Η Κατερίνα Διακογεωργίου, ως εκπαιδευτικός σήμερα, περιγράφει στη συνέντευξή της στη «δημοκρατική» την βάσανο για την προετοιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων περίοδο κατά την οποία έφτασε να πάρει 30 κιλά!
Με αφορμή, την ολοκλήρωση μιας ιδιαίτερα πιεστικής περιόδου για τους μαθητές της τρίτης λυκείου, η Κατερίνα Διακογεωργίου, ανατρέχει στην περίοδο που το άγχος, η πίεση, το στρες και το κυνήγι μιας θέσης στο Πανεπιστήμιο καθόριζαν επί τρία χρόνια την καθημερινότητά της με αποτέλεσμα, όπως εξομολογείται, να καταστεί «ρομποτάκι».
Στη συνέντευξή της, μιλά για την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, το «βάρος» των 110 κιλών, τη στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή της και πώς εκτός από τα περιττό βάρος, «ξεφορτώθηκε» και όλα όσα την βάραιναν…
• Αφήσαμε πίσω την εξαιρετικά στρεσογόνα περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, που φέτος λόγω και της πανδημίας του κορωνοϊού, είχε επιπλέον ιδιαιτερότητες. Θέλω να μου πεις, όταν εσύ πέρασες τη βάσανο των πανελλαδικών εξετάσεων, τι σε ζόρισε περισσότερο.
Να καταφέρω να επιτύχω το στόχο μου.
• Ο οποίος ποιος ήταν; Ηταν εξαρχής τα παιδαγωγικά;
Την πρώτη φορά που έδωσα πανελλήνιες όχι, αν και το είχα και τότε στο μυαλό μου. Εγώ έδωσα δύο φορές πανελλήνιες. Ο στόχος ήταν να καταφέρω να περάσω σε μια σχολή και να βρω μετά αμέσως εργασία, έτσι το είχα πλάσει εγώ στο μυαλό μου.
• Και η προετοιμασία ξεκινά από την πρώτη τάξη του Λυκείου;
Ναι.
• Τότε είναι που αρχίζεις να πιέζεσαι;
Ναι. Από την πρώτη Λυκείου που μπήκα ουσιαστικά στη διαδικασία της προετοιμασίας για την τρίτη Λυκείου. Ολο αυτό το άγχος και την πίεση, εγώ το ένιωθα να κλιμακώνεται. Ενιωθα ότι ανέβαινα ένα βουνό και έφτασα στην κορυφή του, στην κορυφή του άγχους, στην τρίτη Λυκείου.
• Είναι η περίοδος που έχεις πάρει τα κιλά;
Ναι.
• Πότε ξεκίνησες να χάνεις τον έλεγχο με το φαγητό;
Στα μέσα της τρίτης Λυκείου. Από τον Δεκέμβριο ουσιαστικά θυμάμαι ότι είχα πια αφήσει τον εαυτό μου στο έλεος των φροντιστηρίων, στο έλεος του φαγητού και ένιωθα σαν ρομποτάκι.
• Πόσα κιλά έφτασες;
Εφτασα τα 110 κιλά από 80! Από την πρώτη Λυκείου μέχρι την τρίτη Λυκείου είχα πάρει 30 κιλά! Μπορεί να έτρωγα δύο ή ακόμα και τρία πιάτα φαγητό το μεσημέρι, και το βράδυ να έτρωγα πάλι. Δεν είχε να κάνει με την πείνα αυτή η κατάσταση, ήταν μια μηχανική κίνηση που έκανα. Ασυναίσθητα πήγαινα στο ψυγείο, το άνοιγα και το έκλεινα, πότε έτρωγα, πότε όχι, ούτε θυμάμαι πόσες φορές.
• Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;
Εμένα να διαβάζω και να τρώω. Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι άλλο στα χρόνια του Λυκείου.
• Τον εαυτό σου τον έβλεπες στον καθρέφτη;
Ναι, εγώ δεν είχα θέμα με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν είχαν οι άλλοι, αλλά εγώ δεν είχα. Και κοινωνική ήμουν, και τις παρέες μου είχα… Ενιωθα βέβαια κάποια βλέμματα συμμαθητών μου, επικριτικά, κοροϊδευτικά…
• Οταν είχες περάσει τα 100 κιλά;
Και πιο πριν. Γιατί, ανέκαθεν ήμουν ένα γεματούτσικο παιδί αλλά δεν ήμουν ποτέ τόσα πολλά κιλά όσα στο Λύκειο, σε σημείο να με βλέπουν και να μου λένε “πώς είσαι έτσι”.
• Bullying για τα κιλά σου, υπέστης;
Και αυτό… Αλλά το αντιμετώπιζα, απαντούσα.
