Ένα κοριτσάκι μόλις 11 χρονών, ένα παιδάκι που δεν πρόλαβε να μπει καν στην εφηβεία, χάνει τη ζωή του. Πέφτει από στα βράχια σε μια παραλία στα Χανιά.. Η αστυνομία ψάχνει- λένε τα ρεπορτάζ- ακόμη και το σενάριο αυτό της αυτοκτονίας. Το βέβαιο είναι, ότι μέχρι να βρεθεί το κορμί της άψυχο στην παραλία, το κοριτσάκι δεν ζούσε χρόνια παιδικής αθωότητας και ανεμελιάς. Εχουν μιλήσει για ενδοοικογενειακή βία, για έναν βίαιο πατέρα που κακοποιούσε τα μέλη της οικογένειάς του. Που βρισκόταν σε διάσταση με την σύζυγό του, που είχε ξυλοκοπήσει τη δασκάλα των παιδιών του γιατί είχε πάει στο σχολείο να πάρει τα παιδιά χωρίς να έχει άδεια. Η δασκάλα αρνήθηκε να του παραδώσει τα παιδιά, γνωρίζοντας ότι υπάρχει περιοριστική εντολή σε βάρος του και κάνοντας το καθήκον της. Δεν ξέρουμε πώς πέθανε αυτό το παιδί.. Το ερώτημα είναι ένα, και θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα παντού. Θα μπορούσε να είχε σωθεί; Κανείς δεν το γνωρίζει, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να είχαν γίνει περισσότερα για να προβλεφθεί ένα τέτοιο τραγικό τέλος. Πώς αντιμετωπίστηκε η ψυχολογία των παιδιών μιας οικογένειας με κακοποιητή και αλκοολικό πατέρα ; Υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας ώστε αυτά τα παιδιά να μην καταλήγουν εκεί που κατέληξε η 11χρονη; Ψυχολογική υποστήριξη είχε λάβει ποτέ για να ξεπεράσει τα προβλήματα που περνούσε αυτό το παιδί; Σχολείο, κοινωνία ασχολήθηκαν καθόλου; Είπαν αυτά που λένε τώρα στους δημοσιογράφους εκεί που έπρεπε; Ο μόνος τρόπος να μην ξεχαστεί ο θάνατός της, είναι να έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά στις διπλανές πόρτες. Και να διεκδικούμε, να ξυπνάμε το κράτος όταν κοιμάται, Να απαιτούμε όλα εκείνα τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να προλάβουμε αντίστοιχες τραγωδίες. Όταν ένα μικρό παιδί χάνεται δεν πρέπει να το αφήνουμε να περάσει σαν μια απλή είδηση της καθημερινότητας. Πρέπει να βρίσκουμε τις αιτίες που έγινε αυτό, να θεραπεύουμε τα προβλήματα
Θα μπορούσε να είχε σωθεί;
