Γράφει ο
Νεκτάριος Καλογήρου
«Είναι το ριζικό μου να μισώ τους δικούς μου ανθρώπους. Τη ράτσα μου τη βρίσκω σιχαμερή. Αλλά και τον εαυτό μου τον μισώ. Τρώω τις χολεριασμένες σάρκες μου. Ρουφάω το δηλητηριασμένο αίμα μου. Κάθε μέρα κοινωνώ μόνος μου από τον εαυτό μου, σαν σκληρός μέγας ιερέας του λαού μου. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλ’ αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του από τα βάθη της ψυχής τους». Απόσπασμα από το έργο «Ο νάνος», του νομπελίστα Περ Λάγκερκβιστ.
Η περίπτωση της Μαρίνας Ρόδου (η νέα μαρίνα) αποτελεί ίσως την πιο απτή απόδειξη της κακίας (όπως εκείνη του «Νάνου») ενός ολόκληρου συστήματος έναντι μιας επιχείρησης. Η «Μαρίνα» τιμωρείται καθημερινά, σαν να διέπραξε κάποιου είδους έγκλημα. Η περιγραφή αυτή δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε λόγια που γράφονται για να συμπληρώσουν σελίδες ή να εξυπηρετήσουν κάποια συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση, με το ρεπορτάζ αυτό, το μόνο συμφέρον που εξυπηρετείται είναι εκείνο της αλήθειας.
Βρωμιά και διαρκής
ρύπανση
Η πρώτη απόφαση που έπρεπε να ληφθεί για την υποστήριξη της σωστής λειτουργίας της μαρίνας Ρόδου είναι η εξεύρεση λύσης στη διαρκή ρύπανση της θάλασσας. Καθημερινά, στη θαλασσινή της είσοδο (περιοχή Public), εκβάλλουν εκατοντάδες λίτρα ακάθαρτων υδάτων. Βοθρολύματα, αναμεμειγμένα με λάδια αυτοκινήτων και κάθε είδους απόβλητα οδηγούνται από τους αγωγούς ομβρίων υδάτων ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυτελούς υποδομής. Τα νερά μένουν εκεί στάσιμα, προκαλώντας τρομερή δυσοσμία και κυρίως ρύπανση άνευ προηγουμένου.
Αν και πρόκειται για καταφανές έγκλημα κατά του περιβάλλοντος, ουδείς μέχρι σήμερα έχει επιχειρήσει να δώσει ταυτότητα στο πρόβλημα. Δεν έχει γίνει ανάλυση για το είδος των υγρών που καταλήγουν στη θάλασσα. Είναι μόνο βοθρολύματα και λάδια ή μήπως εκεί μέσα υπάρχουν και υγρά από μπαταρίες και στοιχεία από καταλύτες οχημάτων; Αν συμβαίνει αυτό τότε θα πρέπει να σταματήσει η συζήτηση περί ρύπανσης, διότι το πρόβλημα ανάγεται σε μόλυνση που θα έχει επιπτώσεις στο νερό για γενεές ολόκληρες.
Το συγκεκριμένο σημείο είναι μια χαίνουσα πληγή για την πόλη της Ρόδου. Κάθε λίτρο βρωμιάς που ρέει στη θάλασσα, αντιστοιχεί σε ένα λίτρο αναισθησίας εμάς των πολιτών, αλλά και της δημοτικής αρχής που μας εκπροσωπεί.
Γιατί δεν δίδεται έγκριση στη β’ φάση της μαρίνας;
Το έργο «Μαρίνα Ρόδου», χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η α’ φάση αφορά το ήδη εκτελεσθέν έργο. Τον προσήνεμο μόλο, τις προβλήτες, τα έργα στη λιμενολεκάνη και τις χερσαίες εγκαταστάσεις. Ωστόσο, η β’ φάση προβλέπει την επέκταση του έργου μέχρι τα παλιά σφαγεία. Η επέκταση αυτή είχε σχεδιαστεί από τους μελετητές, ως απαραίτητη συνθήκη ώστε η μαρίνα να λειτουργήσει σωστά.