• Τι σου έλεγαν δηλαδή;
Διάφορους χαρακτηρισμούς.
• Ο πιο σκληρός χαρακτηρισμός ποιος ήταν;
Θυμάμαι μια φορά που μου είπαν, “πού πας έτσι ρε χοντρή”.
• Περνάς λοιπόν τις τρεις τάξεις του Λυκείου και φτάνει η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων, την πρώτη φορά…
Αγχος, στρες, αϋπνία, πίεση και προσήλωση στο στόχο. Αυτό χαρακτήριζε η περίοδος των πανελλαδικών εξετάσεων για μένα. Γενικά ως φιλοσοφία ζωής έχω να θέτω έναν στόχο και να τον επιτυγχάνω. Απλώς τότε, ίσως επειδή ήταν ο πρώτος στόχος που είχα θέσει, μου είχε φανεί πολύ δύσκολος ίσως γι αυτό και μου φαινόταν δύσκολη η εκπλήρωσή του και είχα χάσει τον εαυτό μου.
• Την πρώτη φορά που έδωσες πανελλαδικές εξετάσεις, πού πέρασες;
Είχα περάσει στο Μαθηματικό Αθηνών, παρακολούθησα ένα εξάμηνο και μετά έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ρόδου.
• Πότε φτάνεις στο σημείο που λες, δεν είμαι εγώ αυτό που βλέπω στον καθρέφτη;
Τον Ιούνιο του 2010, όταν τελείωνα πια τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε, πήγα να κάνω εξετάσεις και μου λέει ο γιατρός, “καλές είναι οι εξετάσεις, αλλά αυτά τα νούμερα, δεν είναι για ένα κοριτσάκι 17 χρονών, είναι μετρήσεις μιας γυναίκας 40 ετών”. Κι εκεί ήταν που μου έγινε ένα κλικ. Ουσιαστικά δεν αφορούσε το αισθητικό κομμάτι, διότι τότε για να είμαι ειλικρινής δεν με ένοιαζε κιόλας. Προείχε το θέμα υγείας.
• Δηλαδή ήσουν 110 κιλά και δεν σε ενοχλούσε;
Τότε, όσες φωνές και να άκουγα, όσους και να μου έλεγαν ότι πρέπει να αδυνατίσω, ότι πρέπει προσέξω, δεν τους άκουγα. Το έπαιρνα και λίγο αντιδραστικά… Ο γιατρός βέβαια, δεν μου ανέφερε το θέμα των κιλών αλλά ότι τα αποτελέσματα αντιστοιχούσαν σε γυναίκα 40 ετών. Ετσι, εκείνη την ώρα μου έγινε ένα κλικ. Τότε έκλεισα ραντεβού με την διατροφολόγο Χρύσα Καραγιάννη, την οποίαν γνώριζαν οι γονείς μου προσωπικά και έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Αυτό που της αναγνωρίζω μέχρι και σήμερα που πηγαίνω, πλέον μόνο για συντήρηση, είναι ότι πρώτα με άκουσε, δεν μου επέβαλε τίποτα και μου είπε έλα να φτιάξουμε μαζί ένα πρόγραμμα διατροφής που πρωτίστως θα έχει να κάνει με τροφές που αγαπάς. Μου εξήγησε ότι δεν θα στερηθώ τίποτα και όντως αυτό είναι αλήθεια. Εγώ έχανα κιλά τρώγοντας, αλλά τρώγοντας ισορροπημένα και προσαρμοσμένα στις δικές μου ανάγκες. Δεν στερήθηκα τίποτα, ούτε και γλυκά. Τώρα, αν μου πεις να φάω γλυκό μπορεί να πω όχι.
• Πόσο καιρό σου πήρε αυτό το ταξίδι;
Μου πήρε περίπου 10 χρόνια. Από το 2010 που ξεκίνησα μέχρι και σήμερα, πηγαίνω στη διατροφολόγο αλλά τον τελευταίο χρόνο για να κάνω συντήρηση. Πήγαινα όλα αυτά τα χρόνια, διότι ένιωθα και μια ασφάλεια, ήθελα να ξέρω ότι έχω κάποιον να με ελέγχει.
• Αυτά τα 10 χρόνια, τι σε ζόρισε περισσότερο;
Να μάθω να τρώω ισορροπημένα. Δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα τίποτα.
