Έρχεται εκείνη η στιγμή, που διαπιστώνεις, ότι δεν μπορείς να εκφράσεις την άποψή σου για κάποιο θέμα, χωρίς κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι ανήκεις σε κάποιο κόμμα. Από την πλευρά των κυβερνώντων και των συμπαθούντων, σε εντάσσουν στο μέτωπο της αντικυβερνητικής προπαγάνδας, αν επισημάνεις όσα βγάζουν μάτι. Την τραγική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, τις απαράδεκτες δηλώσεις τύπου Τόσκα ή Καμμένου. Από την άλλη, αν τολμήσεις να μιλήσεις για τις εγκληματικές ευθύνες εκείνων που κυβέρνησαν επί δεκαετίες σε καταχωρούν στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ταμπέλες σκεπάζουν την όποια φωνή που απλά θέλει να μην ανήκει σε καμιά πλευρά, και είναιτης σχολής “έχω δική μου άποψη”. Μέχρι ένα σημείο είναι κατανοητές και οι αντεγκλήσεις και οι διαφωνίες και οι εξυπνάδες. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση για απόλυτη ή έστω μερική συμφωνία. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν ο σχολιασμός ξεφεύγει από την καθαυτή επιχειρηματολογία και μετατρέπεται σε σωρεία επιθετικών προσδιορισμών αναλόγως σε ποια πλευρά σε έχουν κατατάξει.
Οι ταμπέλες…
