Σύλλογοι Γονέων αλλά και οι διευθυντές των σχολικών μονάδων αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ώστε να εξοικονομήσουν κάποια ποσά τα οποία χρησιμοποιούν για τις ανάγκες των σχολείων, προκαλώντας όμως σε κάποιες περιπτώσεις σφοδρές αντιδράσεις από φωνές που υποστηρίζουν ότι οι χορηγοί δεν έχουν καμία θέση μέσα στα σχολεία, καθώς και διαφημιστικά προϊόντα και έντυπα που έχουν μοναδικό σκοπό να «ψαρέψουν» πελάτες από τον μαθητικό πληθυσμό αλλά και τους γονείς. Χορηγία βέβαια και δωρεά έχει διαφορά. Γιατί άλλο να κάνει χορηγία μια εταιρία, η οποία σαν αντάλλαγμα ζητά χώρο στο σχολείο, για να διαφημίσει τα προϊόντα της, κάτι που συνέβη σε πολλές των περιπτώσεων (και που θέλει συζήτηση για να βρεθεί λύση κάνοντας πράξη την κοινωνική εταιρική ευθύνη, ναι και στα σχολεία με τις τόσες ελλείψεις) και άλλο δωρεά, από ένα ίδρυμα που έχει πίσω του δεκαετίες προσφοράς, όπως το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Το οποίο, αποφάσισε να κάνει δωρεά στα Γυμνάσια του νομού Μαγνησίας, τον βασικό εξοπλισμό των εργαστηρίων. Η δωρεά, σκόνταψε πάνω στις ιδεοληψίες κάποιων συνδικαλιστών της δημόσιας εκπαίδευσης, οι οποίοι θεωρούν ότι αυτή είναι μια κίνηση εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Μιλούν για ιδιωτική εταιρεία, ενώ είναι ένα από τα πιο σπουδαία Ιδρύματα, που η προώθηση της παιδείας, αποτελεί στρατηγικό πυλώνα ενασχόλησής του, δεν επιδιώκει, ούτε επιζητά, κανενός είδους εμπορική ή άλλη αναγνώριση, για το έργο αυτό. Και οι καλοί συνδικαλισταράδες, απολιθώματα άλλης εποχής, θεωρούν μέγα αμάρτημα να καλυφθούν οι ελλείψεις τις οποίες δεν μπορεί να καλύψει το Κράτος, απαιτώντας από τον Υπουργό Παιδείας «να παρέμβει άμεσα προκειμένου να μην επιτρέπει στις εταιρείες να εισέρχονται στους χώρους των σχολείων με το πρόσχημα χορηγικών προγραμμάτων» Με αγωνία, περιμένουμε την απάντηση του υπουργού Παιδείας, ο οποίος πριν γίνει υπουργός διετέλεσε μέλος του Ιδρύματος Λάτση…
Ιδεολογικά απολιθώματα