Πιο συγκεκριμένα, το έργο κατασκευάσθηκε στο «μάτι» του νοτιά. Αυτό σημαίνει πως όταν αγριεύει ο Σιρόκος (ΝΑ άνεμος) θα πρέπει να υπάρχουν τρομερές αντιστάσεις για να προστατευτούν τα ελλιμενισμένα σκάφη. Για το λόγο αυτό οι μελετητές του έργου σχεδίασαν το μόλο μέχρι τα παλιά σφαγεία, ώστε όλα τα σκάφη που διαχειμάζουν (παραμένουν το χειμώνα) στη μαρίνα να παραμένουν απολύτως ασφαλή και αταλάντευτα (από τον κυματισμό που μαίνεται έξω).
Η β’ φάση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη 12μηνη λειτουργία της μαρίνας. Τον Ιανουάριο του έτους 2017, η εταιρεία «Μαρίνες Ρόδου Α.Ε» είχε υποβάλει αίτημα έγκρισης κατασκευής της β’ φάσης του έργου, διότι έτσι θα ολοκληρωνόταν η μελέτη. Μάλιστα, στο οικόπεδο της μαρίνας είχαν εγκατασταθεί όλα τα βαρέα μηχανήματα, αλλά και μπλόκια που απαιτούνται, έτσι ώστε οι εργασίες να ξεκινήσουν αμέσως. Τότε, η εταιρεία είχε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση 25 εκατομμυρίων ευρώ για την υλοποίηση του έργου.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, η δημοτική αρχή ακόμα δεν έχει δώσει την απαραίτητη έγκριση. Τα μηχανήματα και τα μπλόκια ακόμα περιμένουν. Ασφαλώς, η εξουσία έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι κρίνει πως είναι σωστό, ωστόσο τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα: Νομιμοποιείται μια δημοτική αρχή να θέτει σε κίνδυνο μια τεράστια επένδυση και να μη δίδει την ευκαιρία σε μια επιχείρηση να λειτουργήσει σε όλη της τη διάσταση; Πολλώ δε μάλλον όταν ο πρώτος που θα ωφεληθεί από την πλήρη λειτουργία της μαρίνας θα είναι η τοπική οικονομία; Σημειώνεται ότι η Λέρος στηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής της ευμάρειας στη μαρίνα και στα 600 σκάφη που παραμένουν εκεί στη διάρκεια του χειμώνα.
Το έτος 1914 ο Φρανζ Κάφκα έγραφε στη «Δίκη» ότι είναι μάταιη κάθε μορφής αντίσταση στην εξουσία. Εχει περάσει ένας ολόκληρος αιώνας από τότε. Ολοι οι τουριστικοί προορισμοί μεγαλουργούν και στη Ρόδο εξακολουθούμε τρώμε τις σάρκες μας.
Μα πού είναι η Μαρίνα;
Η μαρίνα Ρόδου αποτελεί σήμερα την πιο σημαντική, νεότερη λιμενική υποδομή στο νησί. Εκεί εργάζονται 20 άτομα. Στις επιχειρήσεις των χερσαίων εγκαταστάσεων απασχολούνται 50 άτομα. Κάθε μήνα αποδίδονται σε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές συνολικά 220.000 ευρώ. Επιπρόσθετα, πληρώνονται μηνιαίως 2000 ευρώ σε τέλη καθαριότητας και πολλά περισσότερα καταβάλλονται για την ύδρευση και τον ηλεκτροφωτισμό. Σε αυτά δεν έχουν συνυπολογιστεί τα έσοδα της τοπικής κοινωνίας από τα ελλιμενιζόμενα σκάφη, η παραγωγή φόρων, ούτε και τα οφέλη από τη διαρκή τουριστική προβολή.
