Ο ανασχηματισμός της εκάστοτε κυβέρνησης γίνεται κυρίως για τη δημιουργία εντυπώσεων και λιγότερο για την ουσία. Αυτό είναι γνωστό.
Η καταγωγή ή η εκλογική περιφέρεια ενός υπουργού, εξακολουθεί να λαμβάνεται υπ΄όψιν από την κοινή γνώμη ως ένα από τα κριτήρια για την επιτυχημένη ή μη σύνθεση ενός κυβερνητικού σχήματος. Αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, όσο η προσδοκία που καλλιεργείται από την υπουργοποίηση ενός «δικού μας» βουλευτή. Ότι δηλαδή, η υπουργοποίηση ενός «συμπατριώτη» βουλευτή θα ευνοήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του διότι για κάποιον λόγο αυτό συνεπάγεται ότι θα προτάξει τα προβλήματα του τόπου του και θα εγκύψει με περισσότερο ζήλο για την επίλυσή τους.
Το κριτήριο λοιπόν, δεν είναι η ικανότητα, η αποτελεσματικότητα, η αποφασιστικότητα αλλά η… εντοπιότητα!
Ετσι και μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό καταγράφηκαν αντιδράσεις σε εκλογικές περιφέρειες, μεταξύ των οποίων και στα Δωδεκάνησα που δεν εκπροσωπήθηκαν -γεωγραφικά- στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Και σε άλλες τόσες καλλιεργήθηκαν προσδοκίες για «ιδιαίτερη μεταχείριση» από την γεωγραφική πάντα εκπροσώπησή τους στο υπουργικό συμβούλιο.
Αυτή είναι μια στρεβλή νοοτροπία, που η ιστορία διδάσκει ότι δεν πρόκειται να εκλείψει όσο το εκλογικό σύστημα καλλιεργεί το πελατειακό σύστημα και όσο το πελατειακό σύστημα ενισχύει το πολιτικό σύστημα. Κι αυτή είναι η πηγή της κακοδαιμονίας μας, ο σταυρός προτίμησης.
Ο αριθμός των σταυρών χρησιμοποιείται ως άσκηση πίεσης για υπουργοποίηση βουλευτών και η υπουργοποίηση βουλευτών που η επανεκλογή τους εξαρτάται από τον σταυρό προτίμησης συντηρεί το πελατειακό κράτος, αφού από τους ψηφοφόρους τους εξαρτώνται και στους ψηφοφόρους τους λογοδοτούν και όχι στην κεφαλή, που είναι ο πρωθυπουργός.
Κι αν λάβουμε δε υπόψη ότι οι περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις γίνονται πριν ολοκληρωθεί η τετραετία, αυτό έχει ως συνέπεια είναι να βρισκόμαστε σε μόνιμη και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο ενδυναμώνοντας την ισχύ του πελατειακού κράτους.
Διαδικασίες για να ξεπεραστεί αυτή η παθογένεια του πολιτικού συστήματος υπάρχουν, το ζητούμενο είναι ποιον τελικά συμφέρει περισσότερο η συντήρηση της παθογένειας… Τους πολιτικούς, τους πολίτες ή εντέλει ο υποτιθέμενος εγκλωβισμός χρησιμοποιείται ένθεν κι ένθεν ως άλλοθι, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο τον οποίον καμία πλευρά δεν θέλει να σπάσει;
