Αναφορά και στις άθλιες συνθήκες σε καταυλισμούς
Το Solidarity Now μιλά για γυναίκες που γυρνούν στη σκηνή καταυλισμού μια μέρα μετά τον τοκετό, που δεν πηγαίνουν τη νύχτα τουαλέτα γιατί φοβούνται μην τους επιτεθούν, που τρέμουν μήπως τα παιδιά τους μολυνθούν, γιατί δίπλα τους χοροπηδούν ποντίκια.
Επιπλέον, σύμφωνα με τις καταγγελίες, οι περισσότεροι από τους αρμόδιους υπαλλήλους στις δομές δεν έχουν καμία εξειδίκευση στον συγκεκριμένο τομέα, καθώς έχουν λάβει υποτυπώδη κατάρτιση. Πολλοί δεν είναι καν επαγγελματίες Υγείας, επομένως αρκετά προβλήματα δεν μπορούν να διαγνωσθούν εύκολα, πόσο μάλλον εκείνα που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά, όπως τα βασανιστήρια. Και οι συνεντεύξεις γίνονται σχεδόν πάντα σε χώρους χωρίς καμία ιδιωτικότητα.
Υπάρχουν, επίσης, φορές που η γραφειοκρατία νικά ακόμη και τον ίδιο τον νόμο. Μπορεί αυτοί που ζητούν άσυλο να δικαιούνται δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε δημόσια νοσοκομεία, η πρόσβαση ωστόσο μοιάζει ουτοπική. Γιατί ο ενδιαφερόμενος χρειάζεται ΑΦΜ και ΑΜΚΑ, γιατί για να τα βρει πρέπει να ξέρει ελληνικά, γιατί ακόμη κι αν κατορθώσει να τα βρει, οι γιατροί κι οι νοσοκόμοι δεν μιλούν τη γλώσσα του.
Η ΜΚΟ δεν διστάζει να καταγγείλει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι αρχές αρνούνται σκόπιμα να παρέχουν τα συγκεκριμένα έγγραφα, βάζουν «τρικλοποδιά» ζητώντας νομική τεκμηρίωση που ένας αιτών διεθνούς προστασίας είναι απίθανο να κατέχει, ή μόνιμη διεύθυνση.
Η οργάνωση δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρωπιστικό κομμάτι του προβλήματος, αλλά κάνει λόγο για κατασπατάληση χρημάτων από την ελληνική κυβέρνηση, ενώ μιλά ανοιχτά και για διαφθορά.
Όπως καταγγέλλει η οργάνωση για μια δομή φιλοξενίας στη Θεσσαλονίκη, κοστολογημένη με 2,5 εκατομμύρια ευρώ από γερμανική ΜΚΟ, το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής επέμεινε να ξοδέψει τρεις φορές περισσότερα, περί τα 8,5 εκατομμύρια δηλαδή, ευνοώντας κατά τα καταγγελλόμενα τοπική κατασκευαστική εταιρεία.
Η αναφορά προς το Ευρωκοινοβούλιο είναι πολύ προσεκτική και στο θέμα της διάθεσης των ευρωπαϊκών κονδυλίων, με τη Solidarity Now να έχει κάνει αγώνα να βρει άκρη ακόμη και στο Διαδίκτυο.
Παρά τις απαιτήσεις των ταμείων, και τις διαβεβαιώσεις της Ελλάδας, καμία ιστοσελίδα δεν περιέχει το εύρος των πληροφοριών που απαιτούνται. Υπάρχει μάλιστα και νεότευκτο site που δεν πληροί καν τη βασικότερη απαίτηση, τη δημοσιοποίηση των ελληνικών εθνικών προγραμμάτων.
Το ΒΗΜΑ