Στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο για τον επιχειρηματία που εκμεταλλεύεται το εστιατόριο αλλά για ολόκληρο τον τόπο που καμαρώνει το στολίδι των «Επτά Πηγών».
Το ιστορικό της υπόθεσης ξεκινάει το 1967 όταν υπάλληλος του Δασαρχείου μετά από αυτοψία στις «Επτά Πηγές» διαπίστωσε ότι ο πατέρας του επιχειρηματία είχε καταλάβει από το 1947 δημόσια δασική έκταση 2.600 τ.μ. εντός της οποίας είχε κατασκευάσει ένα πρόχειρο παράπηγμα, που λειτουργούσε ως κέντρο.
Ο Στέφανος Πέτας το 1967 είχε ζητήσει να του παραχωρηθεί η έκταση αυτή, πράγμα το οποίο απέρριψε η Διεύθυνση Γεωργίας. Σε κατάθεση που είχε δώσει στο Δασαρχείο τότε συνομολόγησε ότι η επίμαχη έκταση αποτελούσε δάσος και ότι συνέλαβε την ιδέα της τουριστικής αξιοποίησής του.
Το 1957 ΕΟΤ του χορήγησε άδεια εκμετάλλευσης περιπτέρου και το Δασαρχείο άδεια συντήρησης της οδού προς τις «Επτά Πηγές».
Το 1958 κρίθηκε από το Υγειονομικό Κέντρο Ρόδου ότι το κατάστημα δεν πληρούσε τους όρους υγιεινής και του ζητήθηκε να κατασκευάσει άλλο με μόνιμη λιθοδομή.
Το 1960 αναχώρησε για τη Γερμανία προς ανεύρεση εργασίας. Επέστρεψε μετά από πέντε χρόνια και ανήγειρε λίθινο κτίσμα.
Το 1967 ο τότε δασάρχης του απαγόρευσε οποιανδήποτε παρέμβαση στο χώρο, υποβλήθηκε εις βάρος του μήνυση και συντάχθηκε πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής.
Ενα χρόνο μετά το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ρόδου τον κήρυξε αθώο, πλην όμως το Ειρηνοδικείο απέρριψε ανακοπή του κατά του πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής.
Το 1970 η ευρύτερη δημόσια δασική έκταση 176.000 τ.μ. στη θέση «Επτά Πηγές» χαρακτηρίστηκε τουριστικό δημόσιο κτήμα και παραδόθηκε στον ΕΟΤ.
Το 1972 ο ΕΟΤ ζήτησε από το δασαρχείο να εκτελέσει το πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής, πράγμα για το οποίο το δασαρχείο δήλωσε αναρμόδιο.
Το 1972 ο Στέφανος Πέτας ζήτησε από το δασαρχείο να του παραχωρηθεί η καταληφθείσα δασική  έκταση και το δασαρχείο τον παρέπεμψε στον ΕΟΤ.
Το 1983 ο Στέφανος Πέτας συνελήφθη από αστυνομικούς διότι ανήγειρε αυθαίρετες οικοδομές.
Τον ίδιο χρόνο ο ΕΟΤ ζήτησε από την πολεοδομία της Νομαρχίας την κατεδάφιση των παράνομων κτισμάτων και το 1985 ο Στέφανος Πέτας με αίτησή του στον Νομάρχη ζητά την κατά κυριότητα παραχώρηση της έκτασης 2.600 τ.μ.
Η Διεύθυνση Δασών ένα χρόνο μετά δηλώνει αναρμοδιότητα επί του τουριστικού δημοσίου κτίσματος, ενώ το 1991 ενημερώνει τη ΔΕΗ ότι τα κτίσματα είναι παράνομα και δεν πρέπει να ηλεκτροδοτηθούν.
Το 1994 ο ΕΟΤ ζήτησε από τη Διεύθυνση Δασών τη σύνταξη πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής για τα δύο νέα κτίσματα που ανεγέρθηκαν το 1983.
Η διεύθυνση Δασών δήλωσε αναρμόδια.
Το 1999 ένας δασοφύλακας υπέβαλε αναφορά για ανέγερση και νέου αυθαιρέτου κτίσματος στην έκταση που έχει παραχωρηθεί στον ΕΟΤ. Το 2000 άλλος δασοφύλακας υποβάλλει αναφορά σύμφωνα με την οποία στη θέση του παλαιού κτίσματος έχει ανεγερθεί οικοδομή 130 τ.μ. και κοντά σε αυτήν μικρό διώροφο κτίσμα.
Το 2001 ο διευθυντής δασών ζητά από τον γιό του να του γνωρίσει αν είχε πολεοδομική άδεια και εκείνος προσκομίζει μία που αφορά επισκευές – αντικατάσταση στέγης.
Το 2005 συντάσσεται από άλλο δασολόγο έκθεση αυτοψίας με την οποία γίνεται αναφορά στο ιστορικό της υπόθεσης, στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι στον Στέφανο Πέτα εκποιήθηκε τμήμα των 2.600 τ.μ. και συγκεκριμένα 285 τ.μ., ενώ διαπιστώνεται ότι ο νυν ιδιοκτήτης από το έτος 2000 είχε αναγείρει και επεκτείνει αυθαίρετα κτίσματα εντός δημοσίου και ιδιωτικού δάσους. Πρόκειται συγκεκριμένα για μία οικοδομή 60 τ.μ. σε ιδιωτικό δάσος, μία οικοδομή χρησιμοποιούμενη ως εστιατόριο 180 τ.μ. εκ των οποίων τα 80 τ.μ. βρίσκονται σε δημόσιο δάσος και μία τουαλέτα 55 τ.μ.. Παράνομη κρίθηκε και η τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων στην περιοχή.
