Προχθές αυτοκτόνησαν βουτώντας στο κενό μητέρα και γιος, μετά από 4 φριχτά χρόνια φτώχειας, αναγκασμένοι να ζουν με δανεικά από ‘δω κι από εκεί και μη μπορώντας να σηκώσουν άλλο το βάρος της αναξιοπρέπειας, όπως όλοι όσοι ήξεραν το δράμα τους ομολογούν. Σήμερα δεν μιλά κανείς γι’ αυτό. Τους ξεχάσαμε, όπως ξεχάσαμε και τους 7000 συνανθρώπους μας έχουν φύγει εξαιτίας των προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετώπιζαν. Κι αυτό μοιάζει να είναι ακόμα πιο φρικτό και από αυτό το ίδιο το γεγονός. Τι θα μπορούσαμε άραγε να πούμε σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο παρά πέντε πριν την αυτοκτονία; Σ’ αυτό το ερώτημα απαντά η κλινική ψυχολόγος Ελένη Νίκα : «Να μιλήσει. Να ψάξει να βρει ανθρώπους να μιλήσει. Είναι να γίνουμε όλοι σαν τον Διογένη με το φανάρι του, που έψαχνε ανθρώπους. Λοιπόν, να πάρουμε το φανάρι μας -κι αυτός φτωχός ήταν- και να ψάξουμε ανθρώπους (..) Εφόσον δεν έχω τον έλεγχο οπουδήποτε αλλού, έχω τον έλεγχο πάνω στον εαυτό μου. Οπότε είναι μία ύστατη λύση – διαφυγή, και ύστατος έλεγχος στο αδιέξοδο. Ελέγχω τον εαυτό μου και τον σκοτώνω. Όπως κάνει και ο σκορπιός όταν κυκλωθεί από φωτιά, γυρίζει την ουρά του και τρυπάει τον εαυτό του, αυτοκτονεί. Ή όπως κάνουν τα δελφίνια και οι φάλαινες όταν μολυνθεί το περιβάλλον τους, που βγαίνουν στην ξηρά και πεθαίνουν. Αυτοκτονούν. Είναι ο ύστατος έλεγχος και βέβαια η ύστατη κραυγή προς ένα κοινωνικό σύνολο το οποίο αναγκάζει τα μέλη του να διαφύγουν προς τα… πάνω γιατί δεν υπάρχει διαφυγή από πουθενά αλλού (…)» Ο δε ψυχαναλυτής Κώστας Νασίκας λέει: «Το βίωμα που το ζει κάποιος μόνος και δεν μπορεί να το μοιραστεί, οδηγεί στην αυτοκτονία (…) Η προβληματική της απόπειρας αυτοκτονίας, μετατίθεται σε αυτό. Στο να ζει κάποιος κάτι το αβίωτο, το οποίο δεν μπορεί να το μοιραστεί και δεν περιμένει, αλλά ούτε και μπορεί να περιμένει καμία βοήθεια; (…) Όταν δεν έχει μπλοκαριστεί αυτή η δυνατότητα αυθόρμητης έκκλησης για βοήθεια, δεν έρχεται η ιδέα αυτοκτονίας, διότι πάντα πάμε στην ιδέα να μοιραστούμε αυτό που βιώνουμε. Γι’ αυτό επιμένω στο μοίρασμα…» Ποιός νοιάζεται γι’ αυτές τις παράπλευρες απώλειες, που ακόμα δεν λέμε να κατανοήσουμε τι μας φωνάζουν κάθε φορά με το φευγιό τους; «Οι απόπειρες αυτοκτονίας, πολλαπλασιάζονται συνήθως περίπου επί 50, με τον αριθμό των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών. Δηλαδή 1000 αυτοκτονίες, έχουν πίσω τους γύρω στις 50.000 απόπειρες αυτοκτονίας και περισσότερο. Άρα οι απόπειρες αυτοκτονίες αυξήθηκαν τρομερά τα τελευταία χρόνια» ανέφερε επίσης ο Κώστας Νασίκας στην ίδια συνέντευξη, οπότε στην Ελλάδα θα πρέπει να μιλάμε και για τουλάχιστον 35.000 απόπειρες αυτοκτονίας σε πέντε χρόνια; Γιατί η Πολιτεία φέρεται με εφαρμογή θανατικής ποινής σε αυτούς τους ανθρώπους, στους σύγχρονους «Αθλίους», γιατί θεωρεί ότι μπορεί να στερεί ακόμα και την ύστατη δυνατότητα απλά μίας ακόμα εισπνοής. Ποιός από τους πολιτικούς και τους πολίτες, ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα νοσηρά δυσθεώρητα μεγέθη απελπισίας;
Παράπλευρες απώλειες
