Μια επιστημονική μελέτη επιβεβαίωσε ότι οι άνθρωποι σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις γλώσσες τείνουν να χρησιμοποιούν περισσότερες θετικές λέξεις παρά αρνητικές. Η προτίμηση όμως αυτή επηρεάζεται από τις συνθήκες και την ψυχική διάθεση που διαπνέει μια χώρα. Έτσι, το θετικό λεξιλόγιο μειώνεται αισθητά σε δύσκολες εποχές, όπως πολέμου, οικονομικής κρίσης και φτώχειας. Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Μίσιγκαν και της Νότιας Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ ‘Αξελροντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ανέλυσαν δεδομένα από το Google Books και από το αρχείο δύο αιώνων της ιστορικής αμερικανικής εφημερίδας.Οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα κατάλογο 400 θετικών λέξεων και ένα κατάλογο 500 αρνητικών λέξεων. Στη συνέχεια, έψαξαν να δουν πόσες φορές κάθε λέξη εμφανιζόταν κάθε χρόνο σε 1,3 εκατομμύρια βιβλία της βάσης Google Books και σε 14,9 εκατομμύρια άρθρα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Διαπιστώθηκε ότι, καθώς επιδεινώνονται οι αντικειμενικές συνθήκες (πληθωρισμός, ανεργία, πόλεμος κ.α.), μειώνεται η χρήση των θετικών λέξεων.Και ασφαλώς κάτι σημαίνει για την -αντικειμενική και υποκειμενική- πραγματικότητα των σύγχρονων κοινωνιών, το γεγονός ότι κατά τα τελευταία 200 χρόνια η τάση είναι σταδιακά πτωτική για το θετικό λεξιλόγιο, καθώς με το πέρασμα του χρόνου καταγράφεται μείωση των χρησιμοποιούμενων θετικών λέξεων…
Εκτός από αυτό, έχω την εντύπωση ότι ένας από τους λόγους, τους βασικούς λόγους, που οδηγούν τις κοινωνίες σε διάλυση είναι η διαστροφή της γλώσσας. Με αποτέλεσμα συχνά οι άνθρωποι να απεχθάνονται εκτός από το μήνυμα και τον αποστολέα, να αποστρέφονται τον δημόσιο λόγο και να περιορίζονται σε έναν λόγο φτωχότερο μεν, αλλά κατά τη γνώμη τους ασφαλέστερο. Τίποτα δεν ισχυροποιεί περισσότερο απ αυτό τις εξουσίες. Διαστρέφοντας τη γλώσσα δηλαδή το νόημα των λέξεων οι Δυνατοί, αφ’ ενός χειραγωγούν τις μάζες, αφ΄ ετέρου όταν κάποιοι επιτέλους αηδιάζουν, οδηγούνται ταυτοχρόνως και στην αποξένωση από τα δημόσια πράγματα, στην ιδιώτευση. Πιθανόν οργισμένη , αλλά ιδιώτευση. Είναι πια, σαν όλα όσα περιέγραψε ο Οργουελ.. Το Μνημόνιο θα λέγεται Σύνταγμα , ο αργός θάνατος θα λέγεται ζωή και το σκοτεινό παρελθόν θα εμφανίζεται ως το μόνο δυνατό μέλλον…Λέξεις που κανένα αυτί δεν αντέχει πια να ακούει, είναι: συνδικαλιστής, τρόικα, φοροδιαφυγή, μέτρα, περικοπές, απολύσεις, ανεργία. Λέξεις που θέλουμε πλέον να ακούμε είναι: επαναδιαπραγμάτευση (ό,τι κι αν εννοεί ο καθένας με αυτή), διαγραφή, απόσβεση. Η λέξη ευτυχία αργεί ακόμα. Προηγείται η απλή χαρά. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
