Ο υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί κάθε Δευτέρα αποκλειστικά για το enallaktikos.gr. Το σημερινό του άρθρο έχει τίτλο ” Οι πιο ένδοξες στιγμές” και αναφέρεται στον Διαγόρα της Ρόδου.
“Ο Διαγόρας από την Ρόδο, ο θρυλικός πυγμάχος της αρχαιότητας, πέτυχε κάτι μοναδικό: να μην χάσει κανέναν αγώνα. Παντού, είτε σε τοπικούς αγώνες –στην Ρόδο, την Αθήνα, την Θήβα, το Άργος, τα Μέγαρα, την Αίγινα – είτε στους πανελλήνιους, ιερούς αγώνες – τους Ολυμπιακούς, τα Πύθια, τα Ίσθμια και τα Νέμεα – βγήκε νικητής.
Κι όχι με κόλπα και πονηριές, αλλά με την υπέρμετρη δύναμή του. Το προσωνύμιό του ήταν ευθυμάχας, γιατί, αντί προσποιούμενος να βρίσκει τρόπους να ξεγελάσει τον αντίπαλό του προκειμένου αποφύγει τα κτυπήματά του, πήγαινε κατευθείαν επάνω του να τον αντιμετωπίσει.
Η συγκυρία το ’φερε να αφήσει ο υπέροχος αυτός αθλητής την τελευταία του πνοή στο στάδιο, τον χώρο όπου μεγαλούργησε. Στην 83η Ολυμπιάδα, όπου ο Διαγόρας παρίστατο ως θεατής, οι γιοί του, Δαμάγητος και Ακουσίλαος, στέφθηκαν ολυμπιονίκες στην πυγμαχία και στο παγκράτιο, αντίστοιχα.
Στην συνέχεια έσπευσαν να σηκώσουν στους ώμους των τον Διαγόρα, και να τον περιφέρουν θριαμβευτικά στο στάδιο υπό τις επευφημίες των θεατών,ένας από τους οποίους ζητωκραύγασε: «πέθανε, Διαγόρα, δεν πρόκειται να ανέβεις στον Όλυμπο». Και ξεψύχησε ο Διαγόρας εν μέσω ζητωκραυγών με την εντύπωση ότι δεν είχε δα να περιμένει τίποτε πλέον. Ό,τι μπορούσε να περάσει από ανθρώπου χέρι το είχε πετύχει. Το να επιδιώκει να υπερβεί τα ανθρώπινα όριά του, να φτάσει στον Όλυμπο, που του φώναξε ο ενθουσιώδης θεατής, δεν ήταν παρά μια αδιέξοδη ματαιότητα.
Ο καημένος ο Διαγόρας! Πόσα ωραία πράγματα είχε στερηθεί εξαιτίας των αλλεπάλληλων επιτυχιών του. Ποιος, αλήθεια, είναι εκείνος που θα ήθελε να χάνει; Η ήττα, όμως, δεν είναι μόνο η πτώση. Είναι και η άδολη εκδίκηση μέσα σου, η υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα είσαι εσύ ο νικητής παίρνοντας το «αίμα» σου πίσω από τον αδύναμο εαυτό σου.
Όταν οι αποτυχίες σου έρχονται η μια μετά την άλλη,μπορείς ακόμη να ονειρεύεσαι ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και να θέλεις να ζήσεις για να απολαύσεις την στιγμή εκείνη. Τι όνειρα να κάνει εκείνος που οι αλλεπάλληλες επιτυχίες τον έχουν πείσει ότι αύριο πάλι η επιτυχία είναι έτοιμη να τον υποδεχθεί; Το μόνο που τον κρατάει στην ζωή είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με το οποίο η φύση φρόντισε να εφοδιάσει όλα ανεξαιρέτως τα έμβια πλάσματά της.
Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής μας, λέει ο Φλωμπέρ, δεν είναι οι λεγόμενες ημέρες της επιτυχίας μας, αλλά οι μέρες εκείνες, μάλλον, που, ύστερα από την απόρριψη και την απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή με την υπόσχεση μαζί για μελλοντικά επιτεύγματα.”
