Είναι προφανές πως η τεράστια καταστροφή που συντελέστηκε στο νησί μας, διαμορφώνει νέα δεδομένα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.
Αν λίγες ημέρες πριν η δημόσια συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από ζητήματα καθημερινότητας και απλής διαχείρισης, σήμερα έχει λάβει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και εντοπίζεται στο αύριο. Ένα αύριο γεμάτο προκλήσεις αλλά και υψηλές απαιτήσεις.
Κάθε απρόσμενο τραγικό γεγονός συνοδεύεται από θλίψη, οργή, θυμό, αναζήτηση ευθυνών και κάθε λογής ακραίες συμπεριφορές.
Συμπεριφορές που πολλές φορές καθοδηγούνται από επιτήδειους, με μοναδικό όφελος την αποκόμιση πρόσκαιρου οφέλους. Ανέκαθεν τα θολά νερά ήταν ελκυστικά για αλίευση ψήφων, από αυτούς που δεν είχαν πολιτικό λόγο και λειτουργούσαν στη λογική των γενικεύσεων.
Γενικεύσεις που ακροβατούν με έναν ιδιότυπο λαϊκισμό, τον οποίο στη χώρα μας έχουμε βιώσει στο πετσί μας με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Μπορούμε όμως έτσι να πορευτούμε στο μέλλον;
Σαφώς όχι, αφού η επόμενη μέρα είναι συνυφασμένη με την ευθύνη της αναγέννησης και της επανεκκίνησης του νησιού.
Όχι μόνο για όσα πρέπει να γίνουν και να επουλωθούν οι πληγές της καταστροφής σε κάθε τομέα, αλλά και για να γίνουν άμεσα όσα σε βάθος χρόνου ήταν προγραμματισμένα και δεν έχουν πλέον πίστωση χρόνου.
Η ευθύνη και οι προκλήσεις του επόμενου δημάρχου της Ρόδου ξεφεύγουν από τα τετριμμένα χαρακτηριστικά ενός διαχειριστή, ή ενός φέρελπι νεαρού, που αναζητά την καταξίωση μέσα από την ενασχόληση με την αυτοδιοίκηση. Όπως επίσης ξεφεύγουν και από τη λογική ενός φωνακλά «επαναστάτη», με τεθλασμένη, επικίνδυνη πορεία και ιδιόμορφα κίνητρα.
Ο Δήμαρχος της επόμενης πενατετίας οφείλει να είναι προσωπικότητα με κύρος, ηγετικά χαρακτηριστικά, εμπειρία αποδεδειγμένη, διεκδικητικός.
Δεν αρκεί να θέλει αλλά και να μπορεί να οδηγήσει τη Ρόδο στο μέλλον που της αρμόζει. Και όλοι εμείς πλέον αντιμέτωποι με την ωριμότητά μας και την ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά μας.
