Καλά εκείνη είναι η επιτομή παραφροσύνης, αφασίας, χωρίς ίχνος στοιχειώδους ευαισθησίας που σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά της, σύμφωνα με όσα περιγράφονται και καταγγέλονται. Οι άλλοι; Ολοι οι άλλοι προφανώς «απόντες», προφανώς αδιάφοροι, προφανώς ασυγκίνητοι; Πατέρας, συγγενείς από κοντά και το νοσηλευτικό προσωπικό, ιατρών, καθηγητών, διευθυντών νοσοκομείων και όλων των άλλων. Μα καλά τι έκαμαν όλοι αυτοί; Με το δεύτερο παιδί, με το δεύτερο ανατριχιαστικό αφανισμό δεν μπήκαν ψύλλοι στ αυτιά τους; Κανένας δεν ήταν εις θέση να προβλέψει, δεν σκέφτηκε να ελέγξει το αδιανόητο; Οσο λοιπόν κι αν «σοκάρονται» τώρα οι ειδικοί και κυρίως οι μη ειδικοί, όσο κι αν εξανίστανται οι γείτονες, το περιβάλλον, οι φίλοι, ο σύζυγος-πατέρας, οι δάσκαλοι του 9χρονου παιδιού και οι γιατροί που αντιμετώπισαν τα περιστατικά, δεν εξηγείται το γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν υποψιάστηκε το παραμικρό. Τι έγινε άραγε η προτροπή του Χαμόγελου του Παιδιού, να απευθυνθούν στον Εισαγγελέα, οι γιατροί από την Πάτρα που ζήτησαν την βοήθειά του, γιατί «κάτι δεν πάει καλά»; Τι έγινε η καταγγελία στο Χαμόγελο του Παιδιού το 2014 για σωματική κακοποίηση της μόλις 10 μηνών Τζωρτζίνας, το οποίο και την ανέφερε στις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους, ως όφειλε; Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα αφοσιωμένους και ψυλλιασμένους ειδικούς. Με επιστημονική και λειτουργική διασύνδεση, σε ένα ουσιαστικό πλέγμα κοινωνικής προστασίας.
Οι άλλοι;