• Την μεγάλη διαφορά πότε την αισθάνθηκες;
Στα τέσσερα χρόνια, που ήμουν πλέον φοιτήτρια στο παιδαγωγικό και η μεγάλη μου ικανοποίηση ήταν ότι κατέβηκα νούμερο στα ρούχα μου! Τότε είχα μπει πλέον στο large, ενώ πριν έπαιρνα ρούχα xlarge ή ακόμα και xxlarge. Υπήρχαν μαγαζιά που δεν περνούσα ούτε απ΄έξω. Ηξερα ότι και να μπω μέσα δεν επρόκειτο να βρω ρούχα. Και μου έχει τύχει κιόλας να μπω σε μαγαζί, 17-18 χρονών, και να μου πει η πωλήτρια “εδώ δεν έχουμε ρούχα να σας βολέψουμε, δεν έχουμε κάτι για εσάς”. Ακόμα και στα πρώτα χρόνια της διατροφής, παρότι έχανα κιλά, φοβόμουν να μπω σε ένα μαγαζί γιατί δεν ήθελα να ακούσω πάλι ότι δεν υπάρχουν ρούχα για εμένα.
• 10 χρόνια πάντως είναι ένα μακρύ ταξίδι.
Ναι, αλλά αυτό έχει να κάνει με εμένα. Δεν ήθελα να κάνω εξαντλητικές δίαιτες, δεν ήθελα να στερηθώ τίποτα. Δεν ήθελα να χάσω κάποιες γεύσεις από τη ζωή μου.
• Σήμερα, πόσα κιλά είσαι;
Σήμερα είμαι 63,5 είναι τα λιγότερα κιλά που είχα ποτέ. Εννοείται πως έχει αλλάξει η ψυχολογία μου, έχει τονωθεί η αυτοπεποίθησή μου μπορώ να πω ακόμα ότι αυτό έχει θετικές επιπτώσεις και την προσωπικότητά μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν τότε.
• Μαζί με τα κιλά προφανώς “ξεφορτώθηκες” ανασφάλειες, φοβίες… Μαζί με το βάρος των κιλών έφυγαν κι άλλα πράγματα που σε βάραιναν.
Βεβαίως. Χάνοντας βάρος, χάνεις και όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω, που σε βαραίνουν…
• Στους ανθρώπους που παλεύουν με το βάρος τους, έχουν πέσει στην ίδια παγίδα που έπεσες κι εσύ, γιατί για πολλούς είναι μια επίπονη προσπάθεια, τι θα έλεγες;
Μπορώ να καταλάβω τον πόνο τους, γιατί είναι πόνος μεγάλος… Εγώ έτσι το βίωσα αυτό το ταξίδι και είναι πολύ δύσκολο. Ειδικά τα παιδιά που δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις, πρέπει να έχουν γερό ψυχισμό και τεράστια αποθέματα για να μην κλονιστούν. Πρέπει να είναι ώριμα για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις εξετάσεις στην πραγματική τους διάσταση. Δυστυχώς είναι το σύστημα τέτοιο -και τώρα μιλώ ως εκπαιδευτικός- που τις καθιστά καθοριστικές για τη ζωή μας, για μαθητές και γονείς. Το κλειδί είναι να θέσεις τον στόχο και να μείνεις προσηλωμένος σε αυτόν. Εγώ το έκανα για μένα, για κανέναν άλλον. Δεν αδυνάτισα επειδή ενδεχομένως οι άλλοι να είχαν πρόβλημα, εγώ ήθελα να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Στις άσχημές μου μέρες, σκέφτομαι εκείνο το κοριτσάκι που ήμουν τότε, η εικόνα του δεν έχει φύγει από το μυαλό μου, παρ΄οτι η διαφορά των μείον 30 κιλών είναι εμφανής.
• Στον καθρέφτη όταν κοιτάς σήμερα τι βλέπεις;
Αυτό που είμαι σήμερα, παρ΄ότι μου πήρε πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω τη διαφορά. Ακόμα και στα πρώτα πέντε έξι χρόνια που έκανα διατροφή και είχα χάσει κιλά, εγώ εξακολουθούσα να βλέπω στον καθρέφτη εκείνο το παχύσαρκο κορίτσι.
• Σήμερα τι θα ήθελες να πεις σε εκείνο το κορίτσι;
Μπράβο, γιατί πέρασε δύσκολα και τα κατάφερε! Πολλές φορές ξυπνούσα και ήθελα να πάω κάπου και σκεφτόμουν πώς θα πάω… Ή να πάω στην παραλία και έλεγα πώς θα βάλω το μαγιό, πώς θα με δουν, τι θα σχολιάσουν. Πλέον, έχω αλλάξει, έχω ωριμάσει, έχω αποκτήσει αυτοπεποίθηση… Μου έδωσε πολλά μαθήματα αυτό το ταξίδι. Ανακάλυψα και άλλες πτυχές του εαυτού μου, βρήκα ξανά κομμάτια που είχα χάσει όταν πήρα τα κιλά. Ηταν ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες…
