Συνέντευξη στον
Δημ. Γκαρτζώνη
Η Ροδίτισσα σολίστ Θεοδοσία Ντόκου είναι μια δυναμικά ανερχόμενη σε έναν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου ως παιδί και ταξίδευε κάθε σαββατοκύριακο με το πλοίο στην Αθήνα για να κάνει μάθημα πιάνου στο Ωδείο Αθηνών με τον Άρη Γαρουφάλη. Στα 16 της μετακόμισε στην Αθήνα για να φοιτήσει στο Ωδείο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της μεταξύ άλλων στο UdK του Βερολίνου και στο περίφημο Juilliard School στη Νέα Υόρκη. Σήμερα, η Θεοδοσία είναι συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι και παίζει σε μεγάλα θέατρα και χώρους μουσικής ανά τον κόσμο. Όνειρό της, είναι να βρίσκεται στο αεροπλάνο κάθε δεύτερη μέρα!
Σημαντική στιγμή της καριέρας της ήταν το 2009 η συνάντηση με την σπουδαία Μάρτα Άργκεριχ η οποία από τότε είναι μέντοράς της. Είναι αφοσιωμένη στην τέχνη της ως πιστός στρατιώτης και δηλώνει σε συνέντευξή της στη «δημοκρατική»: «Κανένας δεν σου φτιάχνει την καριέρα. Ο καθένας χαράζει το δικό του κύκλο. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με κόκκινο χαλί και ροδοπέταλα. Ένα-ένα τα σκαλιά γιατί δεν υπάρχουν ασανσέρ στην επιτυχία».
• Η μουσική βραδιά με την Μάρτα Άργκεριχ και την ΚΟΑ στο Ηρώδειο ήταν μία μεγάλη επιτυχία! Μιλήστε μας για την εμπειρία αυτή.
Κάθε φορά που είμαι καλεσμένη να παίξω στη χώρα μου και ειδικά φέτος που ήταν η συναυλία στο Ηρώδειο με τη Martha Argerich και με τη ΚΟΑ υπό τη διεύθυνση του Στέφανου Τσιαλη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ήταν μεγάλη συγκίνηση για μένα. Ειναι από τους χώρους που κάθε καλλιτέχνης ονειρεύεται να παίξει. Είμαι πολύ χαρούμενη που είχε απήχηση από το κοινό καθώς δεν υπήρχε θέση ελεύθερη, πραγματικά sold out!
• Σήμερα θα παίξετε στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Πώς αισθάνεστε όταν παίζετε στη Ρόδο όπου ανάμεσα στο κοινό βρίσκονται συγγενείς και φίλοι σας;
Έχω μεγάλη χαρά και συγκίνηση κάθε φορά που παίζω στο νησί μου με το καταπληκτικό και ένθερμο κοινό του. Απο τη μια ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Ρόδου με την άψογη οργάνωσή του και από την άλλη το πανέμορφο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, θα κάνουν δυνατή μια υπέροχη βραδιά την Κυριακή.
• Δηλώσατε σε μία παλαιότερή σας συνέντευξη ότι δεν σταματάτε ποτέ τη μελέτη, ότι το πιάνο απαιτεί διαρκή εξάσκηση. Αλήθεια, πόση εξάσκηση χρειάζεται ένας πιανίστας του δικού σας επιπέδου;
Είναι αλήθεια ότι μελετώ πάρα πολλές ώρες. Είμαι σε ένα στούντιο δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα κάθε μέρα χωρίς διάλειμμα. Πρέπει να βρίσκεσαι πολλές ώρες πάνω από τα πλήκτρα Τα χέρια πρέπει να βρίσκονται πάντα στο πιάνο.
• Φαντάζομαι η εμφάνισή σας στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου αποτελεί ορόσημο στην καριέρα σας. Πλέον ταξιδεύετε παντού για τις εμφανίσεις σας. Ποιες είναι οι όμορφες στιγμές της πορείας σας και ποιες οι θυσίες που απαιτούνται;
Το ορόσημο στην καριέρα μέχρι στιγμής, ήταν η γνωριμία με τη Martha Argerich που από το 2009 είναι η μέντοράς μου και είμαι υπό την καθοδήγησή της. Ταξιδεύω πάρα πολύ. Το όνειρό μου είναι να παίζω κάθε δεύτερη μέρα. Οι χώρες για μένα είναι μια αίθουσα συναυλιών. Από αεροπλάνο σε αεροπλάνο. Λόγω της πολύωρης μελέτης και των συχνών ταξιδιών είναι πολύ δύσκολο να έχω προσωπική ζωή.
Στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να βρίσκομαι με φίλους για έναν καφέ και αυτό το θεωρώ μεγάλο δώρο. Επίσης μου λείπει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου στην Ελλάδα.
• Δηλώνετε πάντα στις συνεντεύξεις σας ότι η σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα σας ήταν το 2009, όταν γνωρίσατε το ζωντανό θρύλο το πιάνου, την Μάρτα Άργκεριχ. Πώς είναι η συνεργασία σας μαζί της και ποια η σημαντικότερη συμβουλή που σας έχει δώσει;
Είναι πραγματικά, διότι η καριέρα μου πήρε άλλη τροπή. Η Martha Argerich είναι μια δυνατή προσωπικότητα είναι όπως ένας ήλιος που φωτίζει και θερμαίνει. Μπορείς να πάρεις ένα μαύρισμα, αλλά δεν πρέπει να πας πολύ κοντά γιατί θα καείς. Αν κάποιος δεν έχει τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του ικανότητες υπάρχει κίνδυνος να μην εξελιχθεί δίπλα σε μια μεγάλη προσωπικότητα, γιατί ο ίσκιος της είναι τόσο δυνατός που επισκιάζει τον άλλο. Αυτό το έχω υπόψιν μου. Κανένας δε σου φτιάχνει την καριέρα. Ο καθένας χαράζει το δικό του κύκλο. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος και δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με κόκκινο χαλί και ροδοπέταλα. Ένα-ένα τα σκαλιά γιατί δεν υπάρχουν ασανσέρ στην επιτυχία.
• Πλέον μένετε μόνιμα στο Βερολίνο. Πώς είναι να ζει κανείς στο εξωτερικό και τι είναι αυτό που σας λείπει από την Ελλάδα; Πιστεύετε ότι ένας μουσικός, όπως εσείς μπορεί να βρει στην χώρα μας τις συνθήκες που χρειάζεται για να δημιουργήσει, να αφοσιωθεί στην τέχνη του, το ίδιο εύκολα με το εξωτερικό;
Στο εξωτερικό φυσικά υπάρχει μεγάλο κοινό στην κλασική μουσική. Είναι η δουλειά μου και η βάση μου. Η Ελλάδα, αν και μικρή χώρα σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, διαθέτει αρκετές μεγάλες αίθουσες συναυλιών και αμέτρητα φεστιβάλ.
Θεωρείτε ότι στην Ελλάδα η κλασική μουσική έχει την ίδια απήχηση με την (υπόλοιπη) Ευρώπη;
Υπάρχει μουσική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και πολλά ωδεία είναι φυτώρια για νέους καλλιτέχνες με αξιόλογους δασκάλους μουσικής. Πολλοί Έλληνες μουσικοί σπουδάζουν σε ξένα πανεπιστήμια και διακρίνονται. Θα έλεγα ότι η ελληνική μουσική πραγματικότητα είναι θετική και σε εξέλιξη.
Αν επέστρεφα και έπαιζα μόνο στην Ελλάδα νομίζω ότι αυτό δε θα ήταν εφικτό διότι π.χ. κανένας Ιταλός δε παίζει μόνο στην Ιταλία, ακόμη και ένας Γερμανός δε παίζει μόνο ση Γερμανία με τις πολυάριθμες αίθουσες της. Η μουσική δεν έχει σύνορα. Είναι πάνω από κράτη, πάνω από κουλτούρες, πάνω από εδαφικά σύνορα. Η μουσική έχει απήχηση σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε υπάρχει περίοδος που παίζω κάθε μέρα, είναι η δουλειά μου. Φαντάζεστε να έπαιζα κάθε μέρα στην Ελλάδα; Θα βαριόνταν να με βλέπουν…
Προσωπικά θα ήθελα κάθε χρόνο να παίζω στη χώρα μου, διότι επιθυμώ την επαφή μου με το ελληνικό κοινό το οποίο είναι πολύ αξιόλογο.
• Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά μετά από 10 χρόνια;
Θα ήθελα πολύ να είμαι από αεροπλάνο σε αεροπλάνο κάθε δεύτερη μέρα…
*Σήμερα στις 21.00 στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου θα πραγματοποιηθεί η συναυλία μουσικής δωματίου με τη Θεοδοσία Ντόκου (πιάνο) και τον Pedro Andrade (βιολί)