Το 2005 ο κ. Πέτας κλήθηκε από τη Διεύθυνση Δασών να προβεί στην κατεδάφιση των ανωτέρω αυθαίρετων κατασκευών και αυτός δεν συμμορφώθηκε.
Την 25η Ιουλίου 2006, ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου διέταξε την κατεδάφισή τους,
Ο Τσαμπίκος Πέτας προσέφυγε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου με αίτημα την ακύρωση της απόφασης του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.
Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου με την υπ’ αριθ. 98/2006 απόφασή του απέρριψε μεταξύ άλλων τον ισχυρισμό του ότι η επίδικη έκταση από το 1946 είχε αποβάλει τον δασικό της χαρακτήρα και ήταν αγροτική, ανεξάρτητα μάλιστα από το γεγονός ότι το 1986 με απόφαση του Νομάρχη Δωδεκανήσου πωλήθηκαν σε αυτόν 285 τ.μ. ως αγροτικό ακίνητο.
Εν πάση περιπτώσει το ΣτΕ εξέτασε συγκεκριμένα την από 3 Νοεμβρίου 2008 έφεση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, ο οποίος δεν παρέστη, κατά του ιδιοκτήτη της επιχείρησης και κατά της υπ’ αριθ. 97/2008 αποφάσεως της Προέδρου του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου.
Με την έφεση, ζητήθηκε συγκεκριμένα η εξαφάνιση της 97/2008 απόφασης της Προέδρου του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου.
Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης ισχυρίστηκε, μεταξύ άλλων, ότι τα κτίσματα αυτά είναι προϋφιστάμενα του έτους 1955 και επισκευάσθηκαν νομίμως με την υπ’ αριθ. 173/2000 οικοδομική άδεια για επισκευές – αντικατάσταση στέγης του Τμήματος Πολεοδομίας και Πολεοδομικών Εφαρμογών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου.
Με την έφεση που ασκήθηκε αμφισβητείται η ορθότητα της ως άνω απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου και προβάλλεται ότι τα επίδικα κτίσματα, εφόσον δεν είναι προϋφιστάμενα του έτους 1955, δεν ανεγέρθηκαν βάσει οικοδομικής άδειας, ούτε εξαιρέθηκαν από την κατεδάφιση βάσει διατάξεων νόμου, ορθώς κρίθηκαν ως κατεδαφιστέα, ανεξαρτήτως εάν εκδόθηκε για δύο κτίρια η 173/2000 οικοδομική άδεια για επισκευές – αντικατάσταση στέγης.
Προβάλλεται περαιτέρω, ότι, εν πάση περιπτώσει, από την καταμέτρηση που διενήργησε ο Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου, προέκυψε υπέρβαση της εν λόγω οικοδομικής άδειας και ως προς το ένα κτίριο, γεγονός που καθιστά νόμιμη την επιβολή του μέτρου της κατεδάφισής του.
Το ΣτΕ έκρινε ότι τα τρία επίδικα κτίρια ανεγέρθηκαν μετά το έτος 1955 χωρίς οικοδομική άδεια. Τα κτίρια αυτά δεν εξαιρέθηκαν από την κατεδάφιση, ούτε νομιμοποιήθηκαν με εφαρμογή των διατάξεων που μνημονεύονται στο άρθρο 23 παρ. 1 του ΓΟΚ/1985.
Και ναι μεν εκδόθηκε η 173/2000 οικοδομική άδεια για επισκευές, η οποία αφορά τα δύο πρώτα κτίρια, πλην η άδεια αυτή δεν καθιστά τα κτίρια αυτά νομίμως υφιστάμενα κατά την έννοια της εν λόγω διάταξης.
Προς τούτο θα απαιτούνταν να έχει προηγηθεί της ανέγερσης αυτών η έκδοση οικοδομικής άδειας, ή να έχουν εξαιρεθεί από την κατεδάφιση ή νομιμοποιηθεί.
Ειδικώς, όσον αφορά το πρώτο κτίριο εμβαδού 60 τ.μ. κρίθηκε ότι νομίμως επεβλήθη το μέτρο της κατεδάφισης, δεδομένου ότι και το κτίριο αυτό δεν είναι νομίμως υφιστάμενο, κατά τα ήδη εκτεθέντα, εν πάση δε περιπτώσει προκύπτει και ως προς αυτό υπέρβαση της 173/2000 άδειας.
Εκανε έτσι δεκτή την έφεση και εξαφάνισε την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου.
Εφόσον δε τα ως άνω αυθαίρετα κτίσματα ανεγέρθηκαν, εντός δάσους, τοπ ΣτΕ έκρινε ότι νομίμως εκδόθηκε η διαταγή κατεδάφισης και πρέπει να απορριφθούν οι περί του αντιθέτου λόγοι ακυρώσεως που προβλήθηκαν ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου, όπως και η αίτηση ακυρώσεως του ιδιοκτήτη της επιχείρησης στο σύνολό της.