Κι όμως, σε ολόκληρη την πόλη και σε ολόκληρο το νησί δεν υπάρχει μία πινακίδα «Προς Μαρίνα Ρόδου». Πουθενά. Ουδεμία αναφορά στους δημόσιους χώρους, στις λεωφόρους, ούτε καν στην οδό Αυστραλίας υπάρχει μία ένδειξη ότι παραδίπλα βρίσκεται μια υποδομή ανοικτή για το κοινό. «Ολοι οι καλοί μαζί και ο ψωριάρης χώρια». Μπορεί η μαρίνα να μην είναι ο «ψωριάρης» ωστόσο είναι αποκομμένη από παντού. Σαν να τιμωρείται.
Ξεπουλιούνται φθηνά
οι θέσεις στο Μαντράκι
και την Κολόνα
Το Μαντράκι και η προβλήτα της Κολόνας είναι ίσως οι καλύτερες θέσεις ελλιμενισμού σκαφών σε ολόκληρη τη Μεσόγειο θάλασσα. Η προσέγγιση με το σκάφος γίνεται σχεδόν μέσα στον αστικό ιστό, σε ονειρικό σκηνικό, με θέα το κάστρο, τα τείχη και τα ιταλικά κτήρια. Οι σκαφάτοι απολαμβάνουν τον εκεί ελλιμενισμό, καθώς τους προσφέρει ασφάλεια και προβολή, διότι κάνουν έξοδο στην πόλη σαν μοντέλα σε πασαρέλα.
Κι όμως, όλο αυτό το πληρώνουν πάμφθηνα. Το κόστος ελλιμενισμού σε Μαντράκι και Κολόνα είναι ίσο με το 1/6 του κόστους που θα έπρεπε να πληρωθεί σε οποιαδήποτε άλλη μαρίνα μέσης κατηγορίας. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό; Επειδή δεν υπάρχουν τουαλέτες; Διότι στο Μαντράκι υπάρχουν τουαλέτες, όμως αφέθηκαν στο έλεος του χρόνου και λόγω της καταστροφής τους, παραμένουν κλειστές. Αραγε, οι εξευτελιστικές τιμές ελλιμενισμού δεν θα επηρεάσουν αρνητικά την τελική τιμή εκποίησης (σετ με τη Νέα Αγορά) που προωθείται μετά βαΐων και κλάδων;
Αραγε, σε ποια θέση θα ήταν σήμερα η Ρόδος αν το Μαντράκι και η Κολόνα εισέπρατταν τα τέλη που πρέπει; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι θα ήταν αδύνατη η σύγκριση με το Μονακό;
Είναι πράγματι τραγικό. Σήμερα το Μαντράκι, είναι: μαρίνα, είναι: επισκευαστική ζώνη (ο κάθε ένας ξύνει χρώματα, βάφει, τρίβει λαμαρίνες), είναι: χώρος πετρέλευσης σκαφών (πριν τέσσερις ημέρες διέρρευσε μεγάλη ποσότητα πετρελαίου στο νερό και αυτό πέρασε στα «ψιλά», δημοσιεύουμε σχετικές φωτογραφίες).
Τόση είναι η απαξίωση, ώστε μία από τις καλύτερες λιμενικές υποδομές της Μεσογείου προωθείται αποκλειστικά για τζαμπατζήδες. Αύριο, όταν θα έχει αναλάβει ιδιώτης επενδυτής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Αρα, αν οι δημοτικές αρχές ήταν και παραμένουν ανήμπορες να αναδείξουν το μέγιστο όφελος από μια υποδομή, γιατί μπορεί να θεωρούν ότι είναι λογικό να κρατούν καθηλωμένη σε προβλήματα τη νέα μαρίνα (η οποία επηρεάζεται αρνητικά από την πολιτική χαμηλών τιμών σε Μαντράκι και Κολόνα);
Για την… ιστορία
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με αναφορά στο «Νάνο» του Σουηδού νομπελίστα Περ Λάγκερκβιστ. Ο χαρακτήρας του έργου θεωρήθηκε ως το συνώνυμο της κακίας. Ο πρίγκιπας της πόλης που είχε ως συμβουλάτορα το «Νάνο» τελικώς είδε το βασίλειό του να πεθαίνει μέσα στα τείχη που είχε χτίσει για προστασία.
