Δεν συμπαθώ τις νεκρολογίες. Ωστόσο υπάρχουν εξαιρέσεις. Μερικοί αφήνουν πίσω τους κάτι, που μπορεί να δίνει νόημα στην ζωή όλων των άλλων. Και δικαιούνται δημόσιο αποχαιρετισμό. Μια τέτοια εξαίρεση είναι ο βραβευμένος και διεθνώς καταξιωμένος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης. Για δεκαετίες ολόκληρες, λίγα ήταν τα μεγάλα πολεμικά, πολιτικά, αθλητικά και κοινωνικά γεγονότα σε ολόκληρο τον κόσμο από τα οποία απουσίασε. Το να πει κανείς ότι απλώς τα κάλυψε με τον φακό του, θα ήταν πολύ φτωχό Ήταν το βλέμμα, η ψυχή του κόσμου. «Δεν με ενδιαφέρει να αποκαλύψω με τη φωτογραφία μου αλλά να δω βαθιά την ψυχή του ανθρώπου. Να βοηθήσω όσο μπορώ, και όπως μπορώ» έλεγε. « Εάν λοιπόν εγώ μπορώ να δείξω με τις φωτογραφίες μου αυτό που θεωρώ δίκαιο και καλό, εάν μπορώ να εκφράσω αυτές τις πανανθρώπινες αξίες, τότε έχω κάνει το καθήκον μου. Γιατί για μένα η φωτογραφία είναι φορέας ενός μηνύματος. Και νιώθω πάρα πολύ έντονη την ανάγκη να μπορώ να μιλώ γι’ αυτούς που έχουν αδικηθεί ή γι’ αυτούς που δεν έχουν φωνή. Αυτή νιώθω ότι είναι η αποστολή μου. Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”». Ας μείνουν αυτά τα λόγια του ως παρακαταθήκη.
Θα μου επιτραπεί, ανάμεσα από τις πολλές φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη από την χώρα μας, να ξεχωρίσω ως την πιο εμβληματική, που αποτυπώνει μέσα από πολλά συναισθήματα την Ελλάδα της κρίσης, αυτή του γέροντα συνταξιούχου, μπροστά στη πόρτα της Τράπεζας την επομένη ημέρα της επιβολής των capital cantrol…
